Fake βιογραφικά…

Με αφορμή την περίπτωση της Ελένης Αντωνιάδου, ο Γιάννης Αντύπας αναλύει στο pagenews.gr τον τρόπο που χτίζονται σήμερα τα βιογραφικά.

Θέλω από την αρχή του άρθρου να ξεκαθαρίσω πως δε γνωρίζω την κυρία Αντωνιάδου και ότι το άρθρο δεν αφορά στη δική της υπόθεση. Η αντιδικία στα social media σε σχέση με το βιογραφικό της, για το κατά πόσο δουλεύει ή όχι στη NASA και αν έχει κάνει όσα ισχυρίζεται, είναι απλά η αφορμή για κάποιες σκέψεις σχετικά με το θέμα των τυπικών προσόντων και των βιογραφικών.

Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το σκάνδαλο των γραμματειών. Εργαζόμενοι σε γραμματείες πανεπιστημιακών σχολών έγραφαν συγγενείς και φίλους στα τμήματα που εργάζονταν. Άλλοι έλιωναν για να περάσουν με τις πανελλήνιες και άλλοι πήγαιναν κατευθείαν στη γιορτή. Το θέμα αποκαλύφθηκε σε κάποιο έλεγχο, αλλά πραγματικά δε γνωρίζω αν αφαιρέθηκαν πτυχία, αν επιβλήθηκαν ποινές κοκ.

Στις μέρες μας το ζήτημα επανήλθε στη δημοσιότητα με τα πλαστά απολυτήρια εργαζομένων στην καθαριότητα.

Ειδικά μετά την ποινή φυλάκισης που επιβλήθηκε σε μία κυρία που ισχυρίστηκε ότι είχε τελειώσει το σχολείο για να κερδίσει μία θέση εργασίας. Η κοινωνία πήρε το μέρος της σε σχέση με την ποινή και απελευθερώθηκε. Βέβαια, κάποιος άλλος κύριος ή κυρία έχασε τη θέση και την ευκαιρία να εργαστεί.

Και πάλι δε γνωρίζω αν αναζητήθηκε ο πρώτος επιλαχόντας του διαγωνισμού και αν αποκαταστάθηκε η αδικία. Το επισημαίνω γιατί το χάνεται το νήμα είναι ένα από τα βασικά όπλα της γραφειοκρατίας. Ακόμη και όταν αποκαλύπτονται οι αδυναμίες της, οι διαδικασίες αποκατάστασης τραβούν σε χρόνο με αποτέλεσμα κανείς να μη μπορεί να παρακολουθήσει μία υπόθεση από την αρχή ως το τέλος.

Κάπως έτσι φθάνουμε στο κυρίως θέμα του άρθρου. Το πως χτίζονται σήμερα τα βιογραφικά.

• Άρθρο 1: Οι εννιά στους δέκα που δείχνουν χαρτί γνώσης μιας ξένης γλώσσας έχουν ελάχιστη σχέση μαζί της. Έχει αναπτυχθεί μια πραγματική βιομηχανία που σου φέρνει, αν πληρώσεις βεβαίως, το χαρτί στο σπίτι.
• Άρθρο 2: Ένα μεγάλο ποσοστό πτυχιακών έχουν γραφτεί από επαγγελματίες. Από φοιτητές με έφεση στο γράψιμο που το έκαναν τελικά δουλειά. Ακούγεται ότι η ίδια πρακτική έχει ακολουθηθεί ακόμη και για διδακτορικές διατριβές. Για τα… μάστερ δεν το συζητάμε.
• Άρθρο 3: Πολλοί εργαζόμενοι του δημοσίου και του λεγόμενου ευρύτερου τομέα κάνουν μεταπτυχιακές σπουδές με άδεια από την υπηρεσία και με το κόστος πληρωμένο από την υπηρεσία. Νοθεύεται έτσι κάθε έννοια ανταγωνισμού. Απαξιώνονται τα «χαρτιά» εκείνων που πράγματι ίδρωσαν για να τα αποκτήσουν.
• Άρθρο 4: Έχει αναπτυχθεί μία βιομηχανία προγραμμάτων e-learning με κύριο σκοπό να μαζέψουν κάποιοι χρήματα. Και λέω κάποιοι γιατί ακούγεται πως μονάχα ένα μικρό ποσοστό μπαίνει στα ταμεία των πανεπιστήμιων που δίνουν το όνομά τους. Και το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί ένα μεγάλο πανεπιστήμιο δέχεται να παίρνει ένα μικρό ποσοστό, καλύπτοντας μάλιστα με τις υποδομές και το προσωπικό του τις ανάγκες των προγραμμάτων; Η απάντηση είναι απλή. Είναι η ίδια που ισχύει και για την περίπτωση του σκανδάλου των γραμματείων. Όταν ένα σύστημα είναι κλειστό και δεν λογοδοτεί όσοι το αποτελούν το ελέγχουν. Και βρίσκουν τρόπους ο ένας να ελέγχει τον άλλο. Εσύ θα μου κάνεις τα στραβά μάτια σε αυτό και εγώ σε εκείνο! Έτσι λειτουργούν οι γραφειοκρατίες. Στην Ελλάδα της κρίσης, όμως, είναι πραγματικά προκλητικό να συνεχίζουν να επιβιώνουν και πολύ περισσότερο να αναπτύσσονται τέτοια κυκλώματα.

Θα μπορούσα να προσθέσω πολλά άρθρα ακόμη. Αλλά ο στόχος του άρθρου είναι απλά να ευαισθητοποιήσει. Ούτε να αποκαλύψει, ούτε και να στοχοποιήσει. Στην εποχή του διαδικτύου υπάρχει η δυνατότητα όλοι να έχουν πρόσβαση σε όλα. Από το ποιοι γίνονται δεκτοί σε ένα μεταπτυχιακό μέχρι το αν πηγαίνουν στα μαθήματα. Αν κάνουν εργασίες ή αν απλά πληρώνουν τα δίδακτρα και περιμένουν το χαρτί. Είναι εύκολο να δείξει κανείς τη δουλειά του. Με τις δημοσιεύσεις και τα γραπτά του όμως. Όχι με λόγια και «χαρτιά»…