Το πρόβλημα μεγαλώνει

Η βία μπαίνει ύπουλα στην καθημερινότητά μας: δεκαεφτά μαθητές τρίτης γυμνασίου μαζεύτηκαν και χτύπησαν έναν συμμαθητή τους, σε τάξη του λυκείου – τέσσερις φίλοι μαζεύτηκαν για να δείρουν το πρώην αφεντικό τους και ο ένας του έριξε τέσσερις μαχαιριές στην καρδιά! Το πρώτο θύμα γλίτωσε τη ζωή του, αλλά υπέστη φριχτά τραύματα, το δεύτερο δεν τα κατάφερε. Ειλικρινά δε μπορώ να βάλω κάτι με το μυαλό μου σε μία σχέση ιδιοκτήτη ψητοπωλείου και ντελιβερά που να δικαιολογεί φόνο. Του μιλούσε άσχημα; Τον απέλυσε άδικα; Ότι και να είχε κάνει η δολοφονία του δε μπορεί να βρει ελαφρυντικά. Οι τέσσερις το συζήτησαν, άφησαν να περάσουν μέρες και έδρασαν. Το πρόβλημα της βίας στην κοινωνία μας μεγαλώνει.

Όπως μεγαλώνει και η αποδοχή/ ανοχή του άδικου θανάτου. Και η αίσθηση ατιμωρησίας, που υπάρχει στην κοινή γνώμη. Γιατί, από το ένα άκρο «δε γίνεται να πάνε όλοι φυλακή», έχουμε φθάσει στο άλλο, «να μη πηγαίνει κανένας». Ελεύθεροι κυκλοφορούν όσοι τραυμάτισαν ή σκότωσαν ανθρώπους σε περιστατικά άσκοπης χρήσης όπλων και οδήγησης υπό μέθη και με υπερβολική ταχύτητα. Όλοι περιμένουν να περάσει το αυτόφωρο και μετά δηλώνουν συγκλονισμένοι. Προφανώς κανένας από τους τελευταίους δεν είχε πρόθεση να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή. Αλλά αυτό έγινε. Προφανώς και η θέση των περισσότερων δεν είναι στη φυλακή. Άλλωστε τα ιδιαίτερα στοιχεία του κάθε περιστατικού θα τα αξιολογήσει η δικαιοσύνη. Είναι η μόνη αρμόδια.

Αλλά, και οι δικαστές θα πρέπει να σκεφτούν μήπως πρέπει να αλλάξουν μερικά πράγματα. Να ισχύει, πχ, η προθεσμία του αυτοφώρου από τη στιγμή εμφάνισης του θύτη. Όχι από τη στιγμή του γεγονότος. Για να μη φθάνουμε στην πραγματικότητα που θέλει τις υποθέσεις αυτές να χρονίζουν και να χάνεται τελικά η αίσθηση απόδοσης δικαιοσύνης. Φαντάζομαι θα υπάρχουν και άλλες προτάσεις, από ειδικούς. Ειλικρινά δεν έχω καμία διάθεση να το παίξω τιμωρός. Αντίθετα, είμαι υπέρ της επιείκειας και της δεύτερης ευκαιρίας. Όμως, δε γίνεται να συνεχίσουμε κινούμενοι σταθερά στο άλλο άκρο του εκκρεμούς.

Γιατί υπάρχουν οικογένειες που θρηνούν. Γονείς που δε θα παίξουν ξανά με τα παιδιά τους. Σπιτικά που δε θα ανοίξουν ποτέ. Η απάντηση σε όλα αυτά δε μπορεί να είναι κυνική του τύπου «αυτά συμβαίνουν». Θα συμβαίνουν περισσότερα αν κυριαρχήσει η αίσθηση πως μπορούν κάποιοι να παραβιάζουν τους νόμους και να πέφτουν στη συνέχεια στα μαλακά. Οι ποινές θα πρέπει να είναι αυστηρές. Και να εφαρμόζονται. Αλλιώς οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να σηκώνουν όπλα, θα συνεχίσουν να πίνουν και να τρέχουν με τα αυτοκίνητα και τις μηχανές τους. Και το πρόβλημα για την κοινωνία μας θα μεγαλώνει.