Λέσβος: Ελαιόλαδο από τις ελιές του Καρά Τεπέ παρήγαγαν οι πρόσφυγες

Μια υπέροχη πρωτοβουλία έλαβε χώρα στη Λέσβο και στον καταυλισμό Καρά Τεπέ.

“Είπαμε στους πρόσφυγές, ελάτε να μαζέψουμε τις ελιές από τα δέντρα του καταυλισμού, να κάνουμε λάδι, να μαγειρέψετε. Κάπως έτσι βγήκαν 300 κιλά λάδι σε μικρές φιάλες του μισού λίτρου, όλες για τις ανάγκες των προσφύγων στον καταυλισμό”, τονίζει με περηφάνια ο Σταύρος Μυρογιάννης, ο άνθρωπος πίσω από την πρωτοβουλία αυτή.

Το τοπωνύμιο Καρά Τεπές σημαίνει στα τούρκικα μαύρο βουνό. Εξαιτίας του μαύρου βράχου με το λιγοστό χώμα που χαρακτηρίζει το έδαφος σε όλη την περιοχή. “Μαυροβούνι” είναι το όνομα του λαδιού που παρήγαγαν φέτος οι πρόσφυγες του καταυλισμού.  

“Διαπιστώσαμε- λέει ο Σταύρος Μυρογιάννης- ότι ανάμεσα στους πρόσφυγες υπήρχαν οικογένειες με μεσογειακή κουλτούρα για το ελαιόλαδο. Μάλιστα κάποιοι Σύροι, κυρίως, είχαν αρχίσει να μαζεύουν ελιές παστώνοντας τες για τις διατροφικές τους ανάγκες. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το λάδι των προσφύγων. Όσοι ήθελαν δούλεψαν. Μεταφέραμε τις ελιές στο ελαιοτριβείο του Νίκου Κινικλή και του Νίκου Ζαραδούκα στο χωριό Λουτρά που δεν πήραν δραχμή ούτε για τα μεταφορικά ούτε για την έκθλιψη του καρπού. Σχεδιάσαμε την ετικέτα του προϊόντος μας και με τη βοήθεια της μη κυβερνητικής οργάνωσης Samaritan΄s Purse προχωρήσαμε στην εμφιάλωση του λαδιού σε 600 μπουκάλια των 500 ml το ένα. Έτσι γεννήθηκε το “Μαυροβούνι” για το οποίο κι είμαστε όλοι, ο δήμαρχος Σπύρος Γαληνός, η δημοτική αρχή, ντόπιοι και ξένοι, εργαζόμενοι, εθελοντές και προπάντων οι πρόσφυγες πολύ περήφανοι”.

Στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ φιλοξενούνται περισσότεροι από 1.000 πρόσφυγες, όλοι μέλη οικογενειών με παιδιά. Κοινωνικοποιημένοι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, παρά τον πολύμηνο εγκλωβισμό τους στο νησί διαχειρίζονται το χρόνο τους σε μια σειρά προγράμματα μέσα στον καταυλισμό. Καφενείο, βρεφονηπιακός σταθμός, μουσικό σχολείο ακόμα και κομμωτήριο.

Ο Καρά Τεπές είναι μια ολόκληρη μικρή κοινωνία που επιμένει να μπορεί να τα καταφέρει. “Είναι πρόσφυγες που θέλουν να ζήσουν αλλά προπάντων να τα καταφέρουν. Φτάνει να μην τους αντιμετωπίζει κανείς σαν “καημένους” που το μόνο που ζητάν είναι μια κάποια φιλευσπλαχνία μας”, καταλήγει ο Σταύρος Μυρογιάννης.