Το ΟΧΙ και ο λαϊκισμός

Ο Σπύρος Γκουτζάνης γράφει στο blog του στο pagenews.gr για την επέτειο του "ΟΧΙ", αλλά και για τον λαϊκισμό.

Το “ΟΧΙ” το 1940 το είπε ο Μεταξάς όσο κι αν προσπάθησε μετά η αριστερή ιστοριογραφία και ρητορική να προβάλλει ότι το είπε ο ελληνικός λαός.

Όπως η ελληνική επανάσταση του 1821 δεν έγινε “από σύσσωμο το έθνος και διά του Χριστού την πίστη την αγία”, όπως προπαγάνδιζε επί δεκαετίες οι αστική ιστοριογραφία, αλλά είχε διττό χαρακτήρα, ήταν εθνικοαπελευθερωτική έναντι των Τούρκων και κοινωνική στο εσωτερικό όπως δείχνει ο ατέλειωτος εμφύλιος που ξεκίνησε μετά τις πρώτες νίκες και τελικά έθεσε σε κίνδυνο την στρατιωτική και κοινωνική επικράτηση της επανάστασης (ρουμελιώτες εναντίον μωραϊτών, υδραίοι εναντίον ρουμελιωτών, καπεταναίοι και λαϊκοί εναντίον δεσποτάδων και κοτζαμπάσηδων, γηγενείς εναντίον φαναριωτών, όλοι εναντίον όλων σε συμμαχίες που άλλαζαν από μέρα σε μέρα).

Και φυσικά το 1922 ήταν καταστροφή της Σμύρνης και σφαγή του Μικρασιατικού Ελληνισμού και όχι συνωστισμός στις προκυμαίες. Η ιστορία υπόκειται σε ανάγνωση, γράφεται και ξαναγράφεται υπό διαφορετικές οπτικές αλλά ως ένα σημείο, δεν μπορεί να παραχαράσσει και να αναιρεί τα αρχικά γεγονότα.

Ο λαός πολέμησε

Μιας όμως και επίκαιρη είναι η επέτειος του ΟΧΙ, το είπε μεν ο Μεταξάς, αλλά εκείνος που ταυτίστηκε ολόψυχα και πολέμησε με πραγματικό ηρωισμό απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις και έγραψε σελίδες δόξας, ήταν ο ελληνικός λαός, αξιωματικοί, κληρωτοί και έφεδροι όπως και όσοι είχαν μείνει στα μετόπισθεν, στήριζαν υλικά και ψυχικά και διατηρούσαν το φρόνημα.

Και πολέμησε ο ελληνικός λαός ενάντια σε Ιταλούς και Γερμανούς που ήταν υπό φασιστικό και ναζιστικό καθεστώς αντίστοιχα. Φρονώ ότι με τον ίδιο ηρωισμό θα πολεμούσε και αν είχε δεχθεί επίθεση από δημοκρατικό ή βασιλικό ή οτιδήποτε καθεστώς γιατί αμυνόταν του πατρίου εδάφους, υπέρ βωμών και εστιών. Ειρήσθω εν παρόδω, το ότι οι δημοκρατίες δεν κάνουν πολέμους είναι μία από τις μεγαλύτερες ανοησίες όλων των εποχών, οι ανιστόρητοι ας δουν τον Θουκιδίδη.

Τυχαίνει όμως τα καθεστώτα που εξαπέλυσαν την επίθεση το 1940 να ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός που ήθελαν να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη και όχι κάποιου είδους λαϊκισμός.

Άρα στα μηνύματά τους οι πολιτικοί καλό θα ήταν να το θυμούνται δεν βλάπτει να λένε ότι ήταν οι φασίστες που αιματοκύλισαν τον κόσμο. Τα καθεστώτα αυτά είναι εγγενώς επιθετικά και κατακτητικά στις εξωτερικές τους σχέσεις, όπως στο εσωτερικό τους είναι εκμεταλλευτικά, αυταρχικά και ανελεύθερα.

Και μιας και οι παραλληλισμοί με την δική μας εποχή είναι πάντα ελκυστικοί στην παρούσα φάση ο κίνδυνος δεν είναι κάποιου είδους αριστερός λαϊκισμός που διεκδικεί καλύτερο ποσοστό διανομής του πλούτου, και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολλών, αλλά ο ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός που πέραν των άλλων καταστρέφει με ταχείς ρυθμούς τον πλανήτη. Από τον αριστερό λαϊκισμό οι μόνοι που κινδυνεύουν είναι οι οικονομικά ισχυροί που αυξάνουν τον πλούτο και διευρύνουν το χάσμα με τα στρώματα στην βάση της οικονομικής και κοινωνικής πυραμίδας. Και φυσικά οι πολιτικοί τους υπηρέτες.