Φίλοι με τον Λάζαρο

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης στο νέο του blog στο pagenews.gr στέλνει τις ευχές του για το Πάσχα, ενώ εξηγεί γιατί οι Έλληνες είναι «φίλοι» με τον Λάζαρο.

Λέγεται ότι ο Λάζαρος, αφότου τον ανέστησε ο Χριστός, δεν ξαναγέλασε ποτέ στην υπόλοιπη ζωή του. Η εμπειρία του Άδη ήταν τέτοια που δεν άφηνε περιθώρια για γέλια. Ο Παράδεισος δεν είχε ανοίξει ακόμα και αυτό που είδε ο Τετραήμερος τον άλλαξε.

Μία φορά μόνο μειδίασε, μάλλον πικρά, όταν είδε κάποιον να κλέβει μία στάμνα και μονολόγησε «το χώμα κλέβει το χώμα».

Ο Λάζαρος είναι ο μοναδικός άνθρωπος που είχε δύο τάφους. Έναν στη Βηθανία όπου τον ανέστησε ο Χριστός και έναν στη Λάρνακα, στην Κύπρο όπου κοιμήθηκε για δεύτερη φορά, διότι μετά την ανάστασή του χειροτονήθηκε πρώτος επίσκοπος Κιτίου από τον Παύλο και τον Βαρνάβα.

Αν ο Λάζαρος είναι ο μοναδικός στην Ιστορία που έχει δύο τάφους, εμείς οι Έλληνες είμαστε οι μοναδικοί που έχουμε περισσότερους τάφους από τον Λάζαρο. Στην Ιωνία, στον Πόντο, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλεξάνδρεια, στη Νίκαια, στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη, ολόκληρος ο ελλαδικός χώρος έχει γίνει τάφος ξανά και ξανά.

Ακόμα και στην Ατλαντίδα έχουμε υγρό τάφο όπως είχαν πει οι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα, διότι σε έναν Σόλωνα δεν μπορούσαν να πουν ψέματα. Εκεί πήραμε τα τρόπαια που στήσαμε μαζί μας στον βυθό, αλλά δεν έχει σημασία, τα κρατάμε ακόμα στην άβυσσο, τα τρόπαια είναι για πάντα. Μπορεί κάποια στιγμή να αναδυθούν, σε κάποια ανάσταση, μαζί με εκπλήξεις.

Και όπως ο Λάζαρος, έχουμε μειδιάσει πολλές φορές βλέποντας χωμάτινες αυτοκρατορίες να προσπαθούν να κλέψουν χώματα άλλων. Έχουμε μάθει ότι όλα στην Ιστορία χώμα γίνονται και σημασία δεν έχει τι αρπάζεις, αλλά τι αφήνεις. Εμείς έχουμε αφήσει πράγματα που δεν έγιναν και ούτε πρόκειται να γίνουν χώμα. Γι’ αυτό και όταν γκρεμίζουν τους ναούς και τις εκκλησίες μας αυτά μένουν στη θέση τους και ας μην τα βλέπουν.

Και αν ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο γιατί ήταν φίλος του και τον αγαπούσε, φανταστείτε πόσο αγαπά εμάς, που μας έχει αναστήσει περισσότερες φορές από τον Λάζαρο. Και κανείς δεν ξέρει, παρά μόνο ο Κύριος, από ποιον τάφο θα αναστηθούμε κάθε φορά. Αυτό μας κάνει πιο απρόβλεπτους από το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου.

Οι τάφοι για εμάς είναι κοιτίδες ανάπαυσης μέχρι την επόμενη ανάσταση.

Και περιμένουμε τη μεγάλη, την τελική, αυτή που ο Παντοδύναμος θα σηκώσει όλους και εμείς θα είμαστε στις μπροστινές θέσεις με τον Λάζαρο και θα τσουγκρίσουμε ποτήρια. Εμείς με τον Λάζαρο καταλαβαινόμαστε. Έχουμε πάει στον Άδη και έχουμε γυρίσει και φαίνεται στα μάτια μας.

Χριστός Ανέστη!