“Μπάτσοι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι”

Ο Σπύρος Γκουτζάνης γράφει στο blog του στο pagenews.gr για τα συνθήματα στις διαδηλώσεις και πως άλλαξαν με τον καιρό.

Υπήρχε μία εποχή, όχι και τόσο παλιά, που δεν ξεκινούσε διαδήλωση, όποια κι αν ήταν η σύνθεσή της, ακόμη και αναρχικών και αντιεξουσιαστών, αν δεν έφθαναν οι συνήθως αργοπορημένοι δημοσιογράφοι. Οι διαδηλωτές, ακόμη και οι μπαχαλάκηδες της εποχής (που τότε δεν λέγονταν ακόμη έτσι), ήθελαν τους δημοσιογράφους στην κορυφή της πορείας μαζί με τους φωτορεπόρτερ, αφενός για την δημοσιότητα της κινητοποίησής τους και την προβολή των αιτημάτων τους και αφετέρου σαν προστασία από την συνήθη άσκηση βίας από τις δυνάμεις της καταστολής.

Εάν ήταν εκεί οι δημοσιογράφοι και οι φωτογράφοι, στην αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης και οι κάμερες, για να καταγράφουν, οι άνδρες των δυνάμεων καταστολής έδειχναν αυτοσυγκράτηση. Όταν τα πράγματα αγρίευαν οι δημοσιογράφοι και οι φωτογράφοι κινδύνευαν, όχι από τους μπαχαλάκηδες όπως τώρα, αλλά από τους άνδρες των ΜΑΤ. Κυρίως οι φωτογράφοι που κάποιες φορές τους έσπαγαν τη μηχανή ή τους αφαιρούσαν το φιλμ με τα στιγμιότυπα από την δράση τους.

Φυσικά οι δυνάμεις καταστολής και τότε τα ίδια έκαναν (εκτός από το γδύσιμο που είναι πρακτική που αναπτύχθηκε πρόσφατα) αλλά πρόσεχαν να μην εκτίθενται γιατί το σύνολο των ΜΜΕ και κατ επέκταση και η κοινή γνώμη καταδίκαζε την άσκηση βίας.

Αυτή η εποχή έχει παρέλθει για εμάς τους δημοσιογράφους. Τώρα σε πορείες που επαπειλούνται επεισόδια, (όχι βέβαια του ΠΑΜΕ ή των σωματείων), δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ και κυρίως οι κάμερες των τηλεοράσεων κρατούν αποστάσεις ασφαλείας από τους διαδηλωτές και πλησιάζουν περισσότερο προς την αστυνομία για προστασία. Στις πορείες των νεαρών τα συνθήματα που ακούγονται είναι “Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι” εξίσου με το “αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι” ή “μπάτσοι τι βι νεοναζί όλα τα μπιπ…δουλεύετε μαζί”.

Παλαιότερα οι αναρχικοί είχαν χιούμορ, που και που έριχναν “μπάτσοι γουρούνια αδέλφια μας”.

Στην πρόσφατη πορεία για τον Γρηγορόπουλο ακούστηκε και ένα καινούργιο: “Ελ(λ)ας Ελλήνων Αστυνομικών, ρουφιάνων δολοφόνων και βασανιστών”. Το σύνθημα αντανακλά την πρόσφατη εμπειρία από τις πολλές καταγγελίες για δημόσιους εξευτελισμούς πολιτών. Δεν το φώναζαν μόνο τα μπλοκ από τα οποία βγήκαν οι μπαχαλάκηδες αλλά και τα μπλοκ των μεσόκοπων διαδηλωτών -ναι υπάρχουν πάντα τέτοιοι.

Ως δημοσιογράφος το σύνθημα “αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι” φυσικά και δεν μου αρέσει. Ωστόσο αντανακλά μία αλήθεια. Η μεταστροφή έγινε πριν από χρόνια όταν τηλεοπτικά κανάλια έδιναν το υλικό που είχαν συλλέξει οι κάμερες, μυστικά στην αστυνομία, η οποία μεριμνούσε “διά τα περαιτέρω”. Και κλιμακώθηκε όταν τα ρεπορτάζ σταμάτησαν να αναφέρονται ουδέτερα σε “επεισόδια που ξέσπασαν” και άρχισαν να μιλούν για “επίθεση νεαρών ατόμων εναντίον διμοιρίας των ΜΑΤ”.

Κυρίως όμως τα συνθήματα αυτά αντανακλούν την συνολικότερη στροφή των ΜΜΕ, πρωτίστως των ηλεκτρονικών, εναντίον των πάσης φύσεως κινημάτων διαμαρτυρίας και υπέρ της εξουσίας και των δυνάμεων καταστολής που επιστρατεύει. Προσβλητικό μεν το σύνθημα αλλά απηχεί την κοινή αίσθηση. Το αν μας αρέσει ημών των δημοσιογράφων, αν αδικεί πολλούς, ίσως την πλειονότητα που βέβαια δεν είναι ρουφιάνοι, λίγη σημασία έχει. Αφού όλοι μαζί δεν προστατεύσαμε τον κλάδο και το επάγγελμα από την αντιδεοντολογική συμπεριφορά ορισμένων, τώρα μας παίρνει όλους η μπάλα.

Κάπως έτσι είναι και με τους αστυνομικούς είτε αρέσει στον κ. Μαυροειδάκο είτε όχι. Τα ΜΑΤ έχουν κατά την δράση τους σκοτώσει κόσμο, και έχουν αφήσει άλλους με κουσούρια ή τους έχουν ταλαιπωρήσει.

Από την στιγμή που δεν αποδοκιμάζουν την δημόσια διαπόμπευση ακόμη και μπαχαλάκηδων -γιατί σε μία δημοκρατία και αυτοί έχουν δικαιώματα-, από την στιγμή που δικαιολογούν την αναίτια βία εναντίον ανθρώπων που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή, από την στιγμή που δίνουν κάλυψη στην έφοδο στο Γκάζι όπου οι συνάδελφοί τους κρατούσαν “ομήρους” με τα χέρια στον αυχένα 300 άτομα, από την στιγμή εν ολίγοις που προσφέρουν ομπρέλα προστασίας για τις αγριότητες των επίορκων συναδέλφων τους, θα υποστούν την χλεύη. Όσες αγωγές ή μηνύσεις κι αν κάνουν εναντίον της κ. Κασιμάτη -η οποία φυσικά ως βουλευτής θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική.

Η κατάσταση αυτή αδικεί όχι τους “μπάτσους” που επιδίδονται με ικανοποίηση στην κακοποίηση πολιτών, αλλά τους πολλούς αστυνομικούς που προσφέρουν πράγματι είτε με την προστασία της κοινωνίας από την παραβατικότητα είτε και με τις γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις στα Αστυνομικά Τμήματα -και που τους αξίζει σεβασμός.