Μία μίνι κρίση του Ελληνισμού στη Νέα Υόρκη

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης στο νέο του blog στο pagenews.gr, σχολιάζει την πρόσφατη ένταση που προκλήθηκε από την παρουσία του προκαθήμενου της ελληνορθόδοξης εκκλησίας των ΗΠΑ στο πλευρό του Τούρκου προέδρου.

Η κίνηση του Aρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου να παραβρεθεί στα εγκαίνια του «Σπιτιού της Τουρκίας» στη Νέα Υόρκη και να εμφανιστεί δίπλα στον Ερντογάν, τη σύζυγό του Εμινέ κα τον… κατοχικό ηγέτη Τατάρ προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Δικαιολογημένα.

Η εικόνα αν μη τι άλλο είναι προκλητική και παράδοξη. Ο επικεφαλής της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής να συγχρωτίζεται σε προπαγανδιστική τουρκική φιέστα με τη ηγεσία της γείτονος στην οποία μάλιστα είναι παρών και ο ηγέτης του ψευδοκράτους.

Ειρήσθω εν παρόδω, αυτό συνέβη σε μία περίοδο που οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε ιστορικό χαμηλό και ο Ερντογάν δεν έγινε δεκτός από τον Αμερικανό Πρόεδρο ούτε για φωτογραφία. Το αναφέρουμε ως ένα επιπλέον στοιχείο που αυξάνει την παραδοξότητα της κίνησης του Κυρίου Ελπιδοφόρου. Και στο καλύτερο σημείο να βρίσκονταν οι σχέσεις της Ουάσιγκτον με την Άγκυρα εξυπακούεται ότι και πάλι δεν έπρεπε να βρεθεί εκεί.

Η δικαιολογία και προσπάθεια απολογίας του μάλλον έκανε τα πράγματα χειρότερα διότι χαρακτήρισε την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο «έξαρση»…

«Ως Έλληνας της Κωνσταντινούπολης έχω βιώσει εγώ και η οικογένειά μου τις φοβερές συνέπειες του ξεριζωμού από τις πατρογονικές μας εστίες, όπως πλήθος συμπατριωτών μου, αλλά και των Ιμβρίων και των Τενεδίων, λόγω μίας ακόμα έξαρσης του κυπριακού ζητήματος τη δεκαετία του ’70(…)Έχω μεγαλώσει με αυτό τον πόνο, γι᾽ αυτό και καταλαβαίνω τον πόνο των Κυπρίων αδελφών μας, όπως και τα αισθήματά τους και τις αντιδράσεις τους. Θεωρώ ότι είναι εκφράσεις πόνου ανθρώπων που έχασαν τα πάντα: περιουσίες, πατρίδες, όνειρα, οικογένεια, συγγενείς(…)Λυπάμαι ειλικρινά για την οδύνη που άθελά μου προκάλεσα.»

Και η συγγνώμη του μάλλον υπολογισμένη είναι, αν κρίνει κάποιος από τη λέξη «έξαρση» που χρησιμοποίησε αντί «εισβολή» για να μην προκαλέσει τους Τούρκους. Αυτό που ήθελε τι έκανε, τα διαπιστευτήρια στο τουρκικό καθεστώς τα έδωσε.

Η κίνηση Ελπιδοφόρου προκάλεσε οργή στις ομογενειακές οργανώσεις, ελλαδικές και ελληνοκυπριακές. Ο ίδιος γνώριζε εξ αρχής ότι η παρουσία του στην τουρκική εκδήλωση θα έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα, αλλά είναι προφανές ότι η απόφασή του υπαγορεύθηκε από τον σχεδιασμό του να γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ως εκ τούτου θεώρησε ότι πρέπει από τώρα να ρίχνει γέφυρες στο τουρκικό καθεστώς το οποίο δυστυχώς έχει ρόλο στην ανάδειξη του προκαθήμενου του Οικουμενικού Θρόνου. 

Ο Έλληνας πρωθυπουργός ορθώς αρνήθηκε να τον προσφωνήσει ο Κύριος Ελπιδοφόρος  στις εκδηλώσεις της ομογένειας – ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι «η ελληνική κυβέρνηση εκφράζει την δυσαρέσκειά της» -, αλλά εξίσου ορθώς και σοφά ποιων επέλεξε να ρίξει τους τόνους, να συναντηθεί μαζί του και να μη διευρύνει το χάσμα, διότι ο ρόλος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής παραμένει εθνικά κρίσιμος. Εξ οι και κυβερνητικές πηγές δήλωναν στη συνέχεια ότι «το θέμα θεωρείται λήξαν, αυτό που προέχει είναι η ενότητα του Ελληνισμού».

Ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης δεν μάσησε τα λόγια του, παρότι και αυτός αποφάσισε να συναντηθεί με τον κύριο Ελπιδοφόρο.

«Τις τελευταίες μέρες βιώσαμε στιγμές πικρίας. Στιγμές πικρίας, γιατί δεν μπορεί κανένας επικαλούμενος τον δικό του πόνο να λησμονεί πως και κάποιοι άλλοι κατέστησαν πρόσφυγες από τους ίδιους που μετέτρεψαν και την δική του οικογένεια σε πρόσφυγες. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ανεξάρτητα της υπηκοότητας αυτό που στο DNA μας υπάρχει και δεν αλλοιώνεται με τις πολιτογραφήσεις είναι το DNA του Έλληνα.»

Η θρησκευτική διπλωματία είναι δύσκολή υπόθεση, έχει απαιτητικούς χειρισμούς και είναι εύκολο κινήσεις να παρεξηγηθούν. Ιδιαίτερα στην περίπτωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου το οποίο βρίσκεται σε αιχμαλωσία επιβάλλονται ελιγμοί που μπορεί να προκαλέσουν λάθος εντυπώσεις. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι μαρτυρικός Θρόνος και πολλοί Έλληνες  Πατριάρχες θυσιάστηκαν προκειμένου να υπηρετήσουν επάξια το Γένος των Ορθοδόξων, προστιθέμενοι στον ένδοξο χορό των Ιερομαρτύρων και Εθνομαρτύρων. Παράλληλα όμως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν επιβίωσε τόσους αιώνες σε αιχμαλωσία δίχως χειρισμούς που στους «απέξω» μπορεί να φαίνονταν περίεργοι ή και απορριπτέοι.

Αλλά είναι άλλο η θρησκευτική διπλωματία για να υπηρετηθεί ο ύψιστος σκοπός της υπηρέτησης της Ορθοδοξίας και άλλο οι ελαστικές συμπεριφορές για την εξυπηρέτηση προσωπικών επιδιώξεων.