Σιγά μη φοβηθώ: O στίχος που έγινε δύναμη – Γεμάτο με λουλούδια το μνημείο του Παύλου Φύσσα

Σιγά μη φοβηθώ: Λίγες ώρες μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, το μνημείο του Παύλου Φύσσα, που έπεσε νεκρός από το χέρι του Γιώργου Ρουπακιά, γέμισε με λουλούδια και σημειώματα.

Η ελληνική Δικαιοσύνη πήρε σήμερα μια ιστορική απόφαση: Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Μια απόφαση με πολλαπλά μηνύματα και μια απόφαση-δικαίωση για την οικογένεια του Παύλου Φύσσα.

Η απόφαση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους συγκεντρωμένους εντός και εκτός της δικαστικής αίθουσας, οι οποίοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Εμβληματική φιγούρα η μητέρα του Παύλου Φύσσα, Μάγδα, η οποία βγήκε από το δικαστήριο με υψωμένα τα χέρια, φωνάζοντας «Τα κατάφερες γιε μου, τα κατάφερες», και πολλούς από τους παρευρισκόμενους να της φωνάζουν «Γεια σου Μάνα!».

Την ίδια ώρα, φίλοι, συγγενείς αλλά και απλοί πολίτες άφησαν λίγα λουλούδια στο μνημείο για τον Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι. Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση για τη Χρυσή Αυγή, που τη στέλνει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, το μνημείο του Παύλου Φύσσα, που έπεσε νεκρός από το χέρι του Γιώργου Ρουπακιά, γέμισε με λουλούδια και σημειώματα.

Οι προφητικοί στίχοι του τραγουδιού του Killah P που έγραψε μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα το 2009, βασισμένοι πάνω στο τραγούδι «Σιγά μην κλάψω» έμελλαν να γίνουν ο ύμνος, οι λέξεις στις οποίες καταφεύγαμε για να νιώσουμε παρηγοριά για τον άδικο αυτόν θάνατο, για την επαίσχυντη αυτή δολοφονία – ήταν το καταφύγιο που επιστρέφαμε για να αντλήσουμε ελπίδα – εδώ κι εφτά χρόνια περιμένοντας να ακούσουμε επισήμως ότι «δεν είναι αθώοι».

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Έγινε ο κόσμος μια μεγάλη φυλακή κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω γι’ αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει των ανθρώπων η μιζέρια τόσο όσο κι η θλίψη δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν πήρα τ’ άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν ήταν δύσβατο σκληρό και με παγίδες πολλές αγάπες σκάρτες και φίλοι φαρμακερές οχιές είχε τέρατα με παράξενες στολές που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μέσ’ στις σκιές μην κοντοσταθείς αν πρόκειται ν’ ακολουθήσεις τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί

Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω και για αυτές τις αγάπες τις παλιές θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω κι όσοι μ’ απείλησαν με πύρινα δεσμά θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μη φοβηθώ να ‘ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά τους περιμένω και, σιγά μη φοβηθώ

Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά που εκεί πάνω της το φόβο την ασχήμια κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια δε θα δακρύσω μα ούτε και δε θα φοβηθώ δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου ελεύθερα ψηλά πολύ ψηλά πετώ κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να ‘ρθούν σ’ αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν σ’ αυτήν την έξυπνη απάτη την καλοστημένη