“Οι στιγμές που επιλέξαμε τη σιωπή και την απουσία”

Τότε που πνιγόμασταν, που όλα μέσα μας ούρλιαζαν, αλλά δεν επιτρέψαμε σε τίποτα απ’ αυτά να βγει προς τα έξω. Τότε που συγκρατηθήκαμε και δεν πήραμε εκείνο το τηλέφωνο ή δεν πήγαμε να χτυπήσουμε εκείνο το κουδούνι. Κι ας θέλαμε σαν τρελοί.

Ίσως γιατί είχαμε μιλήσει τόσες φορές στο παρελθόν, που πλέον δεν είχε κανένα νόημα μια νέα απόπειρα ν’ ακουστούμε. Ή ίσως, γιατί δε θέλαμε να πάρουμε εμείς τον λόγο. Δε μας αφορούσε πια το ενδεχόμενο μιας συζήτησης ή ενός ξεκαθαρίσματος που θα ξεκινούσε από τη δική μας πλευρά. Ή πάλι, μπορεί να μη θέλαμε να πείσουμε με λόγια όσους δεν κατάφεραν να πειστούν από τις πράξεις μας. Αμέτρητοι οι λόγοι, για να παραμείνει κανείς σιωπηλός.

Τ’ ανείπωτα, βέβαια, έχουν την τάση να εκδικούνται. Γίνονται πληγές που με το παραμικρό αιμορραγούν ή εφιάλτες, που σε κάνουν να πετάγεσαι ιδρωμένος τα βράδια. Άλλοι καταφέρνουν να εκλογικεύουν όσα τους πονάνε πιο εύκολα, ενώ άλλοι – λιγότερο τυχεροί – παλεύουν ξανά και ξανά, ελπίζοντας κάποια στιγμή να γιατρευτούν.

Κάποτε ήμουν ένθερμη οπαδός των συζητήσεων και των ανοιχτών αντιπαραθέσεων. Πίστευα ακόμα και στις συγκρούσεις, καθώς πολλές φορές «κυοφορούν» νέες, πιο υγιείς και γερές δυναμικές σχέσεων. Μεγαλώνοντας, έχω αρχίσει να αμφισβητώ τις πρότερες θεωρίες μου. Καλός και χρυσός ο διάλογος και πολύ γόνιμες οι αντιπαραθέσεις –όταν γίνονται σε σωστές βάσεις και ο στόχος είναι κοινός – αλλά αν προκύπτουν πάντα από τη μία πλευρά και η άλλη απλώς δέχεται τα οφέλη που προκύπτουν, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Για να γίνω πιο σαφής, αν δεν υπάρχει και από τις δύο πλευρές η ειλικρινής διάθεση να λυθεί το οποιοδήποτε πρόβλημα και να προχωρήσουν παρακάτω, τότε αυτός που ενδιαφέρεται και πασχίζει για την επίλυση του θέματος ίσως πρέπει να παραμείνει για λίγο σιωπηλός και ν’ αναθεωρήσει κάποια πράγματα.

Αν θέλουμε σχέσεις αμοιβαίες και ισορροπημένες, οφείλουμε να φερόμαστε ανάλογα. Να έχουμε το θάρρος και την ειλικρίνεια να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να σηκώσουμε το βάρος της ευθύνης που μας αναλογεί, αλλά ως εκεί. Δε θα σηκώσουμε και την ευθύνη του άλλου, δε θ’ αναλάβουμε να δικαιολογήσουμε από μόνοι μας, αυτά που ποτέ δε μας δικαιολογήθηκαν. Δε θα προσφέρουμε απλόχερα τη συγχώρεσή μας σε αυτούς που ούτε καν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οφείλουν μια «συγγνώμη». Πολύ απλά, δε θα εκτιμηθεί.

Ναι, να σκεφτόμαστε και την πλευρά του άλλου. Ναι, να μπαίνουμε στη θέση του και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά του. Ναι, να δίνουμε ευκαιρίες και να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε. «Παν μέτρον άριστον», όμως.

Άλλο όλα αυτά που προαναφέρθηκαν και άλλο το ν’ αναλαμβάνει ένας, μόνος του το ασήκωτο φορτίο της «αποκατάστασης της τάξης» μέσα σε μία σχέση, ό,τι κι αν προκύπτει. Αν κάνει πάντα ο ένας πίσω, ο άλλος θα καταλήξει – ίσως και άθελά του- να «ταΐζει» τον εγωισμό του με τις αλλεπάλληλες επιβεβαιώσεις που του προσφέρονται. Δυστυχώς, όσο λιγότερο παλεύεις για κάτι, τόσο λιγότερο το εκτιμάς.

Καταλαβαίνω, λοιπόν, πια και μπορώ να πω ότι εκτιμώ κιόλας, την αξία της σιωπής και της απουσίας, όταν έχει εξαντλήσει κανείς τις δυνατότητες της δικής του πλευράς σε μία σχέση. Δεν τα εκλαμβάνω ως δειλία ή ως παραίτηση, αλλά ως συνειδητές και ώριμες αποφάσεις.

Και ανάμεσα σε άλλα, μια από τις μεγαλύτερες ευχές μου για τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε είναι να περιστοιχιζόμαστε όλοι μας από ανθρώπους που μπορούν και θέλουν να χτίζουν υγιείς, ισορροπημένες σχέσεις, που θα βασίζονται στον σεβασμό και την αμοιβαιότητα. Και φυσικά, να είμαστε εμείς οι ίδιοι τέτοιοι άνθρωποι!

Ευτυχισμένο το 2018!