Παλεύοντας με τους εφιάλτες του(ς)…

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει απ' αυτούς την εξιλέωση μετά από 32 χρόνια. Όμως η Αργεντινή, στο πρώτο της ματς στο Μουντιάλ, δείχνει και πάλι να παλεύει με τους εφιάλτες της.

Τρεις μέρες Μουντιάλ, με οχτώ παιχνίδια να έχουμε δει έως τώρα και χωρίς να έχουν… παρελάσει όλες οι μεγάλες ομάδες, ασφαλές συμπέρασμα βγαίνει μόνο για την Ισπανία: ναι οι Ισπανοί, παρ’ όλο που ήρθαν ισόπαλοι με 3-3, παρ’ όλο που είδαν έναν ποδοσφαιριστή να τους βάζει τρία γκολ κι ας τον… περίμεναν, έδειξαν στο γήπεδο ότι είναι ένα απ’ τα φαβορί. Όμορφο ποδόσφαιρο, όπως μας έχουν συνηθίσει, στην τελευταία πιθανότατα παράσταση αρκετών πρωτοκλασάτων: Ινιέστα, Ράμος, Πικέ, Ντιέγκο Κόστα, ίσως να μην τους δούμε σε επόμενη μεγάλη διοργάνωση.

Οι Ισπανοί δεν φαίνεται πως επηρεάστηκαν αγωνιστικά με τις μεγάλες αλλαγές που έγιναν παραμονές του Μουντιάλ και τον Λοπετέγκι να αποχαιρετά. Αντίθετα, εκείνοι που μοιάζουν επηρεασμένοι είναι οι Αργεντίνοι. Σαν να παλεύουν με τα “πρέπει” τους. Και να είναι αναγκασμένοι να τα νικήσουν.

Η Αργεντινή έχει να διαχειριστεί – και να κερδίσει – δύο μεγάλα “πρέπει”. Το ένα είναι της ίδιας της χώρας. Του λαού τους. Εκείνου που περιμένει εδώ και περισσότερα από 30 χρόνια να βρεθεί ξανά στην κορυφή του κόσμου. Έχει δει τη Βραζιλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία. Όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις του πλανήτη να βρίσκονται στην κορυφή. Εκείνη, από το 1986 και την Αργεντινή του μεγάλου Ντιέγκο, δεν έχει πιει ξανά το νέκταρ. Ο κόσμος της, αυτός ο μαγικός λαός με την υπέροχη παρουσία σε κάθε Μουντιάλ, περιμένει σε κάθε Μουντιάλ το τρόπαιο. Και αυτό φορτώνει με πίεση όλη την ομάδα.

Δεν είναι όμως μόνο το μοναδικό. Η συζήτηση γύρω από τον Λιονέλ Μέσι γίνεται όλο και μεγαλύτερη σε κάθε Μουντιάλ. Οι τρεις συνεχόμενοι χαμένοι τελικοί σε Παγκόσμιο Κύπελλο και Κόπα Αμέρικα (2014, 2015, 2016) στέκουν πάνω από το κεφάλι του Λίο σαν εφιάλτης. Το… φάντασμα του Ντιέγκο είναι το μοναδικό που πρέπει να ξορκίσει για να αναδειχτεί πια, ακόμα και από τον ίδιο τον κόσμο της χώρας του, ως ο κορυφαίος όλων των εποχών. Ως ο “ένας”.

Η ισοπαλία στην πρεμιέρα δεν είναι καταδικαστική, όμως βάζει στην Αργεντινή από νωρίς ένα ακόμα μέτρο πίεσης. Έντονο. Μεγάλο. Βαρύ όσο η φανέλα της. Από χθες το μεσημέρι ξεκίνησε νέος… γύρος συζητήσεων για το κατά πόσο μπορούν ο Σαμπάολι και οι παίκτες του να φτάσουν ως το τέλος. Να σηκώσουν επιτέλους το πιο λαμπερό τρόπαιο του ποδοσφαίρου. Αν δεν απελευθερωθούν, δεν θα τα καταφέρουν ούτε τώρα…