Περί χρεών, δανείων, “κουρέματος” και άλλων τινών οικονομικών δαιμονίων…

Στα 37 χρόνια της δημοσιογραφικής πορείας δεν έγραψα ποτέ κάποια κριτική για τις θέσεις που έχει εκφράσει συνάδελφος σε κάποιο μέσο ενημέρωσης. Πολύ περισσότερο αν πρόκειται για το ίδιο μέσο στο οποίο αρθρογραφούμε.

Γιατί το λέω αυτό; Γιατί θα αναφερθώ σε ένα δημοσίευμα του συναδέλφου Γιώργου Χελάκη. Αλλά δεν θα παραβιάσω την αρχή μου, αφού δεν θα κάνω κριτική σε θέσεις, απόψεις ή ιδέες. Θα διευκρινίσω δύο ζητήματα, γιατί στις κρίσιμες στιγμές που ζει η χώρα και οι πολίτες, όλα πρέπει να είναι καθαρά κρυστάλλινα, διαυγή και προπαντός κατανοητά.

Διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος παρανόησης και φαντάζομαι ότι αυτό δεν θα το ήθελε ούτε ο Γιώργος Χελάκης.

Το πρώτο σημείο που θέλω να διευκρινίσω στο άρθρο του με τίτλο “Δεν είναι ψεύτης ο κ. Μοσκοβισί, απλά μας δουλεύει…” είναι η αναφορά του «το θέμα όμως για την ελληνική οικονομία και τους πολίτες είναι να σταματήσει ο δανεισμός κι όχι να αλλάξει ο δανειστής.»

Αγαπητέ Γιώργο Χελάκη δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σταματήσει ο δανεισμός σε καμία χώρα. Τουλάχιστον στο καπιταλιστικό σύστημα. Το ζήτημα σε αυτή την περίπτωση δεν είναι αν δανείζεσαι, αλλά για ποιο σκοπό δανείζεσαι και πόσο φθηνά ή ακριβά δανείζεσαι. Διαβάστε το άρθρο του Γιώργου Χελάκη εδώ.

Αν δανείζεσαι για να καταναλώσεις, ασφαλώς και υποθηκεύεις τη ζωή των μελλοντικών γενεών. Αν δανείζεσαι για να επενδύσεις και η απόδοση της επένδυσης είναι μεγαλύτερη από το κόστος του δανείου, τότε όχι μόνο δεν υποθηκεύεις το μέλλον, αλλά δημιουργείς συνθήκες και προοπτικές για καλύτερο μέλλον.

Το δεύτερο σημείο το οποίο συνδέεται με το πρώτο εκφράζεται στην πρόταση «το θέμα ήταν να κουρευτεί δραστικά το χρέος ώστε να καταστεί δυνατή η αποπληρωμή του και να υπάρχουν περιθώρια για τερματισμό της λιτότητας και ανάπτυξη.»

Ο αντίλογος είναι πως δεν υπήρχε περίπτωση αποπληρωμής, παρά μόνο αν κουρευόταν ολόκληρο το δάνειο, δηλαδή αν μηδενιζόταν.

Και να προσθέσουμε πως όταν οι ακαθάριστες δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους είναι ως το 2032 ίσες με 10,2% του ΑΕΠ, αυτό σημαίνει πως δεν αποτελεί λόγο για πολιτικές λιτότητας, ούτε εμπόδιο για την ανάπτυξη. Ως επιχείρημα θα σας αναφέρω πως στο Βέλγιο οι δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους είναι υψηλότερες του 18% του ΑΕΠ και δεν υπάρχει λιτότητα, ενώ η ανάπτυξη είναι αξιόλογη.

Και για να κλείσουμε το θέμα θα πούμε πως για τη λιτότητα και την ανάπτυξη δεν έχει σημασία πόσο είναι το ύψος του χρέους, αλλά πόσα δαπανάς κάθε χρόνο για να το εξυπηρετήσεις. Και με την τελευταία ρύθμιση (παρότι θα μπορούσε να είναι καλύτερη) οι δαπάνες είναι ίσες με 10,2% του ΑΕΠ, όπως προαναφέραμε. Δηλαδή ένα ποσοστό αρκετά χαμηλό για μία καπιταλιστική χώρα.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Λυρτσογιάννη