Είναι επανάσταση να είσαι γκέι;

Το βράδυ του Σαββάτου πέρασα τυχαία, μαζί με τη γυναίκα μου τα τρία παιδιά μας -19, 10 και 8 χρονών – από την πλατεία Συντάγματος.

Είδαμε τον κόσμο και θυμηθήκαμε ότι είχε το Gay Pride. Αποφασίσουμε να παρκάρουμε και να κάνουμε μια περατζάδα. “Μια χρήσιμη εμπειρία για τα παιδιά” είπαμε με τη γυναίκα μου. Μέσα μας θέλαμε να απελευθερώσουμε και να απενοχοποιήσουμε τα παιδιά και να κάνουμε και ένα κοινωνικό πείραμα: Πώς θα αντιδράσουν στη διαφορετικότητα. 

Ανακατευτήκαμε με το πολύχρωμο πλήθος, ακούσαμε την εκπληκτική Μποφίλιου, γελάσαμε. Ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες ήταν παντού στην πλατεία. Άλλοι διακριτικοί, άλλοι απελευθερωμένοι, άλλοι εν εξάλλω καταστάσει.

Τα παιδιά έβλεπαν εξιταρισμένα: Άλλοτε γελούσαν, άλλοτε κορόιδευαν μια extreme παρουσία, άλλοτε σχολίαζαν. Γενικώς τους έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν εμπειρία και θα ήθελα πολύ να ξέρω πώς θα την περιγράφουν σε 20 χρόνια από σήμερα. Θα έχει εντυπωθεί θετικά ή αρνητικά μέσα τους; Πώς την αποκωδικοποίησαν; 

Σ’ αυτό παίζει ρόλο τι λένε οι γονείς τους, τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουν από το σχολείο και τις παρέες, τα διαβάσματα που θα κάνουν, τα μέσα επηρεασμού τους (τηλεόραση, διαδίκτυο). 

Θέλοντας να εμπλουτίσουμε τον προβληματισμό τους, με τη γυναίκα μου τους ανοίξαμε την συζήτηση στο αυτοκίνητο. 

Μας εξέπληξε η ωριμότητα της σκέψης τους από την μικρότερη ως τον μεγάλο: “Έχουν δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν, ελεύθεροι άνθρωποι είναι. Αλλά γιατί τόσο ξεσάλωμα; Γιατί ορισμένοι πρέπει να το επιδεικνύουν;”.

Η γυναίκα μου έσπευσε να συμπληρώσει: “Ακόμη και έτσι, είναι λάθος. Και straight να έβλεπα στο δρόμο να κάνουν έτσι, θα με χαλούσε”. 

“Είναι τόσο καιρό καταπιεσμένοι, που ξεσπούν” έδωσα μια απάντηση. Αλλά είναι μόνο αυτό; Ορισμένοι, θέλουν να προκαλούν για να εκδικηθούν τον δήθεν καθωσπρεπισμό μιας συντηρητικής και άκρως υποκριτικής κοινωνίας. Είτε ήταν “τεντιμπόιδες” στα 60’s, είτε χίπις τα 70’s, είτε χεβμεταλάδες στα 80’s.

Είναι επανάσταση να είσαι γκέι; Δεδηλωμένα, ναι, ακόμη δυστυχώς. Θέλει θάρρος να παραδεχθείς – ιδίως στην Ελλάδα – στην οικογένεια, τους φίλους, τους συγγενείς την διαφορετική σεξουαλική σου προσέγγιση.

Όμως για εμένα το λάθος όσων διοργανώνουν τα Gay Pride είναι άλλο: Στην ουσία νομιμοποιούν ότι είναι μειονότητα.

Ενώ μάχονται – σωστά – για το σεβασμό στη διαφορετικότητα και για την αποδοχή/ανοχή στον σεξουαλικό προσανατολισμό, δείχνουν ότι δεν έχουν αποβάλλει το σύμπλεγμα μιας ομάδας που κατατρύχεται από το σύνδρομο της σέχτας.

Είναι όπως η Ημέρα της Γυναίκας ή η ημέρα των ΑμΕΑ – έθιμα με τα οποία διαφωνώ καθέτως. Γιορτάζεις κάτι διαφορετικό, ξεχωριστό, αδύναμο ίσως. Γιατί η γυναίκα, ο άνδρας ή ένας ΑμΕΑ – είναι κάτι ξεχωριστό;

Όλοι είμαστε μοναδικοί, ξεχωριστοί. Μια ομάδα δεν είναι διαφορετική από κάποια άλλη ή από το σύνολο. 

Το να δηλώνεις δημοσίως ότι είσαι υπερήφανος για τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό, απλώς δίνει επιχειρήματα σε όσους σε θεωρούν κάτι ξεχωριστό, κάτι διαφορετικό, κάτι “άλλο”, μια μειονότητα. 

Γιατί τότε να μην κάνουμε και ένα straight pride; “Είμαι straight και είμαι καλά” κάτι σαν τους Ανώνυμους Αλκοολικούς.

Γιατί θα πρέπει να κανείς να νιώθει υπερήφανος για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό; Ποτέ μου δεν το κατάλαβα.

Όπως λέω κι εγώ ο Βολταίρος “Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Δεν είναι η καταγωγή (ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός, προσθέτω) αλλά η αρετή μόνο που τους κάνει να διαφέρουν”.