Νίκος Ζαλαώρας: Πέθανε ένας από τους πρωτοπόρους της οικολογικής δημοσιογραφίας

Νίκος Ζαλαώρας: Έφυγε από τη ζωή ένας από τους πρωτοπόρους στον χώρο της οικολογικής δημοσιογραφίας.

Ένας από τους πρωτοπόρους της οικολογικής δημοσιογραφίας, δεν είναι πια μαζί μας. Ο Νίκος Ζαλαώρας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών αφού έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ανακοίνωση για την απώλειά του εξέδωσε η ΕΣΗΕΑ, ενώ εγκωμιαστικά είναι τα σχόλια πρώην συναδέλφων του.

Η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ

«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ ανακοινώνει με θλίψη την απώλεια του δημοσιογράφου Νίκου Ζαλαώρα, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο.

Ο Νίκος Ζαλαώρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947 και ήταν πτυχιούχος του τμήματος Δασολογίας της Γεωπονικής και Δασολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μπάνγκορ της Ουαλίας. Εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως δασολόγος και ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα έως ότου τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία το 1979 στην εφημερίδα «ΒΡΑΔΥΝΗ» και συνέχισε στην «ΑΥΓΗ», ως συντάκτης στο ρεπορτάζ του Υπουργείου Χωροταξίας και Περιβάλλοντος. Από το 1992 έως το 1994 εργάστηκε ως υπεύθυνος τύπου στο «WWF HELLAS» ενώ συνέχισε την πορεία του ως υπεύθυνος του δελτίου ειδήσεων της ΕΡΑ ΣΠΟΡ έως τη συνταξιοδότησή του.

Ο Νίκος Ζαλαώρας υπήρξε ένας εκ των πρωτοπόρων του οικολογικού ρεπορτάζ στην Ελλάδα. Η αγάπη του για το περιβάλλον και οι οικολογικές του ευαισθησίες τον οδήγησαν στην έρευνα και τη συγγραφή αξιόλογου έργου επί των θεμάτων αυτών και ο ζήλος και η μεθοδικότητα που επέδειξε τον καθιέρωσε στο χώρο. Το 1991 εξέδωσε το βιβλίο «Τα δάση – Η σιωπηλή τραγωδία ή το τέλος της ζωής» ενώ το συνολικό του έργο εκδόθηκε στα ελληνικά και τα αγγλικά το 1993 με τίτλο «Περιβαλλοντική κρίση – Θέματα θεωρίας, μεθοδολογίας και ειδικών προσεγγίσεων». Τιμήθηκε με αρκετές διακρίσεις, με κορυφαίες την ανάδειξή του ανάμεσα στους «500 Παγκόσμιους» (περιβαλλοντικό βραβείο ΟΗΕ, 1988) και το Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1993. Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται τους οικείους του και αποχαιρετά τον άξιο συνάδελφο. Η κηδεία του Νίκου Ζαλαώρα θα τελεστεί σε στενό οικογενειακό κύκλο».

Με σημείωμα του ο Γιώργος Καρέτσος, Δασολόγος Ερευνητής στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων του ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ αποχαιρετά τον Νίκο Ζαλαώρα, Το σημείωμα όπως δημοσιεύτηκε στο «Δασαρχείο»:

«Ένας τρυφερός άνθρωπος, μας αποχαιρέτισε, εγκαταλείποντας έναν μάταιο, όπως συνηθίζεται να λέγεται, κόσμο. Δασολόγος, συγγραφέας, δημοσιογράφος, σπάνια περίπτωση επιστήμονα, που η ταπεινότητά του δεν τον έκανε ευρέως γνωστό στον δασολογικό κόσμο.

Από τους πρωτοπόρους στην επιστήμη της τεχνολογίας του ξύλου με μεταπτυχιακές σπουδές στο Μπάνκορ της Ουαλίας. Ακολούθησαν στη συνέχεια δεκάδες άλλοι δασολόγοι. Εργάστηκε στην αρχή στη βιομηχανία Σέλμαν, από όπου απολύθηκε επειδή πρωτοστάτησε σε κινητοποιήσεις εργαζομένων. Από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Κίνησης Δασολόγων. Στη συνέχεια απασχολήθηκε ως δημοσιογράφος στις Εφημερίδες Βραδυνή και Αυγή και τέλος στην ΕΡΤ, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Μπορεί να έσπασε τους επαγγελματικούς δεσμούς με τη δασολογία. Διατήρησε όμως όλες τις περιβαλλοντικές του ευαισθησίες στις συγγραφικές του δραστηριότητες. Βιβλιοφάγος, με αλάνθαστη αίσθηση του καλού βιβλίου, που ποτέ δεν μας απογοήτευσε στις συστάσεις του σε διάφορες βιβλιόφιλες συζητήσεις.

Αγαπητός, ευπροσήγορος, δοτικός, ανιδιοτελής, μελίρρυτος, προστατευτικός, συμπαραστάτης. Με πολύ αγάπη και τρυφερότητα αγκάλιαζε οικείους, συναδέλφους και ξένους.

Εύθραυστος στην υγεία του, που τον ταλαιπώρησε για πολλά χρόνια αλλά αντιμετώπιζε πάντα με στωικότητα. Η ζωή του ταυτίστηκε προφητικά με τον τίτλο του βιβλίου του “Τα Δάση. Μια σιωπηλή τραγωδία ή το τέλος της ζωής”. Τελικά τον κατέβαλε η επάρατος, αφήνοντας μια απέραντη θλίψη στους οικείους του και σε μας μια πίκρα που στερηθήκαμε υποσχέσεις ανολοκλήρωτες. Θα τα ξαναπούμε Νίκο…

Νίκο, σε αποχαιρετούμε με τις καλύτερες αναμνήσεις και θα σε μνημονεύουμε με τα τρυφερότερα λόγια, όπως σου άξιζε.

Γιώργος Καρέτσος»