Χαστούκι και υποκρισία

Το χαστούκι του αστυνομικού στον 11χρονο Ρομά απασχόλησε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και έδωσε έναυσμα για βαριές επικρίσεις όχι μόνο κατά του πρωταγωνιστή του περιστατικού αλλά σε πολλές περιπτώσεις κατά της αστυνομίας συλλήβδην. Οι αιτιάσεις εναντίον του αστυνομικού είναι εν πολλοίς δικαιολογημένες διότι δουλειά του δεν είναι να επιβάλλει τον νόμο χειροδικώντας σε 11χρονους. Δουλειά του είναι να επιβάλλει τον νόμο και να ασκεί βία, ως εκτελεστικός βραχίονας της νόμιμης κρατικής βίας, μόνο όπου είναι αναγκαίο για να επιβληθεί ο νόμος ή εφόσον κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα ή η ζωή του ή πολιτών. Στην εν λόγω περίπτωση δεν φαίνεται να συνέτρεχε κάποια από τις δύο περιπτώσεις, αλλά αυτό θα το κρίνουν άλλοι.

Από εκεί και πέρα – και χωρίς να τίθεται θέμα συμψηφισμού – ξεκίνησε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας από επαγγελματίες δικαιωματιστές οι οποίοι παραβιάζουν ανοιχτές θύρες και καπελώνουν, ως συνήθως, αυτούς που αυθεντικά και ανυπόκριτα αντιδρούν ή και οργίζονται για το περιστατικό.

Ως συνήθως σκυλεύουν ένα περιστατικό για να προπαγανδίσουν την ευρύτερη ιδεολογία ή ιδεοληψία τους. Αν τους αναζητήσει κάποιος σε λοιπές πτυχές τής εν γένει παρουσίας, βίου και δραστηριότητας των Ρομά είναι απόντες επιδεικνύοντας όπως πάντα επιλεκτική ευαισθησία.  Το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις ανήλικοι Ρομά παραμελούνται από τους γονείς τους εμφανίζοντας μία εικόνα και συμπεριφορά διαφορετική από του υπόλοιπου πληθυσμού (και δεν μιλάμε για θετική διάκριση…) ή ακόμα χειρότερα εξωθούνται σε δραστηριότητες οι οποίες δεν συνάδουν με την ηλικία τους, δηλαδή παράνομες, δεν συγκινεί πολλούς και πάντως όχι τους κατ’ επάγγελμα ευαίσθητους.

Παρεμπιπτόντως, πέρασε στα ψιλά η είδηση ότι συγγενείς του 11χρονου ή φίλοι της οικογένειας έριχναν ριπές με καλάσνικοφ στον αέρα εξοργισμένοι από το περιστατικό, με αποτέλεσμα μια σφαίρα, αφού διένυσε τη γνωστή καμπύλη τροχιά, να καρφωθεί σε καναπέ μέσα σε σπίτι. Θεωρήθηκε αυτονόητο ότι στην περιοχή υπάρχουν κάτοικοι που έχουν καλάσνικοφ, όπως αυτονόητη θεωρήθηκε η διαμαρτυρία τους με αυτόν τον τρόπο. Φαίνεται ότι σε μεγάλο βαθμό έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να κάνουν πράγματα τα οποία αν τα κάνουν άλλοι στην καλύτερη περίπτωση δεν θα περάσουν απαρατήρητα, στην χειρότερη θα πάνε μέσα.

Αν αστυνομικός χτυπήσει τον ανήλικο γιο μου και εγώ διαμαρτυρηθώ ρίχνοντας με αυτόματο από το μπαλκόνι μου θα έρθουν οι συνάδελφοί του και θα με δέσουν.

Για να το συνεχίσω, αν αύριο κόψω την οροφή του αυτοκινήτου μου, ξηλώσω την πόρτα του πορτμπαγκάζ και βάλω επτά άτομα μέσα είναι βέβαιο ότι δεν θα προλάβω να κάνω ούτε ένα χιλιόμετρο. Αυτό δεν ισχύει σε άλλες περιπτώσεις και σε διάφορες παραλλαγές και συνδυασμούς οχημάτων και αριθμού ατόμων. Επίσης αν αδιαφορήσω με ποικίλους τρόπους για το ανήλικο παιδί μου και βρεθεί παραδείγματος χάριν να επαιτεί ή να κυκλοφορεί με εμφανή σημάδια εγκατάλειψης της υγιεινής και της ασφάλειάς του το πιθανότερο είναι ότι θα παραπεμφθώ για παραμέληση ανηλίκου.

Αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις, όταν δηλαδή πρόκειται για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.  Για να προλάβω τους επιλεκτικο-ευαισθητάκηδες, δεν κάνω συμψηφισμό. Αυτό που έκανε ο αστυνομικός αξιολογείται, κρίνεται και διώκεται αυτοτελώς ως πράξη. Αλλά η μαζική υποκρισία λες και κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει γενικότερα είναι χειρότερη από χαστούκι. Είναι ρατσισμός. Με την κανονική έννοια. Και όχι με την επικοινωνιακή με την οποία κάνουν πολιτική – και όχι μόνο – καριέρα διάφοροι.