NASA αστεροειδής 2020: Ο αστεροειδής έχει μέγεθος ανάλογο με την περιοχή Midtown του Μανχάταν

NASA αστεροειδής 2020: Ο αστεροειδής 1998 OR2 ταξιδεύει με 31.320 χιλιόμετρα την ώρα.

NASA αστεροειδής 2020: Μπορεί η πανδημία του κορωνοϊού να έχει μονοπωλήσει την ειδησεογραφία τους τελευταίους δυο μήνες ωστόσο υπάρχουν και άλλες ειδήσεις που απασχολούν την παγκόσμια κοινότητα. Όπως, για παράδειγμα, αυτό που θα συμβεί αύριο στις 12.56 ώρα Ελλάδος. όταν ο πελώριος αστεροειδής με την ονομασία 1998 OR2 θα πλησιάσει τη γη. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά ο αστεροειδής θα προσεγγίσει τη Γη σε απόσταση 0.042 αστρονομικών μονάδων δηλαδή για να γίνει κατανοητό μιλάμε για μια απόσταση περίπου 6 εκατομμυρίων χιλιόμετρων ή 16 φορές η απόσταση Γης- Σελήνης.

Σύμφωνα με τη NASA πρόκειται για τον μεγαλύτερο αστεροειδή που θα προσεγγίσει τη Γη φέτος και ταξιδεύει στο Διάστημα με ταχύτητα 31.320 χλμ./ώρα. Ο αστεροειδής 1998 OR2, που θεωρείται «δυνητικά επικίνδυνος», εντοπίστηκε για πρώτη φορά στις 24 Ιουλίου 1998 από το αστεροσκοπείο Καλεακάλα της Χαβάης. Υπολογίζεται ότι έχει διάμετρο περίπου δύο έως τεσσάρων χιλιομέτρων και ανήκει στην κατηγορία αστεροειδών Αμόρ.

Πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, η πρόσκρουση ενός τέτοιου αστεροειδούς έφερε το τέλος των δεινοσαύρων, που κυριαρχούσαν στον πλανήτη για περισσότερο από 180 εκατομμύρια χρόνια.

Αυτή τη θεωρία πρότειναν το 1980 ο Αμερικανός νομπελίστας φυσικός Λουίς Βάλτερ Αλβάρεζ και ο γεωλόγος γιος του, Βάλτερ, αναλύοντας διαστρωματώσεις πηλού, πλούσιου σε ιρίδιο, στον κρατήρα Τσιξουλούμπ της χερσονήσου Γιουκατάν του Μεξικού, θεωρώντας ότι είναι μαρτυρίες της πρόσκρουσης αστεροειδούς που προκάλεσε απόλυτη καταστροφή και τον αφανισμό όλων των δεινοσαύρων οι οποίοι δεν πετούσαν καθώς και πολλών άλλων ζώων.

Παρότι αρχικά η θεωρία των Αλβάρεζ αμφισβητήθηκε, σήμερα είναι η επικρατέστερη ερμηνεία του μεγάλου αφανισμού της Μεσοζωικής περιόδου. Ο αστεροειδής υπολογίζεται ότι είχε διάμετρο 10 έως 15 χιλιομέτρων, ενώ ο κρατήρας που δημιούργησε με την πρόσκρουσή του είχε διάμετρο 150 χλμ.

Η ανακάλυψη αστεροειδών

Ο πρώτος αστεροειδής και ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος, ο 1 Δήμητρα, ανακαλύφθηκε τυχαία την Πρωτοχρονιά του 1801 από τον Τζουζέπε Πιάτζι, που στην αρχή νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει ένα καινούριο άστρο. Η απόσταση του αντικειμένου υπολογίστηκε από τον Καρλ Φρίντριχ Γκάους κάπου ανάμεσα στον Άρη και το Δία. Τα επόμενα έξι χρόνια ανακαλύφθηκαν άλλοι τρεις αστεροειδείς, οι 2 Παλλάς, 3 Ήρα και 4 Εστία.

Λόγω του μικρού τους μεγέθους, όμως, και της τυχαίας κατανομής τους στο χώρο, η ανακάλυψή τους ήταν δύσκολη κι έτσι, μετά από μερικά χρόνια άκαρπων προσπαθειών, η έρευνα για νέους αστεροειδείς εγκαταλείφθηκε. 38 χρόνια αργότερα, ο Καρλ Λούντβιχ Χένκε, που είχε συνεχίσει την έρευνα, ανακάλυψε τον 5 Αστραία και δύο χρόνια μετά τον 6 Ήβη. Έτσι ανανεώθηκε το ενδιαφέρον, και η μόνη χρονιά μέχρι σήμερα που δεν ανακαλύφθηκαν καινούριοι αστεροειδείς ήταν το 1945.

Το 1891, ο Μαξ Βολφ είχε την έμπνευση να χρησιμοποιήσει φωτογραφίες του ουρανού με μεγάλο χρόνο έκθεσης, στις οποίες το ίχνος των αστεροειδών εμφανιζόταν σαν γραμμή, σε αντίθεση με τα σταθερά άστρα. Αυτό οδήγησε σε επανάσταση στον τομέα, με 248 αστεροειδείς να ανακαλύπτονται μόνο από τον ίδιο, αριθμός ίσος με αυτούς που είχαν ανακαλυφθεί στα ενενήντα χρόνια που προηγήθηκαν. Μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα, είχαν ανακαλυφθεί και καταγραφεί σε καταλόγους μερικές χιλιάδες αστεροειδείς, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη επιμονή στην καταγραφή τους λόγω του μεγάλου αριθμού τους.

Μετά το 1990 το ενδιαφέρον για τους αστεροειδείς αναθερμάνθηκε, κυρίως λόγω της ανησυχίας για μια πιθανή σύγκρουση ενός από αυτούς με τη Γη, πράγμα που θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Έτσι ξεκίνησε μια προσπάθεια για εντοπισμό, καταγραφή και υπολογισμό της τροχιάς όσο το δυνατόν περισσότερων αστεροειδών, τόσο με συσκευές σε τροχιά όσο και με γήινα τηλεσκόπια. Η έρευνα αυτή έχει μέχρι στιγμής χαρτογραφήσει εκατοντάδες χιλιάδες αστεροειδείς, από τους οποίους 600 έχουν διάμετρο πάνω από ένα χιλιόμετρο και 3.353 έχουν τροχιές που μπορούν να τους φέρουν κοντά στη Γη.

Αστεροειδείς και Γη – Αποτελέσματα μιας σύγκρουσης

Είναι γνωστή η θεωρία ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων οφείλεται στην πρόσκρουση κάποιου αστεροειδούς με τη Γη. Η θεωρία αυτή φάνηκε να επιβεβαιώνεται με την ανακάλυψη ενός τεράστιου κρατήρα που σήμερα βρίσκεται στο βυθό του Κόλπου του Μεξικού.

Τέτοιες συγκρούσεις φαίνεται ότι δεν είναι σπάνιες, τόσο στην ιστορία της Γης όσο και των άλλων πλανητών, συμβαίνουν όμως σπάνια όσον αφορά την ανθρώπινη αίσθηση του χρόνου, κάθε κάποιες δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια. Οι αστεροειδείς έχουν σχετικά μεγάλο μέγεθος, έτσι, σε αντίθεση με τους μετεωρίτες, αν έφτανε κάποιος από αυτούς, δεν θα καιγόταν στην ατμόσφαιρα αλλά θα έφτανε στην επιφάνεια της Γης ουσιαστικά ακέραιος.

Αν η πρόσκρουση γινόταν στην ξηρά, το ωστικό κύμα θα κατέστρεφε τα πάντα σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων και θα πυροδοτούσε πυρκαγιές και πρωτοφανείς σεισμούς. Η σκόνη και η στάχτη που θα παράγονταν κατά τη σύγκρουση, θα διασκορπίζονταν σε όλη την ατμόσφαιρα, κρύβοντας το φως του ήλιου και δημιουργώντας ένα φαινόμενο τύπου πυρηνικού χειμώνα που θα διαρκούσε για πολλά χρόνια. Κατά πάσα πιθανότητα η ζωή στη Γη θα εξαφανιζόταν, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος.

Αν η πρόσκρουση γινόταν σε κάποιον ωκεανό, τα τσουνάμι που θα προκαλούνταν, ύψους εκατοντάδων μέτρων, θα κατέστρεφαν ολοκληρωτικά τις πόλεις και τα χωριά σε βάθος δεκάδων χιλιομέτρων από τις ακτές. Επίσης, η θερμότητα θα έβραζε το νερό, σκοτώνοντας τη ζωή κοντά στο μέρος της πρόσκρουσης και απελευθερώνοντας τεράστιες ποσότητες ατμών στην ατμόσφαιρα, διαταράσσοντας το παγκόσμιο κλίμα.

Σενάρια αντιμετώπισης

Αυτή η πιθανότητα άρχισε να εξετάζεται σοβαρά στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όπως και τα σενάρια αποτροπής της. Προτάθηκαν διάφορες λύσεις για το ενδεχόμενο που θα διαπιστωνόταν ότι ένας αστεροειδής θα είχε τροχιά σύγκρουσης με τον πλανήτη μας.

Η εύκολη λύση θα ήταν να εκτοξευτούν πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές κατά του αστεροειδή, όχι με σκοπό να τον θρυμματίσουν (μια και τα θραύσματα θα ακολουθούσαν την ίδια τροχιά και θα έπεφταν τελικά στη Γη), αλλά ώστε το παραγόμενο από την έκρηξη πλάσμα να άλλαζε την τροχιά του αντικειμένου.

Μία άλλη λύση που προτάθηκε, είναι να βαφτεί ο μισός αστεροειδής με κάποιο ανοιχτό χρώμα, οπότε η διαφορετική πίεση της ηλιακής ακτινοβολίας στις δύο πλευρές θα του άλλαζε την τροχιά. Τελευταία προτάθηκε η χρήση ενός βαρυτικού γερανού, μιας μεγάλης δηλαδή μάζας σε τροχιά γύρω από τον αστεροειδή, η βαρυτική επίδραση της οποίας θα τον έσπρωχνε έξω από το δικό μας μονοπάτι.

Με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας έχουν επαληθευτεί και καταγραφεί οι τροχιές εκατοντάδων χιλιάδων αστεροειδών, 3.352 από τους οποίους έχουν τροχιές που περνούν κοντά από τη Γη (ο αγγλικός όρος είναι Near Earth Asteroids). Αυτά τα σώματα παρακολουθούνται συνεχώς και ειδικά επιτελεία ασχολούνται με τον υπολογισμό της πιθανότητας μιας σύγκρουσης, που ευτυχώς μέχρι σήμερα για κανένα από αυτά τα σώματα δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή. Την υψηλότερη πιθανότητα έχει το σώμα (29075) 1950 DA, που έχει μία στις 300 πιθανότητες να χτυπήσει τη Γη το 2880.

Παράλληλα συνεχίζεται η έρευνα για τον εντοπισμό και την καταγραφή κι άλλων αστεροειδών. Πολλοί επιστήμονες, είχαν εκφράσει την επιφύλαξή τους απέναντι σε αυτή την προσπάθεια, με το σκεπτικό ότι η χαρτογράφηση αστεροειδών με τροχιές κοντά σε αυτή της Γης θα μπορούσε να βοηθήσει το έργο φανατικών που, μελλοντικά, θα ήθελαν να αλλάξουν την τροχιά κάποιου από αυτούς έτσι ώστε να χτυπήσουν κάποιο εχθρικό σε αυτούς κράτος ή να επισπεύσουν τη Δευτέρα Παρουσία.