Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα δροσερό μυρωδάτο λεμονάκι. Γύριζε χαρούμενο την Ελλάδα στην καρότσα ενός αγροτικού και θαύμαζε την ομορφιά της. Μια μέρα, μετά από μια φιδωτή πορεία 35km έπεσε ζαλισμένο σ’ ένα γαλήνιο παραθαλάσσιο μέρος που από επάνω του δέσποζε ένα υπέρλαμπρο καραφλό βουνό, με 600 ποικιλίες μεθυστικών άγριων βοτάνων και στα πόδια του η θάλασσα το γαργαλούσε.

Μόλις συνήλθε, έμεινε εκστασιασμένο να «πίνει» την ομορφιά της περιοχής. Κάθε μέρα κυλούσε από εδώ κι από εκεί. Ένα χειμωνιάτικο πρωί, περνώντας από την παραλία είδε να το κοιτάζουν δυο μάτια μαγικά. Δεν είχε ξαναδεί τέτοιο πλάσμα. Η όψη του ήταν σφικτή και τραχιά, λες και είχε αναδυθεί από τα βάθη της θάλασσας.

• Τι παράξενη ομορφιά!!! Αναφώνησε και έτριψε λίγο τη σάρκα του με απορεία.

Το λεμονάκι παρατηρούσε από απόσταση. Κάθε δυο και τρεις περνούσε και με την άκρη του ματιού του χάζευε το παράξενο πλάσμα.

• Μα πως το λένε; ρώτησε το κρίταμο που περίμενε την άνοιξη.
• Δεν ξέρεις το μονάκριβο στρείδι της περιοχής μας; Ήρθε εδώ πριν χρόνια από ένα μακρινό νησί. Ζει κρυφά, με την οικογένεια του, μόνο.
• Στρείδι, ε;
• Ναι, μην το βλέπεις έτσι. Είναι υπέροχο πλάσμα. Λίγοι το ξέρουν αλλά, άμα ανοίξει, θα δεις κι εσύ το τεράστιο μαργαριτάρι που κρύβει μέσα του.
• Αλήθεια;;

Ο καιρός περνούσε και το λεμονάκι έκοβε βόλτες. Ήταν ένας μήνας με «Ρο», όπως θέλουν οι γάλλοι που θέλουν να τρώγονται μόνο τότε τα στρείδια. Μια από τις χιλιάδες φορές που περνούσε από την παραλία για να «πάρει μάτι», έφαγε μια επική τούμπα γνωστή ως έρωτας .Τότε το στρείδι εμφανίστηκε από το πουθενά και το βοήθησε να σηκωθεί και εκεί αρχίσαν όλα! Το στρείδι άρχισε να μιλά δειλά-δειλά και το λεμονάκι τριβόταν σαν αλητόγατος στα πόδια του επίμονα απλώνοντας τ’ αρώματα του σαν χάδια. Όμως εκείνο δεν ήξερε από χάδια. Εκεί στα βάθη της θάλασσας δεν κάνουν τέτοια.

Η ομιλία ήταν απαγορευμένη για να μην πιεί πολύ νερό και πνιγεί, όπως και το γέλιο άλλωστε. Κι ενώ το λεμονάκι καθόταν αμέριμνο περιμένοντας την παρέα του στρειδιού, εκείνο έβγαλε «γλώσσα» του και δοκίμασε τη γεύση του λεμονιού. Άνοιξε τα υπέροχα μάτια του έκπληκτο με τη γεύση του πρώτου φιλιού κι έκλεισε πάλι ερμητικά. Πέρασε καιρός. Και χωρίς να το καταλάβουν είχαν σχέση! Το στρείδι άνοιξε και φάνηκε η τεράστια πέρλα που είχε τόσο καλά κρυμμένη.

Έκαναν ταξίδια, γελούσαν, μιλούσαν, μαγείρευαν, έπιναν θάλασσες, κυλιώντουσαν στα χωράφια, ζούσαν μαζί, στο μικρό τους μικρόκοσμο ή έστω έτσι νόμιζαν. Μέχρι που όλοι τους ζήλευαν γιατί κανείς δεν πίστευε πως ένα λεμόνι αγάπησε ένα στρείδι και το έκανε «ν’ ανοίξει». Έτσι άρχισαν τα προβλήματα. Ένας χυμός μάνγκο, ένα σφηνάκι Bloody Mary, ένα μαύρο χαβιάρι και πολύ άλλοι άρχισαν να φλερτάρουν το στρείδι που ξέχασε το λεμονάκι. Εκείνο μαράζωνε. Έμεινε εκεί να περιμένει ένα χάδι. Τελικά δεν άντεξε. Κύλησε στο φιδωτό δρόμο , ανεβαίνοντας την ανηφόρα με την όπισθεν, τρακάροντας αριστερά δεξιά, για να βλέπει μέχρι τελευταία στιγμή την ομορφιά που άφηνε.

Ξέρεις πόσο μ’ αρέσουν τα στρείδια, ε;

Όμως πάντα τα τρώω μόνο με λεμόνι! Κάποτε ένας αγαπημένος δάσκαλος μας είχε μάθει τα “simplicity principals”(τις αρχές της απλότητας). Το λεμόνι αναδεικνύει απόλυτα τη γεύση του στρειδιού γιατί, κάποιοι έρωτες ζουν για πάντα κι ας προσπάθησαν πολύ να τους σκοτώσουν.