Πως πάμε; Τι βλέπεις;

Όπου και να έχω πάει τις τελευταίες ημέρες αυτά είναι τα ερωτήματα που μου θέτουν γνωστοί και άγνωστοι. Κοινός τόπος όλων η αγωνία και η αδυναμία να δώσουν οι ίδιοι μία απάντηση. Όπως βεβαίως δε μπορώ και εγώ. Γιατί η απάντηση σε τέτοιους είδους ερωτήματα δε μπορεί από τη φύση της να είναι πολύ συγκεκριμένη, καθώς στη ζωή υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που μπορούν να αλλάξουν την κατεύθυνση των εξελίξεων.

Στη συγκεκριμένη συγκυρία πιστεύω ότι ούτε και μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου δε θα είναι σίγουροι. Προφανώς θα αντιλαμβάνονται την ικανοποίηση του κόσμου για πρωτοβουλίες όπως η ψήφος των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό, αλλά και οι ίδιοι θα ανησυχούν από τις επενδύσεις που ακόμη δεν έχουν έρθει, τα έργα που δεν έχουν ξεκινήσει και τις συνεχιζόμενες επιθετικές ενέργειες του Ερντογάν στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πάμε καλύτερα, αλλά ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να «οργώσουμε» τον δρόμο για τη νέα πορεία που έχει ανάγκη η χώρα. 

Διαβάζοντας τα σχόλια, τις αναρτήσεις και τις καταγγελίες των πολιτών στο διαδίκτυο και ειδικότερα στα κοινωνικά δίκτυα μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί ότι ακόμη δεν έχουμε γυρίσει σελίδα. 

• Η Δικαιοσύνη παραμένει χαρακτηριστικά αργή. Κορυφαίο παράδειγμα η δικογραφία για το Μάτι, η τύχη της οποίας αγνοείται. 
• Τα συστήματα των διαφόρων υπηρεσιών επιμένουν να μη μπορούν να «μιλήσουν’ μεταξύ τους με αποτέλεσμα να έχουν πάει τέλη κυκλοφορίας σε πολίτες που έχουν πουλήσει ή διαλύσει το αυτοκίνητό τους και φόροι σε ανθρώπους που δεν είναι πια ανάμεσά μας. 
• Χρειάστηκε μάλιστα να καλέσει στο Μέγαρο Μαξίμου ο Κυριάκος Μητσοτάκης τους διευθύνοντες συμβούλους των μεγάλων τηλεπικοινωνιακών ομίλων για να μην πληρώνουν οι Έλληνες το πιο ακριβό ίντερνετ στην Ευρώπη και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Είναι προφανές πως οι ασυμμετρίες είναι πολλές και εξαιρετικά επίμονες. Η δύναμη της αδράνειας παραμένει κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνική και πολιτική ζωή. 

Αντίθετα στην κυβέρνηση φαίνεται ότι τα αντανακλαστικά έχουν βελτιωθεί. Η περίπτωση του κ. Διαματάρη είναι χαρακτηριστική. Τη γλίτωσε για το πτυχίο που δεν είχε, όχι όμως και για τη συμμετοχή σε εταιρίες παρότι μέλος της κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός πήρε την απόφαση που έπρεπε για έναν άνθρωπο που σύμφωνα με τους συνεργάτες του αποτέλεσε προσωπική του επιλογή καθώς συνδέονται οικογενειακά για δεκαετίες. Αυτή είναι η ουσία όμως. Προφανώς πρέπει να υπάρχει το προσωπικό στοιχείο, αλλά στο τέλος οι κανόνες πρέπει να ισχύουν για όλους. Αλλιώς νοθεύεται το παράδειγμα και οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ αρνητικές. Πάμε καλύτερα, λοιπόν, αλλά είναι ακόμη νωρίς να πούμε πως πάμε καλά.