Οι Έλληνες θέλουμε την κρίση μας

Ο τελευταίος περίπου ενάμισης χρόνος ήταν και παραμένει μία περίοδος γεμάτη κρίσεις. Από την απόπειρα εισβολής στον Έβρο και την κορύφωση του λαθρομεταναστευτικού, στην πανδημία και στα όρια της στρατιωτικής σύγκρουσης στο Αιγαίο με την Τουρκία και από εκεί στο δεύτερο και τρίτο κύμα του κορωνοϊού, στη συνεχιζόμενη βύθιση της οικονομίας λόγω των διαδοχικών lockdown και στη «Μήδεια».

Εν μέσω αυτής της πολυεπίπεδης κρίσης -Λερναίας Ύδρας και λόγω αυτής, έγιναν στη χώρα πράγματα τα οποία υπό κανονικές συνθήκες θα έπαιρναν χρόνια, ίσως δεκαετίες και ορισμένα μπορεί να μην γίνονταν ποτέ.

Η ψηφιοποίηση εκατοντάδων λειτουργιών του κράτους ως αποτέλεσμα της ανάγκης να περιοριστεί η φυσική παρουσία στις δημόσιες υπηρεσίες, μεταμορφώνει σταδιακά τον τρόπο διεκπεραίωσης των διαδικασιών, τη φύση των συναλλαγών των πολιτών με το Δημόσιο, την ίδια τη φυσιογνωμία του δαιδαλώδους, μινωταυρικού, αδυσώπητου, ανίκητου Ελληνικού Κράτους.

Είναι μία απόπειρα η οποία συνεχίζεται, με δεκάδες νέες ψηφιοποιημένες και ηλεκτρονικοποιημένες λειτουργίες να προστίθενται κάθε μήνα, με ρυθμό τέτοιο που δεν προλαβαίνουν να γίνουν γνωστές στο κοινό. Είναι μία προσπάθεια η οποία θα χρειαστεί επιμονή, συνέχεια και συνέπεια καθώς δεν πρέπει να υποτιμάται η ανθεκτικότητα και η εφευρετικότητα του βαθέους κράτους, ήτοι της αήττητης ελληνικής γραφειοκρατίας. Αλλά πλέον γίνεται, ξεκίνησε.

Στην εξωτερική πολιτική το τράνταγμα από το άγριο ξέσπασμα της πάντα ενεργού τουρκικής επιθετικότητας και το σοκ από την υπογραφή του πειρατικού Μνημονίου Άγκυρας – Τρίπολης με τη «λοξή» ΑΟΖ, οδήγησε σε διπλωματικό σπριντ το οποίο φανέρωσε σε συμπυκνωμένο χρόνο το γεωπολιτικό δυναμικό της χώρας το οποίο βρισκόταν επί δεκαετίες σε τεχνητό κώμα.

Λόγω και άλλων παράλληλων εξελίξεων και συγκυριών, υπό την επήρεια διπλωματικής αδρεναλίνης λόγω του τουρκικού αμόκ και με ευτυχή σύμπτωση την ύπαρξη ενός υπουργού Εξωτερικών που έδειξε ότι μαθαίνει και αντιλαμβάνεται γρήγορα, η Ελλάδα βρέθηκε με ένα πλέγμα συνεργασιών και συμμαχιών το οποίο δεν έχει προηγούμενο και παράλληλα δείχνει και το μέγεθος της απραξίας που επικρατούσε. Ακόμα και η οριοθέτηση ΑΟΖ που έγινε όπου έγινε και όπως έγινε ως πρώτο βήμα και η επέκταση των χωρικών υδάτων εκεί που έγινε, τώρα έγιναν, υπό την πίεση των γεγονότων.

Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Ινδία είναι μερικοί από τους νέους ή ανανεωμένους «φίλους» και συμμάχους της Ελλάδας (και της Κύπρου) οι σχέσεις με τους οποίους συμπεριλαμβάνουν και σκληρές πτυχές των διακρατικών συνεργασιών όπως η στρατιωτική. Ειρήσθω εν παρόδω η απόφαση ελήφθη και η Ελλάδα στέλνει μία συστοιχία Patriot στη Σαουδική Αραβία.

Η Ελλάδα ανακαλύπτει τη γεωπολιτική γειτονιά της, η οποία εκτείνεται πολύ πέραν του άμεσου γεωγραφικού περίγυρου, και την πραγματική στρατηγική της εμβέλεια. Στους εξοπλισμούς, η παραλίγο θερμή αντιπαράθεση με την Τουρκία (η οποία μπορεί να εξελιχθεί ανά πάσα στιγμή) ξύπνησε το πολιτικό σύστημα από τον λήθαργο της δεκαπενταετούς εγκατάλειψης των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η συνειδητοποίηση ότι στην 200η επέτειο από την Ελληνική Επανάσταση η Τουρκία δεν εγείρει απλά συνοριακές διαφορές, αλλά επιχειρεί να γυρίσει το ρολόι της Ιστορίας πριν από το 1821 και να αναιρέσει την κρατική υπόσταση της Ελλάδας, λειτούργησε ως νοοτροπικό και αναβολικό μαζί.

Η χώρα άρχισε τον επανεξοπλισμό της και παρότι το κενό 15 ετών δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα, γίνονται κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση και κάποιες εξελίξεις είναι εντυπωσιακές όχι μόνο για τα ελληνικά αλλά και για τα διεθνή δεδομένα, όπως ότι η Ελλάδα θα βρεθεί με νέα υπερσύγχρονα μαχητικά μέσα σε διάστημα μηνών από τη λήψη της απόφασης. Και άλλες διαφαινόμενες επιλογές σε σχέση με τα όπλα που επιδιώκεται να αποκτηθούν δείχνουν ότι αλλάζει ολόκληρη η αντίληψη για την εθνική άμυνα. Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα επιβεβαιωθεί και με την επιλογή των νέων φρεγατών.

Ακόμα και η «Μήδεια», μέσα από τις ζημιές και την ταλαιπωρία που προκάλεσε, επανέφερε στην επιφάνεια το θέμα του αλαλούμ των αρμοδιοτήτων σε θέματα πολιτικής προστασίας το οποίο πλέον είναι πολύ πιθανό ότι θα λυθεί και μάλιστα γρήγορα. Η πολιτική ηγεσία δεν θα διακινδυνεύσει να βρεθούν ξανά εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες δίχως ρεύμα για ημέρες, σε πολικές θερμοκρασίες, χωρίς να είναι σαφές ποιος έχει την ευθύνη.

Συνοπτικά, αυτά δείχνουν κάτι το οποίο προσφέρεται για προβληματισμό. Ότι στην Ελλάδα για να γίνουν πράγματα είτε αυτονόητα είτε ακόμα καλύτερα, καινοτόμα, πρέπει να ενσκήψουν κρίσεις οι οποίες θα ενεργοποιήσουν αντανακλαστικά εθνικής επιβίωσης. Υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει στη δεδομένη συγκυρία και πολιτική ηγεσία που αφενός αντιλαμβάνεται την αυτονόητη ανάγκη εθνικής επιβίωσης και δεν επιδιώκει εθνική ευθανασία, όπως ορισμένοι που δεν έχουν λύσει ακόμα το αν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα, αφετέρου μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις και δεν ασχολείται με κινήσεις συμπαράστασης στον Κουφοντίνα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολιτικές και αποφάσεις οι οποίες θολώνουν ή και υπονομεύουν την τροχιά μετεξέλιξης ακόμα και σε θέματα με εθνικές προεκτάσεις. Κάθε άλλο. Όπως για παράδειγμα, η επιμονή στη δημιουργία δομών μεταναστών στα νησιά ή στον Έβρο αντί της μεταφοράς τους σε ακατοίκητα νησιά ώστε να ανασάνουν οι περιοχές που υποφέρουν, παρά τη δυσκολία μιας τέτοιας διαχείρισης λόγω των καλοθελητών «εταίρων» που παραμονεύουν.

Ακόμα και εδώ, όμως, οι επίμονες καταγγελίες των Γερμανών και άλλων για παράνομα push backs από τις ελληνικές δυνάμεις δείχνουν ότι κάτι καλό γίνεται. Δεν είναι εύκολο όλο αυτό. Υπάρχουν αντίρροπα κέντρα, συγκρούσεις ιδεολογιών, βραχίονες που είναι απολήξεις ξένων συμφερόντων, ιδεοληψίες. Η κρίση λειτουργεί ως καταλύτης και το ζητούμενο είναι το τελικό ταμείο να βγει θετικό. Δεν είναι διόλου σίγουρο. Όσο γρήγορα γίνονται πράγματα, όπως γίνονται, το ίδιο γρήγορα μπορεί να εξανεμιστούν.

Δεν έχουμε περάσει σε σταθερό έδαφος, ούτε προβλέπεται σύντομα. Εξάλλου, με άλλη ατζέντα ξεκίνησε αυτή η κυβέρνηση, με άλλη αναγκάζεται να πορευθεί. Δεν νομίζω ότι το εξοπλιστικό ήταν στο πρόγραμμά της. Η ετερογονία των σκοπών… Εμείς, ως Έλληνες και ως πολίτες, οφείλουμε να είμαστε παρόντες και να συμβάλλουμε προς την κατεύθυνση που θεωρούμε εθνικά σωστή.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και εγώ τον Καποδίστρια θα ήθελα για κυβερνήτη, αλλά αυτόν τον φάγαμε νωρίς. Τώρα πορευόμαστε με τις επιλογές που έχουμε και μέχρι να δημιουργήσουμε καινούργιες.