Η… γκρίζα «ακτινογραφία» των αποφάσεων του Eurogroup

Η επιστροφή των θεσμών συνοδεύεται από πρόσθετες υποχωρήσεις, επώδυνα μέτρα και διαπραγματευτικές ήττες της κυβέρνησης.

Με υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, για αρκετά χρόνια. Με πρόσθετα μέτρα λιτότητας στο φορολογικό και το συνταξιοδοτικό, άμεσης νομοθέτησης, ακόμη και για μετά τη λήξη του προγράμματος το 2018. Και φυσικά, χωρίς κάποια κουβέντα για το χρέος και την ποσοτική χαλάρωση.

Οι θεσμοί επιστρέφουν στην Αθήνα, για το νέο πακέτο μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό σύστημα, στο φορολογικό σύστημα και την αγορά εργασίας, όπως δήλωσε ο πρόεδρος του Eurogroup. Στην σύνοδο έγινε σαφές ότι η κυβέρνηση αποδέχεται “βαθιές μεταρρυθμίσεις” που περιλαμβάνουν τα βασικά “αιτήματα” του ΔΝΤ για το αφορολόγητο και τις συντάξεις, με την δέσμευση ενεργοποίησης ισοδύναμων μέτρων αν διασφαλιστούν τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα συμφωνηθούν.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη φράση «ούτε ένα ευρώ νέας λιτότητας». Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα υπό την προϋπόθεση ότι θα καλύπτεται ο στόχος για το πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ, ο οποίος είναι αντικειμενικά δύσκολα επιτεύξιμος και χρειάζεται μεγάλη πίεση στην οικονομία για να υλοποιηθεί.

Η ελληνική πλευρά δεσμεύθηκε να λάβει «διαρθρωτικά μέτρα», τα οποία μεταφράζονται ανάμεσα σε άλλα σε μείωση του αφορολόγητου ορίου και μείωση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις. Η διαπραγμάτευση επί των σημείων αυτών θα αφορά στο πόσο ακριβώς θα πέσει το αφορολόγητο (η κυβέρνηση θέλει στις 7.000 ευρώ, το ΔΝΤ στις 5.000 ευρώ), αλλά και από πότε θα μειωθεί η προσωπική διαφορά στις συντάξεις. Η ελληνική κυβέρνηση θα δώσει, βέβαια, τη δική της μάχη για να μειώσει κατά το δυνατόν τις περικοπές, αλλά η ουσία είναι ότι η πίεση θα είναι μεγάλη για να επιτευχθεί ο στόχος του 3,5% του ΑΕΠ.

Εάν τελικά ο στόχος για το πλεόνασμα υλοποιείται, η ελληνική κυβέρνηση θα έχει την ευχέρεια να «επιστρέφει» στην οικονομία την υπέρβαση στον προϋπολογισμό, με μειώσεις φόρων και παροχές προς τα ασθενέστερα στρώματα, όπως δηλαδή συνιστά το ΔΝΤ στην τελευταία του έκθεση.

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί «πέτυχε» να έρθει η τρόικα στην Ελλάδα.

Δεσμεύτηκε βέβαια για προνομοθέτηση σε μειώσεις του αφορολόγητου, περικοπές των κύριων συντάξεων, αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Με στόχο, να «ικανοποιηθεί το ΔΝΤ», το οποίο δηλώνει ότι θα επιμείνει στις απόψεις του.

Χωρίς πολιτική συμφωνία και με την υπόσχεση για «αντισταθμιστικά» εφ’ όσον όμως πετύχουμε τους δυσβάσταχτους στόχους για υψηλά πλεονάσματα (3,5% του ΑΕΠ), τα οποία θέτουν εμπόδια στην επιστροφή στην ανάπτυξη.

Το ερώτημα είναι για πόσα χρόνια θα ισχύσει η υποχρέωση για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ;

Τι θα γίνει με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος; Γιατί ο κ. Ντάισελμπλουμ μιλά για συζήτηση μετά το 2018.

Πότε η Ελλάδα θα ενταχθεί στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ;