Το “μαρτύριο” της υπεραναλυτικής σκέψης

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται αυτόματα από τον τίτλο του άρθρου είναι το εξής: Μαρτύριο για ποιον; Γι’ αυτόν που τη διαθέτει ή για τους γύρω του; Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια πλευρά υποφέρει περισσότερο από αυτά τα όμορφα μεν, ανυπόφορα δε, μυαλά.

Ως γνήσια εκπρόσωπος του είδους, θα περιέγραφα τους υπεραναλυτικούς ως άτομα δημιουργικά, με μεγάλη φαντασία, ιδιαίτερη αγάπη στον λόγο και εξαιρετική πολυπλοκότητα. Είναι αυτή η κατηγορία ανθρώπων που θα πάρουν κάτι μικρό και ασήμαντο και θα το διογκώσουν σε απίστευτο βαθμό στο κεφάλι τους, προσπαθώντας να το ερμηνεύσουν σωστά.

Η ανάγκη τους για ερμηνεία των πραγμάτων, των ανθρώπων, των σχέσεων και γενικότερα, του κόσμου γύρω τους είναι τόσο μεγάλη που εξαντλεί ακόμα και τους ίδιους. Η διαδικασία διατύπωσης όλων των πιθανών σεναρίων για να καταλάβουν εις βάθος μία κατάσταση που δεν τους είναι ξεκάθαρη, απαιτεί όλη τους την ενέργεια. Οι διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας και οι παρεξηγήσεις είναι καθημερινό φαινόμενο γι’ αυτούς, κάτι σαν δεύτερη φύση τους.

Ανήσυχα «ζιζάνια», μοιάζουν να μη βρίσκουν ηρεμία ποτέ και πουθενά. Εντοπίζουν το πρόβλημα προς επίλυση, ακόμα κι εκεί που οι άλλοι άνθρωποι βλέπουν την απόλυτη κανονικότητα. Μπελάδες για τους γύρω τους, ακούνε συχνά φράσεις, όπως «δεν αντέχω άλλο να κουβεντιάζουμε αυτό το θέμα», «γιατί τα σκαλίζεις τόσο πολύ;» ή «δες το πιο απλά».

Τώρα το πώς ένα υπεραναλυτικό μυαλό μπορεί να δει τα πράγματα πιο απλά, δεν το ξέρω (είναι ένα πραγματικό πρόβλημα προς επίλυση στο μυαλό μου, ειλικρινά έχω επιστρατεύσει κάθε στρατηγική). Μοιάζει σαν να τρέχει τόσο γρήγορα που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να μπουρδουκλωθεί και να πέσει κάτω ή να «καεί». Τα επίπεδα άγχους αυτών των ανθρώπων είναι σχεδόν πάντα σε απίστευτα υψηλά επίπεδα, καθώς ο εγκέφαλός τους δεν ξεκουράζεται ποτέ. Συνέχεια σκέφτονται, αναρωτιούνται, προβληματίζονται, εμβαθύνουν, εξηγούν, βρίσκονται σε αδιέξοδα και ξανά από την αρχή. Είναι μια ατέρμονη διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης, την οποία δεν έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Απλά έχουν μάθει να ζουν μαζί της.

Και φυσικά, όσα κερδίζουν στη θεωρία, άλλα τόσα χάνουν στην πράξη. Βρίσκονται στην άλλη άκρη απ’ αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως «πρακτικό πνεύμα», αφού το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας – ίσως και της ζωής τους- καταναλώνεται σε ιδέες. Ιδέες ευφάνταστες, πρωτότυπες, διαφορετικές, πολλές φορές ακόμα και ιδιοφυείς… αλλά με τι κόστος;

Δύσκολα θα τους καταλάβουν οι άλλοι. Ακόμα πιο δύσκολα θα τους αντέξουν. Κι αν τους πληγώνει αυτή η πραγματικότητα, ξέρουν ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και την αποδέχονται. Εξάλλου, όσο κι αν ζηλεύουν ώρες-ώρες την απλότητα και την ηρεμία, όσο κι αν θα θέλανε μια γερή δόση απ’ αυτές για την ψυχική τους ισορροπία, τ’ αγαπάνε τα περίεργα μυαλουδάκια τους. Τους οδηγούν σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο κατανόησης, το οποίο δε θ’ αντάλλαζαν ούτε με την πιο ξέγνοιαστη ζωή.

Αυτοί είναι, λοιπόν, οι υπεραναλυτικοί άνθρωποι.

Και η ζωή μαζί τους μπορεί να είναι ένα μεγάλο μαρτύριο. Ή και μια μοναδική περιπέτεια.

Από σένα εξαρτάται.