Τους στοιχειώνει ο Τσίπρας

Ο Σπύρος Γκουτζάνης γράφει για την εμμονή των ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων με τον Αλέξη Τσίπρα, ακόμη και τώρα που είναι στην αντιπολίτευση.

Διάθεση να υπερασπιστώ τον Αλέξη Τσίπρα και την διακυβέρνησή του δεν έχω. Άλλωστε δημοσίως κατά την διάρκεια της διακυβέρνησής του είχα ασκήσει κριτική: πώς είναι δυνατόν να διακηρύσσει ότι είναι αριστερή κυβέρνηση όταν υλοποιεί τη νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή πολιτική του μνημονίου; Είναι ο ορισμός του πολιτικού παραδόξου. Και για το θέμα σταθμό της πρώτης διακυβέρνησής του: πώς μπορεί μία δημοκρατική φιλολαική κυβέρνηση να αθετεί το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, την βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού;

Από εκεί και πέρα μπορούν να γίνουν πολλοί συνειρμοί για το κατά πόσο έλεγαν αλήθεια πριν αναλάβουν την εξουσία ή σκοπίμως παραπλανούσαν και δημιουργούσαν λάθος προσδοκίες. Πλήθος αιτιάσεων μπορούν να υπάρξουν για τον τρόπο με τον οποίο άσκησαν την εξουσία. Όλες όμως από Αριστερά. Γιατί ήταν και είναι φαιδρή, επιεικώς, η δεξιά κριτική στον Τσίπρα γιατί εφάρμοζε με αποτελεσματικότητα την πολιτική του μνημονίου.

Εμμονή

Την εμμονή των ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων με τον Τσίπρα, ακόμη και στην αντιπολίτευση, δυσκολεύομαι να την καταλάβω. Γιατί ο Τσίπρας πήγε στην πορεία του Πολύτεχνείου; Και αφού πήγε γιατί περπάτησε μόνο μέχρι την Μεγάλη Βρεττανία και δεν πήγε παραπέρα; Γιατί φόρεσε αθλητικά και μπουφάν; Γιατί ήταν μαζί του μισό υπουργικό του συμβούλιο; Η απάντηση (δεν ξέρω αν και ποια έδωσε η Κουμουνδούρου), μπορεί να είναι πάρα πολύ απλή και να εκθέτει την βλακεία των ερωτήσεων: Γιατί πολύ απλά ήθελε να αναδείξει και να ταυτιστεί με την αξία μίας στιγμής δημοκρατικής εξέγερσης κατά της Χούντας, που ήταν το Πολυτεχνείο.

Αυτό τον στοιχειώδη συμβολισμό μπορεί και έχει δικαίωμα να τον κάνει, και αυτό τον φόρο τιμής να τον αποδώσει, ο οποιοσδήποτε είτε ήταν πρωθυπουργός είτε όχι. Εκεί όμως που η βλακεία με πασπάλισμα εξυπνακιάς σπάει κοντέρ είναι στην παρατήρηση ότι μετά από μερικά χρόνια που κυκλοφορούσε με μερσεντές τώρα φορά αθλητικά παπουτσία. Το συμπέρασμα είναι ότι οι Αριστεροί πολιτικοί δεν πρέπει να γίνονται πρωθυπουργοί, να παραμένουν πάντα στην αντιπολίτευση και στην μειοψηφική διαμαρτυρία ώστε να αφήνουν την άσκηση της εξουσίας στους φυσικούς ιδιοκτήτες της χώρας, εκείνους που ο Νίκος Κοτζιάς περιγράφει σαν τις δέκα μεγάλες οικογένειες και το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό. Το συγκαλυμένο επιχείρημα ότι την εξουσία στην Ελλάδα θα πρέπει να ασκούν μόνο οι δεξιοί, δεν χρήζει κριτικής γιατί υποκρύπτει φασιστική αντίληψη.

Η ΝΔ στο συνέδριό της αφιερώνει ολόκληρη θεματική για τον λαϊκισμό δηλαδή για τον Τσίπρα: “Τι μας διδάσκει η εμπειρία της Ελλάδας”, και ο εφιάλτης: “Μπορεί ο λαϊκισμός να αντεπιτεθεί;”.

Σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσει ένα ακόμη βιβλίο για τον Αλέξη Τσίπρα, του Γάλλου Φαμπιάν Περιέ με τίτλο: “Αλέξης Τσίπρας και οι μεταμορφώσεις της πολιτικής”. Δεν είναι το πρώτο που γράφεται για την πρωθυπουργία του Αλέξη Τσίρπα, έχει προηγηθεί ο Πολ Μέισον με ντοκυμαντέρ (που μετά τον έβγαλαν γλύφτη και χασισοπότη) που προλόγισε και το βιβλίο του Όβεντεν. Για τον Τσίπρα και την πρωθυπουργία του έχουν γράψει και οι δικοί του, από τον Γιάνη Βαρουφάκη -όσο κι αν δεν του αρέσει-, μέχρι τον Δουζίνα και τον Μπαλτά.

Για να μην αναφέρουμε τα άρθρα που είχαν γραφτεί κατά την πρώτη ή και την δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας του από ξένα ΜΜΕ. Εκ του αποτελέσματος -είτε αρέσει είτε όχι- δεν υπάρχει Έλληνας πρωθυπουργός που να έχει απασχολήσει τόσο πολύ εντός και εκτός χώρας όσο ο Τσίπρας. Και αυτό τους στοιχειώνει, και ακόμη περισσότερο η προοπτική “ο λαϊκισμός να επιστρέψει στην εξουσία”. Όπου ως λαϊκισμός διαβάλλουν οποιαδήποτε φιλολαική πολιτική κόντρα στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία.