Κουδούνι ή συναγερμός;

Με το πρώτο κουδούνι του σχολικού έτους 2019-20 να πλησιάζει, ο Γιάννης Αντύπας, μέσα από το blog του στο pagenews.gr, γράφει για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, εκεί όπου μπαίνουν οι βάσεις για τη μετέπειτα ζωή κάθε ανθρώπου.

Αυτή την εβδομάδα χτυπάνε για πρώτη φορά τα κουδούνια στα σχολεία όλης της χώρας για το σχολικό έτος 2019 – 2020. Η δεκαετία της οικονομικής κρίσης βρίσκει την Ελλάδα να έχει πάει προς τα πίσω και στα θέματα της εκπαίδευσης. Παρά το προφανές πλεονέκτημα του λαού και της χώρας μας. Ένας πληθυσμός με δημιουργική σκέψη σε ένα γεωγραφικό σημείο όπου η Ανατολή συναντά τη Δύση, με υπέροχο κλίμα και σχετική ασφάλεια. Και όμως, αντί η Ελλάδα να είναι προορισμός σπουδαστών από την ευρύτερη περιοχή και ολόκληρο τον κόσμο είναι χώρα από την οποία οι νέοι της φεύγουν για να σπουδάσουν στο εξωτερικό, με τους περισσότερους να μένουν εκεί με την προσδοκία ενός αξιοπρεπούς εργασιακού βίου. Για τα πανεπιστήμια παραπέμπω όσους ενδιαφέρονται και στο άρθρο της 6ης Σεπτεμβρίου εδώ στο φιλόξενο pagenews.gr.

Σήμερα θα εστιάσουμε στα σχολεία, την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Εκεί που μπαίνουν οι βάσεις. Στην Ελλάδα χιλιάδες οικογένειες καταθέτουν το υστέρημά τους σε ιδιωτικά σχολεία, επενδύοντας στη γνώση και την πρόοδο των παιδιών τους. Εκατομμύρια οικογένειες στερούνται αγαθά ακόμη και από το τραπέζι τους προκειμένου να πληρώνουν φροντιστήρια με την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος για την επόμενη γενιά. Παρά την κρίση που ισοπέδωσε πτυχία και προσδοκίες. Παρά τις θεωρίες πως η αριστεία είναι ρετσινιά. Ο Έλληνας αγαπά τη γνώση. Περνά ένα μεγάλο μέρος της ζωής του διαβάζοντας και προσπαθώντας να αποκτήσει άποψη για όσο το δυνατόν περισσότερα θέματα.

Όμως, αυτή είναι η μία όψη. Η άλλη, που δίνει και τον τόνο, είναι νέοι που δε μπορούν να ξεχωρίσουν την 28η Οκτωβρίου από την 25η Μαρτίου. Νέοι που δε μπορούν να δείξουν την πόλη τους πάνω στον χάρτη. Πως γίνεται να είναι τόσο αντιφατική η κατάσταση; Από τη μία παιδιά που δουλεύουν, σπουδάζουν και αριστεύουν και από την άλλη παιδιά της ήσσονος προσπάθειας που περιμένουν απλά το επίδομα ή τον διορισμό στο δημόσιο. Θα μου πείτε έτσι είναι η ζωή. Σωστό. Αλλά για αυτό υποτίθεται επενδύσαμε στη δημόσια εκπαίδευση. Για να μειώσουμε αυτό το χάσμα.

Οι ευθύνες των εκπαιδευτικών

Είναι προφανές ότι κάποιοι δεν κάνουν τη δουλειά τους. Και έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε με ονόματα και διευθύνσεις. Όταν ένας νέος 18 χρονών δεν ξέρει ούτε τα βασικά για την ιστορία της Ελλάδας τότε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του έχουν ευθύνη. Είναι κωμικοτραγικό να επενδύονται εκατομμύρια από το Δημόσιο σε ατομικά… μαρκαρίσματα (έγινε της μόδας η ειδική αγωγή) και την ίδια ώρα να χάνονται ολόκληρες τάξεις. Δε μπορεί ο μέσος χρόνος διδασκαλίας να είναι περίπου 15 ώρες την εβδομάδα. Κάποτε δάσκαλοι και καθηγητές εκτός από τους μισθούς τους θα πρέπει να ασχοληθούν και με την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν. Είναι αδιανόητο τον 21ο αιώνα να επιμένουν να αρνούνται την αξιολόγηση. Το δημόσιο δεν είναι άβατο.

Οι ευθύνες των γονέων

Σε κάθε περίπτωση οι κύριες ευθύνες ανήκουν στους γονείς. Αυτοί μπορούν να πετύχουν την αλλαγή, αρκεί να μη συμβιβάζονται και να μη διαπλέκονται με τους εκπαιδευτικούς. Και κυρίως να μην τους τρομοκρατούν. Γιατί υπάρχουν χιλιάδες αναφορές στη ΔΟΕ και ΟΛΜΕ με καταγγελίες για μπαμπάδες και μαμάδες που νομίζουν ότι είναι τα αφεντικά των δασκάλων και των καθηγητών. Στην τάξη το αφεντικό είναι ο εκπαιδευτικός. Στο σπίτι είναι ο γονιός. Είναι προς το κοινό συμφέρον και κυρίως προς το συμφέρον των παιδιών αυτοί οι ρόλοι να μείνουν ξεχωριστοί. Για να μπορούν να συνεργαστούν και όχι βέβαια για να συγκρουστούν.

Πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα οι γονείς; Μένοντας δίπλα στα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς. Όχι ως κριτές. Ως βοηθοί τους. Και τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί θα το πιάσουν το νόημα. Οι… βοηθοί ξέρουν πάντα την αλήθεια. Δε μπορεί να τους παραμυθιάσει κανείς. Ξέρουν αν τον παιδί τους διάβασε, ξέρουν αν ο δάσκαλος πηγαίνει στα μαθήματα. Ξέρουν αν προσπαθεί να μεταβιβάσει τις γνώσεις τους. Πρόκειται βέβαια για μία αποστολή που θα πρέπει όλοι να κάνουν με καλή διάθεση και αίσθηση της δικαιοσύνης. Οι γονείς πρέπει να χαίρονται με τις επιδόσεις των παιδιών τους. Και να χειροκροτούν τις επιδόσεις των παιδιών που είναι καλύτερα από τα δικά τους. Γιατί η κοινωνία έχει ανάγκη από όλους.