Πόσα “γιατί” χωράνε στην καθημερινότητά μου;

Πόσα "γιατί", "ζήτω", "μπράβο".

Η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια (ζήτω!). Ο υποκατώτατος μισθός θα αυξηθεί οσονούπω (δεύτερο ζήτω). Η Ελλάδα θα βγει στις αγορές (τρίτο ζήτω!). Το Δημόσιο θα προσλάβει κόσμο (τέταρτο ζήτω!). Θα έχω φοροελαφρύνσεις, η σύνταξή μου δε θα κοπεί αν πιάσει η χώρα το στόχο αυτού του 3% , εγώ η χήρα δεν θα πεταχτώ στον καιάδα …

Πόσα ζήτω να κραυγάσω; Πόσα μπράβο να πω στον εαυτό μου που άντεξα, δεν λύγισα για να δω με την υπάρχουσα κυβέρνηση και όσους διοίκησαν και κυβέρνησαν τη χώρα μου μια άσπρη μέρα στη ζωή μου;

Πόσο να χαρώ η έρμη; Γιατί δεν είμαι πάνω σ’ ένα ροζ συννεφάκι περιχαρής να πιπιλίσω το γλειφιτζούρι της γλύκας του καθησυχασμού και με τη σειρά μου σαν καλό παπαγαλάκι- δημοσιογράφος να αρχίσω να γράφω πως επιτέλους βγήκαμε από τη στενωπό και βλέπω το φως το αληθινό;

Γιατί νιώθω ανασφάλεια και δεν πιστεύω κανέναν; Γιατί όταν ξυπνάω σκέφτομαι αν και αύριο θα έχω δουλειά; Γιατί τρομάζω στην ιδέα πως αν σηκώσω το κεφάλι και ζητήσω όσα δικαιούμαι θα με στείλουν δια παντός πακέτο σπίτι μου να στολίζω το ράφι πάνω από το παράθυρο αγναντεύοντας το απέραντο τίποτα;

Γιατί μόλις πατήσω τα 40 είμαι γριά και δεν πληρώ τις προϋποθέσεις να εργάζομαι  αξιοπρεπώς έως τα βαθιά γεράματά μου που θα πάρω -αν τη πάρω- αυτή τη ριμάδα χαρτζιλίκι -σύνταξη;

Γιατί το μόνο δώρο του κράτους προς εμένα είναι φάκελοι γεμάτοι λογαριασμούς; Γιατί επιβάλλεται να είμαι σε θέση να πληρώνω στην ώρα μου, να είμαι συνεπής και καλοπληρώτρια παντού και να είμαι με το χαμόγελο στα χείλη όταν με ζορίζουν ή μου χρωστούν στη δουλειά ή οι φίλοι που ζήτησαν δανικά;

Γιατί πρέπει να μην έχω δικό μου σπίτι και να πρέπει να δηλώνω από το 2019 κινητά και ακίνητα; Να πληρώσω  φόρο για το μπουφέ της γιαγιάς μου ή την καρφίτσα που κληρονόμησα από τη μαμά μου; Πόσο πια να «συνεταιριστώ» με το δημόσιο και πόσο να δεχτώ πως όλα γίνονται για το καλό μου χωρίς εμένα;

Γιατί πρέπει να είμαι αναίσθητη και να παίρνω αντικαταθλιπτικά για να αντέξω τους καυγάδες των πολιτικών, τις λαμογιές, τα ρουσφέτια και τους διορισμούς συγγενών, φίλων, γνωστών και γκόμενων από την πίσω πόρτα;

Γιατί πρέπει να έχω μνήμη χρυσόψαρου και να δίνω συγχωροχάρτι για όσα δεινά έχει υποστεί η γενιά μου;

Πώς να ξεχάσω τους αυτόχειρες; Τις επιχειρήσεις που έκλεισαν ή τους ανθρώπους που κάηκαν;

Γιατί πρέπει να είναι φυσικό το να πρέπει να μεταναστεύω όπως οι γονείς μου για να ζήσω σαν άνθρωπος;

Γιατί θα πρέπει να έχω οπωσδήποτε ιδιωτική ασφάλιση για να μην ψοφήσω σαν το αδέσποτο σε νοσοκομείο πάνω σε ράντζο;

Γιατί το παιδί μου πρέπει να πάει σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο, ή σχολείο ενώ κάθε χρόνο εγώ η συνεπής – κορόιδο φορολογούμενη δηλώνω ακόμη και τα 50 λεπτά που εισπράττω και είναι λογικό να ζητώ ανταλλάγματα σε παροχές και κοινωνική πρόνοια;

Γιατί πρέπει να αποδεχτώ πως η χώρα μου είναι υπόδουλη και υποθηκευμένη για τα επόμενα 99 χρόνια;

Γιατί πρέπει να δεχτώ τη Βόρεια Μακεδονία και να ξεχάσω τις ρίζες και την ιστορία μου;

Τα προαναφερθέντα δεν είναι ένα δριμύ κατηγορώ σε όλα και όλους… Είναι σκόρπιες σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου λίγες ημέρες πριν τη ΔΕΘ και τις εξαγγελίες για παροχές και επίπλαστη ευημερία.

Θέλω να θυμάμαι να ενημερώνομαι, να διαβάζω ανάμεσα στις γραμμές και να πιάνω τα νοήματα και να τα αναλύω. Δε θέλω να μου σερβίρουν άλλο κουτόχορτο γιατί βαρέθηκα να νιώθω «ψεκασμένη» και βολεμένη. Πρέπει να σταματήσω την κλάψα και να πάψω να  χρηματοδοτώ μια ολόκληρη χαρτοβιομηχανία με κλαμένα χαρτομάντιλα. Επιβάλλεται  να σταματήσω να είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ με τον σκύλο στα πόδια να με παρηγορεί για την αδράνεια και αβουλία μου.

Ο κόσμος να χαλάσει πρέπει να ζήσω, να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου να πάψω να βλέπω survivor και άλλα τέτοια αποχαυνωτικά και να θέσω τον εαυτό μου προ των ευθυνών μου.

Τι μπορεί να είναι η «πατρίδα» μας σήμερα; Πιάνοντας το νήμα αυτού του συλλογισμού είναι πασιφανές πως ο λαϊκιστικός συντηρητικός εθνικισμός οφείλει να πάψει να καπηλεύεται παραδοσιακά το παρελθόν. Ας ασχοληθούμε με το μέλλον χωρίς να κλαίμε για τα “χαμένα μεγαλεία”.

Ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας στον πεινασμένο, τον άστεγο και τον άνεργο. Με κανέναν δεν έχουμε διαφορές. Όλοι έχουμε ίδιους φόβους και ανησυχίες είτε είμαστε άσπροι ή έγχρωμοι.

Ας γίνουμε πιο προοδευτικοί και ας μεριμνήσουμε για το συλλογικό καλό. «Όμορφη και παράξενη πατρίδα» σ’ αγαπώ και θέλω να συνεχίσω εγώ και τα παιδιά μου να είμαι περήφανη για τη δημοκρατία, τη γενναιοδωρία και  την ανθρωπιά της.

Επιθυμώ η κοινωνία μας να πάψει να είναι μπερδεμένη σε μια αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της και να πάψω να βαυκαλίζομαι πως η πατρίδα διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που είναι ανήμπορη να παραμερίσει.

Τότε ίσως υπάρξει μια ηλιαχτίδα που θα με τυλίξει με θαλπωρή και ζεστασιά… Ας πάψουμε αγαπητοί αναγνώστες να είμαστε αφελείς και κοντόφθαλμοι. Το κράτος είμαστε εμείς και η δύναμη είναι στο μυαλό, στην ψυχή και στην ενότητά μας ως έθνος.