Αν ο Παναθηναϊκός είχε πρόσωπο, θα ήταν ο Παύλος

Δεν διαφωνώ με την άποψη που λέει “κανένα πρόσωπο πάνω από τον σύλλογο”. Εκτός αν αυτό το πρόσωπο είναι ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Τελεία και παύλα. Μερικές φορές σε κάνουν κάποιοι άνθρωποι για να σε κάνουν να αγαπήσεις ένα άθλημα ή έναν σύλλογο.

Για τον Παναθηναϊκό των πέτρινων χρόνων στο ποδόσφαιρο, ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν πάντα εκεί. Να κρατάει την περηφάνια του κόσμου στα ύψη. Να κάνει τους οπαδούς να περπατάνε με το κεφάλι ψηλά. Ο Παύλος και η οικογένειά του κατάφεραν να αλλάξουν το μεγαλύτερο κλισέ που έχει γεννήσει ο αθλητισμός.

“Την ομάδα την επιλέγεις από το ποδόσφαιρο”, λένε. Όχι. Όχι σε αυτή την περίπτωση. Όχι στην περίπτωση του Παναθηναϊκού. Μια ολόκληρη γενιά Παναθηναϊκών έγιναν Παναθηναϊκοί λόγω του μπάσκετ. Της ομάδας που έγραψε και συνεχίζει να γράφει ιστορία. Χάρη σ’ εκείνον. Χάρη στον Παύλο Γιαννακόπουλο. Χάρη στον “Παύλο Θεό”.

Υπάρχουν δεκάδες Έλληνες παράγοντες στον χώρο του αθλητισμού που ο κόσμος μιλάει γι’ αυτούς. Υπάρχει ο Βαρδινογιάννης. Ο Αλαφούζος. Ο Μελισσανίδης. Ο Μαρινάκης. Ο Κόκκαλης. Ο Σπανός, ο Ψωμιάδης, ο Σαββίδης, ο Καρυπίδης, οι Αγγελόπουλοι, ο Αγγελόπουλος της ΑΕΚ. Κι άλλοι, δεκάδες. Κανείς ποτέ δεν έγινε γνωστό απλά με το μικρό του όνομα.

Ο Παύλος. Για όλους. Παναθηναϊκούς, Ολυμπιακούς, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτζήδες, οπαδούς και μη, ποδοσφαιρικούς και μπασκετικούς, οργανωμένους και φιλάθλους με διαρκείας, για τους παράγοντες της Μακάμπι, της ΤΣΣΚΑ, της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ. Για όλους ήταν ο Παύλος. Όχι ο Γιαννακόπουλος. Όχι ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Ο Παύλος. Σκέτο.

Ο Παύλος θα μείνει στην αιωνιότητα γιατί δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον Έλληνα παράγοντα. Γιατί το δικό του πρότυπο μπορείς να το δείξεις στο παιδί σου. Μακριά από ψευτομαγκιές. Μακριά από ντου, από όπλα, από παράνομες δραστηριότητες. Ο δικός του ο δρόμος. Από τότε που παρέα με τα αδέρφια του έφτιαξαν την επιχείρησή τους και την γιγάντωσαν. Έτσι γιγάντωσαν και τον Παναθηναϊκό. Τον μετέτρεψαν στη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης και το έκαναν με τον δικό τους τρόπο. Τον αγνό. Αγνή, ατόφια αγάπη προς την ομάδα του.

Αυτός ήταν ο Παύλος. Έτσι θα τον θυμούνται όλοι. Η ιστορία θα γράψει πως ο Παύλος έφυγε την ίδια μέρα με εκείνη που μπήκε στον Παναθηναϊκό σαν μέλος του ΔΣ. Μοιάζει να διάλεξε ακόμα και τη μέρα που θα φύγει. Η 10η Ιουνίου θα είναι για πάντα η δική του μέρα. Η μέρα του Παύλου. Του ανθρώπου που αν ο Παναθηναϊκός ήταν άνθρωπος, θα ήταν εκείνος.