Κάποτε στο Χόλιγουντ: Ο Ταραντίνο, το bromance και το φινάλε

Κάποτε στο Χόλιγουντ: Ο Ρικ Ντάλτον (Ντι Κάπριο) και ο Κλιφ Μπουθ (Μπραντ Πιτ) ταιριάζουν "γάντι" στο σύμπαν του Κουέντιν Ταραντίνο. Και δίνουν "ρέστα" μέχρι το φινάλε.

Κάποτε στο Χόλιγουντ: Η ένατη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες και οι κριτικές που τη συνοδεύουν είναι… ανάμικτες. Πέραν των προφανών σημείων “περί γούστου”, που στον κάθε ένα “χτυπάει” διαφορετικά, όλοι όσοι έκαναν τον κόπο να τη δουν, μιλούν για μία νέα προσέγγιση, η οποία διαθέτει παράλληλα αρκετά από τα στοιχεία που αποτελούν το trademark του γνωστού σκηνοθέτη.

Εξάλλου, αποτελεί έναν από τους ελάχιστους παραγωγούς/σκηνοθέτες του λαμπερού κόσμου, ο οποίος μπορεί να “ταιριάξει” μια… μικτή Χόλιγουντ, όπως και πολύ σοφά έπραξε, δίχως να υπάρχουν ανισομέρειες στην ένατή του ταινία. Και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και ο Μπραντ Πιτ, αλλά και η Μαργκό Ρόμπι, βρήκαν τον δικό τους χώρο στο σενάριο.

Η πλοκή εξελίσσεται στο Χόλιγουντ του 1969, στη δύση μιας εποχής ηρώων και στην αυγή μιας νέας, εντελώς διαφορετικής τεχνοτροπίας, που δεν φαίνεται να χωράει τον πάλαι ποτέ φημισμένο Ρικ Ντάλτον (Λεονάρντο Ντι Κάπριο), που μαζί με τον πιστό του φίλο και κασκαντέρ του, Κλιφ Μπουθ (Μπραντ Πιτ), ψάχνουν να βρουν πως στο… διάβολο μπορούν να επιβιώσουν σε μία βιομηχανία που αλλάζει.

Ο Κουέντιν Ταραντίνο δένει αρμονικά τους δύο χαρακτήρες αλλά και τον περίγυρό τους, μπλέκοντας πραγματικά γεγονότα και αρκετή μυθοπλασία, σε μία από τις πιο ώριμες προσπάθειές του, η οποία δεν είναι τόσο καταιγιστική όσο το Pulp Fiction, αλλά ούτε και τόσο θεατρική, όσο το Hateful 8. Το “bromance” των δύο συνεργατών, η ατμόσφαιρα των late 60’s, με τους χίπηδες, το αντιπολεμικό κλίμα αλλά και τα σπαγγέτι γουέστερν σε πρώτο πλάνο, όπως και το φαντασμαγορικό φινάλε (εδώ δεν έχει spoiler) συνθέτουν τον μύθο μίας ταινίας που αξίζει να δεις…