Ο διακριτικά αποφασιστικός της ιταλικής πολιτικής

Ο Ντράγκι δεν είναι όμως μια «δραματική προσωπικότητα», που επιδίδεται σε τακτικές αιφνιδιασμού, εμπύρετους λόγους, κινήσεις ματ. Ούτε όμως φοβάται την ανάληψη ευθυνών.

Ο 74χρονος πλέον Μάριο Νράγκι γνώριζε από νέος τον δρόμο που ήθελε να ακολουθήσει. Έτσι σεργιάνησε στη ζωή, αγωνιζόμενος να εκπληρώσει το όνειρο του οικονομολόγου, χωρίς άγχη προβολής και ένα υπερμέγεθος εγώ να τον κατατρύχει. Τη μουσική των οικονομικών μαθηματικών θέλησε να μάθει, αυτή διδάχθηκε και δίδαξε, αυτή υπηρέτησε στην Κεντρική Τράπεζα της χώρας του και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δίχως αυτό να σημαίνει ότι αυτός ο σύννους Λατίνος, που σχεδόν ερυθριά στο άκουσμα επαινετικών για το πρόσωπό του λόγων, δεν ήξερε και τη διαδρομή, το μονοπάτι.

Στο ΜΙΤ στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όπου εκπονεί τη διατριβή του, οι φερέλπιδες επιστήμονες προβλέπουν ότι η διοικητική σταδιοδρομία τους περιμένει ως ένα πραγματικά πιθανό ενδεχόμενο. Κι ο μετέπειτα γνωστός «Super Mario» πρόκειται να διαπρέψει ως εκπρόσωπος της εύμορφης πατρίδας του στην Παγκόσμια Τράπεζα στο δεύτερο μισό τη δεκαετίας του ’80, προτού γίνει Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Οικονομικών το 1991, θέση που σημειωτέον ότι διατήρησε για μια ολόκληρη δεκαετία, ανεξάρτητα δηλαδή από το κεντροαριστερό ή το κεντροδεξιό της χρώμα. Έπεται ότι ήταν ο άνθρωπος – ορχήστρα του μεγάλων κυμάτων ιδιωτικοποιήσεων που πραγματοποιήθηκαν από το 1996 έως τα πρώτα χρόνια του αιώνα μας.

Ακολουθεί η επιβλητική Goldman Sachs

Η θητεία του στη θέση αυτή τον έφερε κοντά στην Wall Street και, ως τραπεζίτης και τεχνοκράτης «ευρείας αποδοχής», επιλέγεται για να αποκαταστήσει την εικόνα της Τράπεζας της Ιταλίας, η οποία είχε αμαυρωθεί από τον προκάτοχό του. Ο ευπροσήγορος επαγγελματισμός του Ντράγκι – είναι ακόμη γνωστό ότι προτιμά τα ταπεινά μικρά ρεστοράν της γενέτειράς του από τις κοσμικές εκδηλώσεις και τα πανάκριβα δείπνα όπου τον προσκαλούν – οδηγεί ένα κίνημα πολιτών να ζητήσει από τον κομματικά αταξινόμητο οικονομολόγο να αναλάβει τα ηνία της χώρας του, προκειμένου να συμμαζέψει τα άστατα δημόσια οικονομικά της.

Ο Μάριο Νράγκι αποδέχεται, αναδεικνύεται στο πρωθυπουργικό αξίωμα και ακολουθεί η πρόσφατη παραίτηση, η οποία όμως δεν γίνεται αποδεκτή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο πολιτικά πολύπειρος Ματαρέλα βλέπει την ομαλή πολιτική ζωή και την απρόσκοπτη οικονομική λειτουργία στο πρόσωπο του Νράγκι, όπως και δεκάδες Ιταλοί αξιωματούχοι που σπεύδουν στο πλευρό του πρωθυπουργού, παροτρύνοντάς τον να μην επιμείνει στην παραίτηση. Τούτες οι ώρες είναι πραγματικά κρίσιμες για την πατρίδα της Αναγέννησης. Ο Ντράγκι δεν είναι όμως μια «δραματική προσωπικότητα», που επιδίδεται σε τακτικές αιφνιδιασμού, εμπύρετους λόγους, κινήσεις ματ. Ούτε όμως φοβάται την ανάληψη ευθυνών.