Η ΑΟΖ, το Oruc Reis και ο Τούρκος πρόεδρος – Τι πραγματικά συμβαίνει στη Μεσόγειο

Αποκωδικοποίηση τι συμβαίνει τώρα: Οι δύο όμορες χώρες (Ελλάδα – Τουρκία) εμπλέκονται στη ΝΑ Μεσόγειο στο αποκορύφωμα μιας κρίσης διευθέτησης «ορίων», όχι μόνο γεωγραφικών (σύνορα) αλλά και συμπεριφορών (σεβασμός στους κανόνες του διεθνούς δικαίου αλλά στοιχειώδους σεβασμού θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου (μεταναστευτικό). Είναι μία κρίση διαρκείας, που πλέον λόγω της «υπερέκτασής» της έχει χαρακτηριστικά ημιμόνιμης κατάστασης. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει επιλέξει και παίζει πειστικά ένα νέο «ρόλο» του επιθετικού περιφερειακού, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης στον παραδοσιακό ελληνικό του κατευνασμού που είναι πιο παθητικός.

Πώς; Από που διαφαίνεται αυτό; Απλά από το γεγονός ότι εμείς πρώτοι ταράζουμε τα ηθελημένα (με εθνική στρατηγική) λιμνάζοντα ύδατα της εξωτερικής μας πολιτικής και σε σχέση με την Τουρκία και την ευρύτερη περιοχή. Η Ελλάδα με πρωτοβουλία της συνάπτει δύο συμφωνίες για την ΑΟΖ της. Την πρώτη με την Ιταλία, η οποία δεν προκάλεσε ιδιαίτερες αντιδράσεις, αλλά δεν έγινε και με θέρμη αποδεκτή από την διεθνή κοινότητα…

Όμως πώς:

Η Συμμαχία των Χωρών του Νότου δεν λειτούργησε καθόλου γιατί έχουν εξοστρακιστεί οι εμπνευστές της (Παυλόπουλος, Τσίπρας), αλλά και να υπήρχε τα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα άλλαξαν δραματικά και την συμπαρέσυραν. (Διαφωνούμε).

Στην παρούσα φάση δύσκολα θα έβρισκε έκφραση στα εθνικά, αφού η Ισπανία κυρίως και δευτερευόντως η Ιταλία είναι παραδοσιακά πιο φιλότουρκες, ενώ οι 2 (ημι)εγγυήτριες δυνάμεις» της εξωτερικής μας πολιτικής, η Γαλλία και η Γερμανία φαίνεται να έχουν διαφορετικές γραμμές. Η μεν Γαλλία ήθελε να προχωρήσει αμέσως η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, γι΄ αυτό και μας πίεσε να υπογράψουμε εσπευσμένα, ενώ αντίθετα η Γερμανία δεν συμφωνούσε, τουλάχιστον ως προς το timing. Η ελληνική πλευρά πίστευε ότι η Γερμανία στο τέλος θα αποδεχόταν το fait accompli. Το Βερολίνο, η πιο ισχυρή ασπίδα (;) της Ελλάδας -μετά τις ΗΠΑ- είναι πλέον εμφανώς δυσαρεστημένο με την Αθήνα και το εκφράζει σε κάθε δυνατή ευκαιρία.

Για άλλη μια φορά δεν διαβάσαμε καλά του Γερμανούς… (θυμηθείτε την οργή τους όταν ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε για το τέλος της επιτήρησης- χωρίς να έχει πάρει «άδεια» ως νόμιζαν ότι όφειλε- από το Βερολίνο του τράβηξαν βίαια το χαλί, ενώ η χώρα είχε βρει το δρόμο της, και στο τέλος τον ανέτρεψαν…). Αυτοί και τώρα αισθάνονται προσβεβλημένοι και το δυσεξήγητο παράδοξο είναι πως να μας το ανταποδώσουν… Η διαφορά είναι πως η σημερινή πολιτική ηγεσία, που έχει και έντονο «Σημιτικό άρωμα», είναι η πιο φίλα προσκείμενη στο γερμανικό άξονα, από το 2004 και μετά που ηττήθηκε ο Κώστας Σημίτης, αλλά κατά πως φαίνεται «ανασταίνεται» τις κρίσιμες για την Πατρίδα στιγμές.

Η πρόθεση καλή, το αποτέλεσμα όμως…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προφανώς θεωρούσε πως υπογράφοντας τις δύο συμφωνίες για τις ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας, Ιταλίας και Αιγύπτου, θα εμφανιζόταν ισχυροποιημένος στο «διάλογο» που σχεδιάζει να ακολουθήσει, όμως φαίνεται πως έκανε το δεύτερο λάθος υπολογισμό μετά την υποεκτίμηση των Γερμανών. Γιατί; Οι εικασίες πολλές.

Προσπάθησε να δείξει σε όλους ότι είναι «καλός και πρόθυμος». Γιατί προσπάθησε κάτι σχεδόν αδύνατο στο σημερινό πλαίσιο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, να έχει όλους τους «συμμάχους» (;) μας ικανοποιημένους; Όμως από τις εξελίξεις διαφαίνεται (ευθείες δηλώσεις αξιωματούχων, διαρροές πρωτοσέλιδα ευρωπαϊκών εφημερίδων, αλλά και «χλιαρά» επίσημα ανακοινωθέντα των οργάνων της ΕΕ) πως όχι μόνο δεν τα κατάφερε, αλλά κινδυνεύει κιόλας από μια ιδιότυπη απομόνωση. Για την κάθε σύμμαχο χώρα μπορεί να είναι διαφορετικό, η αιτία όμως είναι μια. Η προτεραιοποίηση των συμφερόντων τους. Η Γερμανία προηγείται ημών σαφώς και τώρα το «παίζει» και θιγμένη από τις «βιαστικές» διπλωματικές ενέργειες της Αθήνας.

Ως αποτέλεσμα, η Χώρα μας βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα δύσκολη θέση: πρώτα οι ΗΠΑ (και λόγω της προσωπικής σχέσης Τραμπ/Ερντογάν, αλλά όχι μόνο, γι’ αυτό να μην ποντάρουν πολλά στον Μπάιντεν) και τώρα η Γερμανία «ουδετεροποιούνται». Σημειώστε πως ο Ερντογάν δρα με συμβολισμούς και πως στις 30/8 η Τουρκία γιορτάζει την Ημέρα της Νίκης (Ντουμπλουπινάρ), την τελευταία μάχη του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1922.

Άμεσες εξελίξεις 24 – 26/8: Ψήφιση συμφωνίας ΑΟΖ από την Ελληνική Βουλή αμέσως μετά το άνοιγμα της Βουλής, (το πιθανότερο είναι η ψηφοφορία να γίνει την Τετάρτη 26 Αυγούστου):

Πιθανότητα να μην πάει πιο πίσω χρονικά υπάρχει; Ναι, αλλά πολύ μικρή, έως απειροελάχιστη, καθώς το πολιτικό κόστος για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του θα ήταν τεράστιο. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, σημαίνει ότι θα έχει προκύψει μείζον πρόβλημα με τη λεγόμενη «Πατριωτική Πτέρυγα» του κόμματος (Καραμανλικοί/Σαμαρικοί), που θα του βάζει όρους και αιτήματα στα οποία δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί. Οι πιθανότητες όμως για μια τέτοια εξέλιξη όπως είδαμε είναι μικρές, σε αυτή τουλάχιστον την φάση των εξελίξεων… Γρατζουνιές θα υπάρξουν. Πληγές όχι ακόμη…

Μεσοπρόθεσμες εξελίξεις 30/8 – 26/9: Το παρακάτω forecasting αποτελεί πρόβλεψη/ανάλυση:

Ερ. 1: Τί κάνουν μετά τις δύο συμφωνίες για την ΑΟΖ οι γείτονες;

Απ. 1.Ο Ερντογάν συνεχίζει σε σκληρή γραμμή.

Οι Τούρκοι προχωρούν σε μια νέα τριάδα προκλήσεων:

• Προκηρύσσουν «οικόπεδα» μεταξύ Κρήτης και Ρόδου
• Προκηρύσσουν νέα NAVTEX
• Συνεχίζουν να «περιφέρουν» το Oruc Reis σε ελληνικά ύδατα και πιθανότατα το ενισχύουν και με άλλο «ερευνητικό» σκάφος.

Άρα τί σκοπό έχουν; Αφού πέτυχαν να «ρευστοποιήσουν» την περιοχή γύρω από το Καστελόριζο και τη Μεγίστη, μετατοπίζουν το «Θέατρο» των παραβιάσεων δυτικότερα.

Ερ.2. Πώς αντιδρούν (;) α) η Ευρώπη και β) οι άλλοι Δυτικοί μας Σύμμαχοι;

Απ. 2. Πολύ απλά… Δεν αντιδρούν!…

Ερ. 3. Πώς ενεργεί/αντιδρά η Ελλάδα;

Σενάριο Α’: Ο Πρωθυπουργός έχει δηλώσει απερίφραστα πως: «Δεν γίνεται διάλογος -που επιβάλλεται- με απειλές»! Επομένως, αν θέλει να είναι συνεπής μεταξύ λόγων και πράξεων, «μπλοκάρει» τις κινήσεις του Τουρκικού στόλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται… [Πιθανότητες 25%].

Σενάριο Β’: Η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να «κάνει πως δεν καταλαβαίνει…». Αποτέλεσμα; Αν τα θαλάσσια σύνορά μας μοιάζουν με ελβετικό τυρί, τώρα θα γίνουν fondie… [Πιθανότητες 65%].

Σενάριο Γ’: Μπροστά στο αδιέξοδο: Γ1: ο Κυριάκος Μητσοτάκης προκηρύσσει εκλογές (Covid-19 επιτρέποντος) ή Γ2: Ο «αυτοεγκλωβισμός» και οι εσωτερικές αντιδράσεις του δίνουν τη δυνατότητα (προσωρινής) απόδρασης με παράδοση -παραλαβή σε άλλη (υπηρεσιακή) κυβέρνηση ειδικού σκοπού κατά το μοντέλο Παπανδρέου – Παπαδήμου. [Πιθανότητες 10%].

Το θέμα του “διαλόγου” και 3 πολύ καυτά ζητήματα:

Ο Πρωθυπουργός έχει δηλώσει ξεκάθαρα πως «δεν γίνεται διάλογος με απειλές». Ας υποθέσουμε πως επί της αρχής είμαστε διαχρονικά υπέρ του διαλόγου (με ένα μόνο θέμα). Όμως, δεν θα πρέπει να ξεκαθαριστούν πρωτίστως μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, των κομμάτων τους, αλλά και του ελληνικού λαού, μια σειρά από μείζονα ζητήματα; Τα ζητήματα λοιπόν που προκύπτουν από την προβοκατόρικη/παραβατική στάση του Ερντογάν είναι:

Ζήτημα 1ο: Τί ορίζει κανείς ως «απειλές»;

• Δεν αποτελούν «απειλή» 20 Τουρκικά πλοία στο Αιγαίο και μάλιστα σε ελληνικά -και όχι διεθνή- χωρικά ύδατα;
• Η διάρκεια των «ερευνών» του Oruc Reis που έχει ξεπεράσει τις δύο εβδομάδες (!) είναι «επιστημονικού» χαρακτήρα;
• Οι συγκρούσεις φρεγατών και οι «επικουμβώσεις» σε ποια κατηγορία DEFCON εμπίπτουν (1-2-3-4-5).

Ζήτημα 2ο: Κάθεσαι ποτέ σε «Τραπέζι» «διαλόγου» «απειλούμενος»; Πόσο μάλλον αν το «τραπέζι» δεν είναι ροτόντα, αλλά bar-stool με ένα μόνο σκαμπό. Ο δε «διάλογος» είναι η μήτρα όλων των «Διαλόγων».

Ζήτημα 3ο: Αν ναι, με ποιά ατζέντα συζητάς τη μονοθεματική της Εθνικής Γραμμής (1974-2020) ή τη «νέα πολυθεματική», που έχει «λανσάρει» (;)/ «υιοθετήσει» (;) η παρούσα κυβέρνηση; Αυτή η «συζήτηση» / «διάλογος» / «διαπραγμάτευση» δεν χρειάζεται έγκριση τουλάχιστον από το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, ή ακόμη και τη Βουλή;

Ζήτημα 4ο: Και την αυξημένη θεσμική κάλυψη της μείζονος και της ελάσσονος Αντιπολίτευσης; Αυτό έγινε σε αντίστοιχη περίπτωση μετά το Δημοψήφισμα του ’15 και δόθηκε κοινή συναίνεση/έγκριση μετά από ψηφοφορία για να διαπραγματευτεί η Ελληνική Κυβέρνηση. Τότε η έγκριση αφορούσε μόνο οικονομικοκοινωνικά θέματα: Αν έγινε τότε για Μνημόνιο διαρκείας, δεν θα γίνει για εθνικά θέματα που θα καθορίσουν το μέλλον της Χώρας για έναν αιώνα;

Ζήτημα 5ο: Οι Τούρκοι βάζουν τις δικές τους «κατακόκκινες γραμμές», βαθιά μέσα στην ελληνική επικράτεια. Εμείς δεν βάζουμε «γαλάζιες γραμμές» ούτε καν σε γαλανόλευκα νερά;

Ζήτημα 6ο: Αν η Τουρκία κινείται επιθετικά και ανεμπόδιστα μέχρι τώρα και ξεκάθαρα με βάση το «Δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας», εμείς με βάση ποια «Γαλανόλευκη Στρατηγική» κινούμαστε; Υπάρχει Νέα Εθνική Στρατηγική; Αν ναι ποιός την εισηγήθηκε, ποιός την τεστάρει, ποιος την υλοποιεί; Είναι ένας ο εμπνευστής της ή πολλοί; Και κυρίως ποιός την υιοθετεί για να μην βρεθεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός να τη στηρίζει μόνος του (χωρίς τις απαραίτητες συμμαχίες και «πλάτες» στα εθνικά και τα διεθνή;

Βασικές παραδοχές γεωπολιτικής ανάλυσης για μια πιο αποτελεσματική διαπραγμάτευση:

Ξεκινάμε την προτελευταία και σημαντικότερη ενότητα της ανάλυσής μας κάνοντας τις εξής παραδοχές:

• Οι επιλογές που έχει στα χέρια του ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι πολλές,
• οι λύσεις της «παραδοσιακής» διπλωματίας δεν είναι ούτε επαρκείς, ούτε «εύκολες», (μη επίπονες)
• οι «out of the box» εναλλακτικές που συνηθίζουμε ως FORUM2020.gr να προτείνουμε, δεν προσφέρονται για τέτοιου είδους γεωπολιτικά παίγνια, δεν έχουν επαρκώς «τεσταριστεί» και νομοθετηθεί από τους εμπλεκομένους stake holders όταν το ρίσκο που καλούμαστε ως χώρα να αναλάβουμε αφορούν ίσως το μέλλον και την ακεραιότητα της Πατρίδας μας;
• Δεν υπάρχει Έλλην Πρωθυπουργός –τουλάχιστον μέχρι σήμερα στην πολυκομματική Ιστορία μας- που να ήθελε το κακό της Πατρίδας του, να μην είχε δηλαδή «καλές προθέσεις». Λογικά το ίδιο ισχύει και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Τα κρίσιμα ερωτήματα για το διάλογο με την Τουρκία:

• Πού μας οδηγούν οι δύο Συμφωνίες για την ΑΟΖ;
• Πού μας οδηγεί ο «διάλογος» με την Τουρκία;
• Εκεί θέλουμε πραγματικά να πάμε;
• Αν εκεί θέλαμε «από πάντα», γιατί δεν αποτόλμησε κάτι ανάλογο κανείς Έλληνας Πρωθυπουργός από την Μεταπολίτευση και μετά;
• Τί άλλαξε στρατηγικά με τη νέα Κυβέρνηση;
• Μας βοηθάει ο «διάλογος» στην επίτευξη των εθνικών στόχων;
• Ποιοί είναι οι δικοί μας «εθνικοί στόχοι» και ποιοί των Τούρκων;
• Αποτελεί ο διάλογος «προάσπιση των συνόρων μας» όπως ισχυριζόμαστε και οι δύο;
• Είναι κάτι τέτοιο δυνατό;
• Αν όχι, μήπως οι παραβατικοί γείτονες επιδιώκουν de facto και de jure αλλαγή του status quo;
• Αν ναι, και αν «είμαστε μόνοι μας», όπως λέγεται και αποδεικνύεται στην πράξη, γιατί να μπούμε σε διάλογο;
• Μήπως πέφτουμε σε παγίδα;
• Μήπως οδηγούμαστε από τα «γεγονότα» και έχουν οι απέναντι την πρωτοβουλία των κινήσεων;
• Τί σημαίνει η λέξη/έννοια «αυτοπαράδοση» που ψιθυρίζεται ολοένα και περισσότερο στους διαδρόμους της Βουλής; Της Παλαιάς Βουλής, της Κουμουνδούρου και όχι μόνο.

Στο μυαλό του Πρωθυπουργού:

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προφανώς έχει στο μυαλό του τις εξής παραμέτρους/στόχους:

• Ενίσχυση της θέσης μας «Νομικά» του μεταξύ 26ου και 28ου μεσημβρινού
• Αποδυνάμωση της θέσης του αντιπάλου επί του στρατιωτικού πεδίου
• Ανάληψη λελογισμένου ρίσκου με το άνοιγμα «διμερούς διαλόγου»!!! (θέση που διατυπώθηκε σε δημόσια τηλεοπτική συνέντευξη στην Κριστιάν Αμανπούρ στο CNN).
• «Το στραβοκοίταγμα» προς τη Χάγη, μετατρέπεται σε «καθαρή ματιά».

Η real politic και οι κίνδυνοι όταν από τη θεωρία περνάμε στην πράξη:

Μέχρι τώρα η Ελλάδα φαίνεται:

• Νομικά: ενισχυμένη με ένα μεγάλο «τεχνικά» αστερίσκο (ΥΓ 1),
• Διπλωματικά: αφού σημαντικοί Ευρωπαίοι εταίροι μας -εμμέσως πλην σαφώς- μας λένε «φταίτε και εσείς».
• Στρατιωτικά: περιορισμένη, παρότι στην πρώτη σοβαρή αντιπαράθεση των δύο στόλων, η ελληνική ναυτοσύνη υπερίσχυσε (ΦΡΕΓΑΤΑ ΛΗΜΝΟΣ vs KEMAL REIC: 1-0), ευτυχώς δεν έχει χρειαστεί να αναμετρηθούν σκληρά τα προηγμένα οπλικά cyber συστήματα των δύο χωρών… ακόμη… Επίσης, απ’ ότι φαίνεται η αμερικανική «επιδιαιτησία» τύπου Ιμίων (με τζαμαρίσματα και ηλεκτρονικά χακαρίσματα), δύσκολα θα υπάρξει αυτή τη φορά, παρά την εντυπωσιακή παρουσία του θηριώδους αμφίβιου AWAC.
• Διαπραγματευτικά: Υπάρχει «διάλογος» ή «δικαστήριο» χωρίς πρότερη σαφή δέσμευση για όρους, κανόνες και προϋποθέσεις;

Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα;

• Να σεβαστούμε τις αρχές της Μεγάλης Διάρκειας (longue duree) της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής, που διαμορφώθηκε με συνέπεια, κόπο και πειθαρχία τα τελευταία 45 χρόνια. Συμπληρώνοντας με αυτό το άχαστο «εργαλείο» σχεδόν μισό αιώνα ζωής δεν χάσαμε και σίγουρα δεν ρισκάρουμε επικίνδυνα.
• Να αξιοποιήσουμε τα στοιχεία της μετεξέλιξής της Εθνικής Στρατηγικής Μεγάλης Διάρκειας με το «Δόγμα της Πολύπλευρης Εξωτερικής Πολιτικής», που εγκαινιάστηκε με επιτυχία το 2012 από τον πρώην Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και εξελίχθηκε από τον ευφυή ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά. Με αυτή τη σύγχρονη αντίληψη και απέκτησε «όγκο» και «διάσταση» η παρουσία της Χώρας μας, και «βάθυναν» οι σχέσεις της με παραδοσιακούς συμμάχους και «γεφυρώθηκε» η νέα στρατηγική σχέση με πολύ ισχυρούς περιφερειακούς παίκτες, όπως το Ισραήλ. Οι «γέφυρες» αυτές δεν ήταν μόνο διπλωματικές, αλλά απέκτησαν σε σύντομο χρονικό διάστημα ειδικό γεωπολιτικό βάρος, με συγκεκριμένα και απτά πολυπλόκαμα εργαλεία (ενέργεια/αγωγοί+EASTMED, όπλα/drones, φάρμακα/γενόσημα).
• Ας μην ξεχνάμε την «Καραμανλική Σχολή» που κράτησε την Ελλάδα στη Δύση, όταν κάποιοι λοξοκοίταζαν στην υπό κατάρρευση Σοβιετική Ανατολή, την έκανε μέλος της ΕΟΚ, διασφαλίζοντάς μας μια σίγουρη θέση στην ευρωπαϊκή οικογένεια (έστω και αν την τελευταία δεκαετία μας έχουν στριμωγμένους στη γωνιά για να πάρουν πίσω τα δανεικά τους).
• Και βέβαια, να μην ξεχνάμε την νεότερη Καραμανλική σχολή. Η παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών ήταν «Προμηθεϊκού τύπου», δηλαδή ήταν ένα έγκαιρο «εθνικό καμπανάκι», πολύ πριν διαμορφωθούν αρνητικές για τη Χώρα μας συγκυρίες από ανίερες εθνικές συμμαχίες… Φοβάμαι πως δεν εισακούστηκε όταν έπρεπε και ακόμη δεν σηματοδοτείται ανάλογα με το βάρος της. Ας μην ξεχνάμε πως είναι η μοναδική παρέμβαση του «μακροβιότερου πρωθυπουργικά» πολιτικού της τελευταίας 20ετίας από το 2009 που άφησε την Πρωθυπουργία μετά από 5,5 χρόνια διακυβέρνησης διά πυρός και σιδήρου. Αφού προσπάθησε μέσα από το Βέτο στο Βουκουρέστι και τα «ανοίγματα» στην Ασία και τη Ρωσία να διευρύνει τους πυλώνες στήριξης της Ελλάδας ήρθαν σχεδόν βίαια οι ξένες δυνάμεις για μοντέρνα ευρωπαϊκή δημοκρατία και έβαλαν φρένο στην προσπάθεια Καραμανλή να δώσει μια πιο εθνοκεντρική διάσταση στην παρουσία της Ελλάδας, στο ρευστό περιβάλλον που αναδεικνυόταν και διαμορφωνόταν στην ευρύτερη περιοχή.

Και για το τέλος, λίγη αντίστροφη λογική:

• Η Τουρκική εμμονή στην παραβατικότητα σίγουρα δεν παράγει δίκαιο, αλλά διαμορφώνει όχι μόνο εντυπώσεις, αλλά και συνειδήσεις και στον στενό κύκλο των opinion makers και στον ευρύ των απλών πολιτών είναι να επιβληθούν.
• Η τουρκική εμμονή στην αδιαλλαξία και την καταπάτηση όλων των κανόνων της λογικής και τους διεθνούς δικαίου, δεν χαλάει τις σχέσεις τους με κανέναν. Μάλλον το αντίθετο τελικά, τις ενισχύει αφού εμπεδώνονται στη συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης ως περιφερειακή υπερδύναμη.
• Οι περιβόητες «κυρώσεις» που ζητάμε μετά εμμονής να επιβληθούν από την Ε.Ε. είναι υπερβολικά δύσκολο ακόμη και αν κάποιες αποφασιστεί να εφαρμοστούν. Επομένως, μάλλον αποτελούν «δώρο/άδωρο»; Γιατί; Γιατί η Τουρκία δεν θέλει πια να μπει στην ΕΕ. Επομένως, η συζήτηση για τις κυρώσεις είναι άσφαιρη.
• Η Τουρκική οικονομία μπορεί να καταρρέει και η λίρα να βυθίζεται, αλλά όσο τα δισεκατομμύρια πετροδόλαρα από το Κατάρ και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα συρρέουν, είναι αφελής όποιος βάζει ως παράγοντα αδυναμίας το επιχείρημα της «ασταθούς οικονομίας» στο τραπέζι.
• Η άγνοια οδηγεί σε λάθη, η υπερφίαλη αυτοπεποίθηση σε πισωγυρίσματα και η αλαζονεία των IVY … του «τα ξέρω όλα» σε καταστροφές.
• Στην εποχή του διαδικτύου, τα συστημικά τηλεοπτικά μέσα και οι ολιγοπώλητες εφημερίδες έχουν μικρότερη επιρροή από όσο πιστεύουν οι χρηματοδότες τους.
• Όταν η βιασύνη μας είναι μεγαλύτερη από τη σιγουριά μας και η σκιά μας (ως πρόσωπα, όχι ως χώρα) είναι μεγαλύτερη από το μπόι μας, τότε κινδυνεύουμε όχι από μια τραγωδία αρχαιοελληνικού τύπου, αλλά από μια κωμωδία τύπου Mr. Bean…
• Όταν μετακινούνται με ταχύτητες πρωτόγνωρες οι τεκτονικές πλάκες των γεωπολιτικών ισορροπιών της Ν.Α. Μεσογείου, οφείλουμε να έχουμε την προσοχή μας συνεχώς στραμμένη στη «μεγάλη εικόνα», γιατί ισορροπίες, συμμαχίες και αντιπαλότητες, αλλάζουν συνεχώς στη «Μεγάλη Σκακιέρα».

Άλλο όμως η «προσαρμοστικότητα» σε συνθήκες με ανάλογες αυτής και πιο ευέλικτες τακτικές και άλλο η «αναπροσαρμογή» στρατηγικών δογμάτων που μας πήραν μισό σχεδόν αιώνα να συνδιαμορφώσουμε. Αυτό οι «κόκκινοι καρχαρίες» μπορεί να μην ερμηνεύσουν ως νέο δόγμα εθνικό δόγμα, αλλά ως νέα εθνική αδυναμία. Δεν επιτρέπεται ούτε καν να διανοηθούν πως το Καστελλόριζο θα μετονομαστεί σε Meis…

Αν υπάρχει νέο δόγμα, πρέπει να παρουσιαστεί, να αναλυθεί να γίνει κτήμα όλων μας και να αρχίζει να εφαρμόζεται, αφού σχεδιαστεί και εφαρμοστεί ένας εθνικός οδικός χάρτης και δημιουργηθούν άμεσα συνθήκες συνεννόησης και Εθνική Ομάδα Διεθνούς Διπλωματίας και Επικοινωνίας. Όσοι νομίζουν πως συνομιλούν με την ιστορία μέσω δημοσκόπων, κάνουν λάθος. Το Oruc Reis ξεκίνησε ως πλοίο και κινείται πλέον ως λεωφορείο.

Ας μην ξεχνάμε πως «το Αιγαίο μεγεθύνει το φως».

«Το φως στο τέλος πάντα νικάει το σκοτάδι». Το φως δεν επιτρέπει σε μαθητευόμενους μάγους να κρύβονται στις σκιές. Η αυτοϋπονόμευση της Εθνικής Κυριαρχίας είτε από άγνοια, είτε από αυταπάτες, είτε από αλαζονική υπεραυτοπεποίθηση, δεν συγχωρείται. Καλύτερα οι decision makers να κάνουν «ηρωική έξοδο», παρά στο βωμό της συνέχισης μιας καταδικασμένης θητείας να μας οδηγήσουν στην αυτοαπομόνωση. Η εθνική αξιοπρέπεια ήταν, είναι και θα είναι η «Απόλυτη Εθνική μας Γραμμή».

ΥΓ1. Είναι σίγουρο πως τα «σημεία»/νησιά που δεν περιλαμβάνονται στην οριοθέτηση (δεν) τα προστατεύουμε στρατιωτικά, ή το αντίθετο, τα αφήνουμε εκτός αμυντικής ομπρέλας πυρός;

Επιμύθιο 1ο. Η συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου (κατά ασφαλείς πληροφορίες μέχρι να δούμε το επίσημο κείμενο στη Βουλή) δεν βασίζεται σε «επιτηρήσεις νησιών», ούτε στη λογική της «μέσης γραμμής», αλλά στην «αναλογικότητα». Οι υπολογισμοί βάση της αναλογικότητας «από και επί των ακτών» σε θαλάσσια σύνορα, όπως αυτά με την Αίγυπτο, ίσως είναι συμφέροντες. Αν εφαρμοστούν όμως στο πολυσύνθετο και ανάγλυφο περιβάλλον το Αιγαίου, δεν είναι σίγουρο πως θα είναι διακριτή η «επήρεια», που θα έχει τελικά το κάθε νησί μας… Κινδυνεύουμε λοιπόν μια νεωτερική και αδοκίμαστη λύση, να είναι μεν εθνικά ωφέλιμη σε ΑΟΖ όπως με την Ιταλία ή την Αίγυπτο και «θολή» με την κακόπιστη Τουρκία.