Φαρ Ουέστ

Ο Γιάννης Αντύπας γράφει στο blog του στο pagenews.gr για το φονικό στη Βοιωτία με θύματα πατέρα και γιο.

Πολλοί φίλοι με ρωτούν γιατί τον τελευταίο καιρό προτιμώ να αρθρογραφώ για θέματα της καθημερινότητας: τροχαία δυστυχήματα, κίνηση στους δρόμους, καιρικά φαινόμενα, αντιπαραθέσεις στο μετρό λόγω συνωστισμού κοκ. Η απάντηση είναι πως «φοβάμαι». Όχι δε φοβάμαι την κυβέρνηση, ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι φίλοι μου το ξέρουν αυτό, όπως και όποιοι έχουν μία εικόνα από τη συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο. Ανησυχώ γιατί αισθάνομαι πως ένα υπόστρωμα βίας και αδιαφορίας απειλεί την κοινωνική συνοχή.

Και όταν λέω βία δεν αναφέρομαι μονάχα στη φυσική, αλλά και στην ψυχολογική, τη συναισθηματική κοκ. Γιατί πως να χαρακτηρίσεις την εικόνα ενός απελπισμένου ανθρώπου να λέει σε εφοριακό ότι τον καταστρέφουν γιατί του απαιτούν τέλη κυκλοφορίας για αυτοκίνητο που δεν έχει, καθώς αν δεν πληρώσει θα χάσει τη ρύθμιση και την… κανονικότητα στην οποία ο ίδιος πίστεψε ότι είχε επιστρέψει;

Και δεν μιλώ για την πολιτική αλλαγή, αλλά για το δικαίωμα και των αποτυχημένων στη ζωή. Των ανθρώπων που απέτυχαν, αλλά δεν γύρισαν πλάτη, των ανθρώπων που επιμένουν να δουλεύουν και να εξυπηρετούν τις υποχρεώσεις τους. Το δικαίωμα να είσαι σε ένα κράτος που δίνει δεύτερη ευκαιρία και δεν τιμωρεί. Έστω τη δεύτερη ευκαιρία την οποία το ίδιο εξασφάλισε στον εαυτό του διά της θεσμικής βίας. Με νόμο έκοψε τα ομόλογα και άφησε χιλιάδες πολίτες στα κρύα του λουτρού. Πολίτες που το είχαν εμπιστευθεί.

Πραγματικά σήμερα ένιωσα σοκ όταν διάβασα πως τα μέλη δύο συγγενικών οικογενειών ξεκληρίστηκαν έξω από ένα σχολείο σε μία ήσυχη επαρχιακή πόλη σε επεισόδιο με ανταλλαγή πυροβολισμών.

Είναι δυνατόν; Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. Και διαβάζοντας το ρεπορτάζ πήρα μερικές απαντήσεις. Για το χρόνιο μίσος και την αντιπαράθεση που υπήρχε. Μίσος και αντιπαράθεση για το οποίο καμία αρμόδια αρχή δεν ένιωσε την ανάγκη να παρέμβει. Και θα μπορούσε, καθώς τα όπλα δεν βγήκαν σήμερα για πρώτη φορά. Κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε ποτέ και σε καμία χώρα όταν το βάζεις στο συρτάρι, κάτω από το χαλί ή αν απλά αποστρέφεις το βλέμμα σου από αυτό.

Το κράτος πρέπει να είναι δίπλα στον άνθρωπο και κοντά στον πολίτη, σύμφωνα με ένα παλαιότερο πολιτικό σύνθημα. Και ο πολίτης πρέπει να αποδέχεται τη συμμετοχή αυτή της οργανωμένης κοινωνίας στη ζωή του. Γιατί έτσι εξασφαλίζονται τα συμφέροντα όλων. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Αλλιώς είναι θέμα χρόνου να αντιμετωπίσουμε και να σχολιάσουμε πολύ χειρότερες ειδήσεις. Και πραγματικά είναι κρίμα. Γιατί διαφωνώ με όσους λένε ότι αυτή η χώρα δε σώζεται.

Η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν δύναμη μέσα τους. Απλά πρέπει να το δείξουν θετικά και όχι σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον.

Η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να αναλάβουν μία πρωτοβουλία για να ηρεμήσουν τα πράγματα. Ίσως θα έπρεπε να γίνει και καμπάνια. Για να θυμηθούν ξανά όσοι έχουν ξεχάσει τους καλούς τρόπους, που έμαθαν από τους γονείς τους. Και η περίφημη κοινωνία των πολιτών θα πρέπει να ενδιαφερθεί για τους «ιθαγενείς». Δε γίνεται μόνο να μιλούν για τις ευάλωτες ομάδες. Ολόκληρη η κοινωνία έχει ασθενήσει, πρέπει όλοι να κινητοποιηθούν πριν να είναι αργά.