Πέθανε η ηθοποιός Γοργώ Χρέλια

Γοργώ Χρέλια: Η ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου και των μπουλουκιών έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών η ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου Γοργώ Χρέλια. Την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας που ανήρτησε σχετικά στην σελίδα του στο Facebook.

«Η Γοργώ Χρέλια , της μεγάλης οικογένειας των μπουλουκτζήδων των Χρελήδων, η όμορφη και μπριόζα ηθοποιός που άφησε την σφραγίδα της στον ελληνικό κινηματογράφο του 60».

Η ηθοποιός, γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1942. Κόρη του ηθοποιού Ρολάνδου Χρέλια, που ήταν θρυλική “φιγούρα” των μπουλουκιών και ξαδέλφη του Κώστα Χρέλια. Η Γοργώ Χρέλια είχε συμμετάσχει σε γνωστές ταινίες όπως «Ο Θησαυρός Του Μακαρίτη», «Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο», «Ο Κλέαρχος», «Η Μαρίνα Και Ο Κοντός» και «Δουλειές Του Ποδαριού».

Τι ήταν τα μπουλούκια

Τα θεατρικά μπουλούκια εμφανίστηκαν στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και διήρκησαν μέχρι τα μέσα του 20ου. Σύμφωνα με το newsit.gr, αυτά τα θεατρικά εργαστήρια, οι θεατρικές οικογένειες των οποίων ο βίος τους ήταν πλανόδιος, κατάφεραν να φτάσουν εκεί όπου δεν έφταναν μεγάλοι και αναγνωρισμένοι θίασοι της εποχής. Οι μετακινήσεις αποτελούσαν τον βασικό τρόπο ζωής των μπουλουκιών , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όποιος θίασος περιόδευε ήταν «μπουλούκι». Θίασοι αυτόνομοι και αυτάρκεις από άποψη στέγασης και εξοπλισμού, με σταθερή σύνθεση και ρεπερτόριο βρίσκονται μονίμως σε συνεχή και διαρκή περιοδεία. Ταξίδευαν στα χωριά και τις κωμοπόλεις , όπου παρέμεναν εκεί ανάλογα με την ανταπόκριση του κοινού ,επεκτείνοντας το ρεπερτόριο τους και παρουσιάζοντας κάθε βράδυ σχεδόν αλλαγμένο πρόγραμμα.

Τόπος συνάντησης των μπουλουκιών ήταν η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη όπου γινόντουσαν και οι συμφωνίες για τις περιοδείες.

Αυτός ήταν αρχικά ο τρόπος θεατρικής λειτουργίας της εποχής, μιας και τα θέατρα ήταν ελάχιστα και τα έξοδα πολλά για να συντηρηθεί μια παράσταση χειμώνα καλοκαίρι. Τα θεατρικά μπουλούκια στα χωριά δεν έπαιζαν σε θεατρικές αίθουσες , αλλά στα καφενεία του χωριού , ενώνοντας μεγάλα τετράγωνα τραπέζια και φτιάχνοντας μια σκηνή με λάμπες λουξ για φωτισμό. Ήταν δε τόσο κοντινή και άμεση η επαφή του κοινού με τους ηθοποιούς που πολλές φορές αυτό έπαιρνε μέρος στην παράσταση αυθόρμητα, φωνάζοντας σε κρίσιμες στιγμές, « πρόσεχε, θα σε σκοτώσουν….φυλάξου» και διάφορα άλλα παρόμοια.

Η φυγή του μπουλουκιού για την επαρχία γινόταν για λόγους επιβίωσης. Τουλάχιστον εκεί τρώγανε. Άλλωστε οι θεατρίνοι των μπουλουκιών έπαιζαν ακόμα και για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό.

Εισιτήριο στα πολύ μικρά χωριά δεν υπήρχε κι έτσι ο κόσμος πλήρωνε με τον τρόπο του, μια κότα, ζυμωτό ψωμί, αυγά κ.λ.π. Όσο για τα έξοδα του ταξιδιού τους? Ήταν οι πρώτοι ωτοσταπατζήδες, πιάνανε τους δημόσιους δρόμους και όποια καρότσα φορτηγού βρίσκανε ανεβαίνανε επάνω και ταξιδεύανε από τον ένα νομό στον άλλο. Δεν είχε σημασία που πήγαιναν αρκεί να έφταναν κάπου. Αν δε ταξίδευαν ποτέ με τρένο μόνο τρίτη θέση εισιτήριο έβγαζαν και έκαναν και ότι μπορούσαν για να γλιτώσουν .

Μεγάλες θεατρικές οικογένειες της εποχής ήταν η οικογένεια Κοτοπούλη, με την 12χρονη τότε Μαρίκα να παίζει στον «Αγαπητικό της Βοσκοπούλας», η οικογένεια Στέφανου και Κατίνας Καλουτά με τα γνωστά τότε παιδιά τους Άννα και Μαρία «Τα Καλουτάκια», η οικογένεια Δόξα με τα παιδιά τους, η οικογένεια Στρατηγού που μετέπειτα τα παιδιά τους Στέφανος, Αλέκα, Στέλλα και Ρένα θριάμβευσαν στον κινηματογράφο και το θέατρο, η οικογένεια Νέζερ και άλλες. Οι μεγάλοι ηθοποιοί της ελληνικής σκηνής Βεάκης, Μουσούρης, Αυλωνίτης, Μαυρέας και πολλοί άλλοι πέρασαν από αυτά τα μικρά θεατρικά πανεπιστήμια παίζοντας κάθε μέρα από δύο ή τρία έργα που τα περισσότερα βγαίναν «νούτικα» δηλαδή, σκετς χωρίς κείμενο, αυτοσχεδιάζοντας , με λόγια της στιγμής από τον νου! γι αυτό και λέγονταν και νούτικα.

«Ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας», η «Γκόλφω», «Η Ωραία του πέραν», «Η Κασσιανή», «η Γενοβέφα», «Αι δύο Ορφαναί» ήταν μερικά από τα έργα που περιελάμβαναν στο ρεπερτόριο τους. Θεατρικοί δάσκαλοι και ψυχαγωγοί τα μπουλούκια , είχαν εκπαιδεύσει θεατρικά όλη την επαρχία. Μόνο στα πανηγύρια δεν πήγαιναν γιατί το θεωρούσαν το ύστατο σημείο του ξεπεσμού τους.

Σε κάθε περίπτωση η προσφορά του θεατρικού μπουλουκιού εκείνες τις εποχές ήταν σπουδαία, μετέφερε την θεατρική εμπειρία και στα πιο απομακρυσμένα σημεία της ελληνικής κοινωνίας. Προϊόν ανάπτυξης του θεατρικού φαινομένου στην Ελλάδα, κάλυψε ένα μεγάλο κενό της θεατρικής παιδείας στο λαϊκό θεατρικό κοινό. Οι ηθοποιοί – μπουλουκτζήδες κράτησαν ζωντανό το πλανόδιο θέατρο στην Ελλάδα πάνω από μισό αιώνα και κατάφεραν παρόλα τα πενιχρά και στοιχειώδη μέσα που διέθεταν να αποτελέσουν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του επαγγελματικού θεάτρου.