Fortnite και Netflix

Ο Γιάννης Αντύπας γράφει στο blog του στο pagenews.gr για τα videogames, το Fortnite, το Netflix και τα social media.

Θα ήθελα ευθύς εξαρχής να διευκρινίσω ότι ποτέ μέχρι σήμερα στη ζωή μου δεν έχω κολλήσει με κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι ή τηλεοπτική σειρά. Σαν παιδί έχω παίξει pac-man, όταν ήμουν φοιτητής μου άρεσε το civilization και σαν ενήλικας έχω δει τους Βίκινγκς, το Peacky Blinders, σποραδικά επεισόδια από τα “Φιλαράκια”, το “Sex and the City” κοκ.

Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι αρνητικός απέναντι στην τεχνολογία, τα βιντεοπαιχνίδια, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Απλά δε μου αρέσει η λογική του φαν ή του οπαδού. Θεωρώ κάθε υπερβολή λάθος. Στο πλαίσιο αυτό, διάβασα με έκπληξη τα πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα για τη φρενίτιδα που προκάλεσε η διακοπή για λίγες ώρες του δημοφιλούς παιχνιδιού που βρίσκεται στον τίτλο του άρθρου.

Γονείς προχώρησαν σε μηνύσεις κατά της εταιρείας που το βγάζει στην αγορά, έφηβοι είχαν εκρήξεις βίας, νέοι και μεγαλύτεροι παίχτες έβαλαν τα κλάματα όταν επανήλθε στις οθόνες τους.

Μιλάμε για περίπου 250 εκατομμύρια ανθρώπους! Ένα… παιχνίδι στο οποίο βασικά σκοτώνεις, σκοτώνεις και σκοτώνεις. Με πολύ ωραία γραφικά και συνεχή δράση που οδηγούν σε καταστάσεις εθισμού. Θα μου πείτε εσείς κύριε Αντύπα δε έχετε «λιώσει» ποτέ έναν δίσκο στο πικάπ; Βεβαίως, αλλά ονειρευόμουν δεν πίστευα ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και σε κάθε περίπτωση ήξερα ότι επρόκειτο για μια συναισθηματική ένεση. Είχα τον χρόνο να το καταλάβω. Δεν ακολουθούσε υποχρεωτικά το επόμενο… επεισόδιο. Το κάθε τραγούδι τελείωνε σε 3 με 4 λεπτά. Δε με κρατούσε υποχρεωτικά ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο μακριά από την παρέα μου ή από οποιαδήποτε φυσική δραστηριότητα.

Fortnite, Netflix και social media κρατούν τους ανθρώπους σε μία εικονική πραγματικότητα που πολύ φοβάμαι ότι νοθεύει και τελικά υπονομεύει τις ικανότητές τους στην πραγματική ζωή.

Ουσιαστικά είναι σαν βιομηχανικοί εργάτες του 19ου αιώνα, όταν οι άνθρωποι δούλευαν από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου για λίγο ψωμί και νερό. Αγαθά που ίσα- ίσα τους έφταναν για να κρατηθούν στη ζωή και να συνεχίσουν να δουλεύουν. Τώρα οι νέοι μας ξεχνούν να φάνε όταν παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή, κατεβάζουν τον αγλέορα όταν βλέπουν «σειρούλες» και τρώνε τα… νύχια τους όταν επικοινωνούν μέσω των κοινωνικών δικτύων. Μόδα είναι θα περάσει θα μου πείτε. Μπορεί. Αλλά μέχρι τότε ο κόσμος θα έχει προοδεύσει και κάποιοι θα είναι σα να έχουν ξυπνήσει από λήθαργο.

Οι μεγάλες εταιρείες κάνουν τη δουλειά τους. Το ερώτημα είναι αν την κάνουμε και εμείς ως καταναλωτές, θεατές, παίχτες ή γονείς. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιούμε τον χρόνο σήμερα επηρεάζει την ποιότητα της ζωής μας αύριο. Αυτό πρέπει να είναι σαφές. Και όλοι να γνωρίζουν ότι όταν χάνουν την επαφή με την πραγματική ζωή κάποιος άλλος τους προσπερνά. Όχι κάθε ημέρα. Αλλά κάθε δευτερόλεπτο. Κανείς δεν περιμένει κανέναν.