Ανθρώπινες σχέσεις: Περί καθαρότητας και διαφάνειας

Αν μου ζητούσαν να κλείσω σε μία λέξη το μαγικό συστατικό που χτίζει γερές και στέρεες ανθρώπινες σχέσεις, ικανές να αντέξουν στον χρόνο, θα έλεγα «καθαρότητα». Μεγάλο πράγμα να είσαι διάφανος. Και δύσκολο πολύ. Θέλει κότσια, θέλει ζύμωμα με όλες τις πλευρές σου, εσωτερικές συγκρούσεις, αμφισβήτηση, πολλά θέλει… γι’ αυτό οι περισσότεροι δεν μπαίνουν στον κόπο.

Καμουφλάρονται, ωραιοποιούν την εικόνα τους, προσπαθούν να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών που οι ίδιοι έχουν θέσει για τους εαυτούς τους και η πραγματική τους εικόνα χάνεται κάπου μεταξύ ψέματος και αυταπάτης.

Δεν φταίνε αυτοί. Όχι απόλυτα, τουλάχιστον. Μαθαίνονται αυτές οι τακτικές από μικρή ηλικία και δουλεύουν υπόγεια μέσα στην ψυχή, αποκαλύπτοντας το «μεγαλείο» τους στην ενήλικη ζωή του ατόμου. Κάπου, κάπως, κάποτε αυτοί οι άνθρωποι ντράπηκαν γι’ αυτό που είναι. Η ντροπή ριζώνει βαθιά και αποκτά πολλά κλαδιά στο πέρασμα του χρόνου.

Ο εγωισμός, η εξαπάτηση και η υποτίμηση των άλλων είναι μόνο μερικές από τις εκφάνσεις ενός πληγωμένου εαυτού που δεν τολμά να βγάλει στο φως τις πληγές του και να προσπαθήσει να τις γιατρέψει.

Επικίνδυνο πράγμα το κρυφό ψυχικό τραύμα. Κάνει μια ζημιά ύπουλη και μακροχρόνια, διαβρώνει τα πάντα στο πέρασμά του και το θύμα του δεν έχει ιδέα για την πηγή των προβλημάτων του. Αναπόφευκτα, λοιπόν, κατηγορεί τους άλλους. Υποσυνείδητα αναζητά τους φταίχτες για όσα του συμβαίνουν, νιώθει απεγνωσμένα την ανάγκη να ρίξει κάπου την ευθύνη, ν’ απαλλαγεί από το βάρος που κουβαλά στην πλάτη του – το αισθάνεται κι ας μην μπορεί να το αντικρίσει κατάματα.

Γι’ αυτό πιστεύω τόσο πολύ στην καθαρότητα των σχέσεων, γι’ αυτό λατρεύω τους διάφανους ανθρώπους. Γιατί τα φορτία τους τα έχουν δει, τα έχουν αντιμετωπίσει και πάνω απ’ όλα τα έχουν βγάλει άφοβα στο φως της ημέρας. Από βαρίδια τα έκαναν παράσημα και αποτίναξαν κάθε ίχνος ντροπής για τις πληγές τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός της δύναμης, τότε δεν ξέρω ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι.

«Γιατρεύει το φως, μην το φοβάστε», θα ήθελα να τους φωνάξω. Αλλά δεν το κάνω. 

Γιατί, σε τελική ανάλυση, μόνος του ο καθένας επιλέγει το είδος και το μέγεθος του φορτίου που θέλει να κουβαλά. Και η ευθύνη του πόνου που του προκαλεί είναι αποκλειστικά δική του.