«Απευθυνθήκαμε στο φύλακα άγγελό μας, έγινε παρένθετη και κάναμε τα δύο αγγελούδια μας. Ο σύντροφός μου είναι γιατρός φυσικής αποκατάστασης. Κάθε φορά που βλέπω με πόσο πόνο ασχολείται για να σηκωθεί ένα παιδάκι έστω για τρία δευτερόλεπτα από την καρέκλα… Δεν μπορώ, μουδιάζω».
«Βίωσα τα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια για ένα γκέι παιδί στην Ελλάδα του 1980, του 1990. Έχω μία ειλικρίνεια και με αυτό με έμαθαν οι γονείς μου να πορεύομαι. Αναρωτιέσαι από πολύ μικρή ηλικία τι είναι αυτό που σου συμβαίνει. Αυτό από μόνο του είναι κάτι πάρα πολύ βαρύ για την ψυχολογία. Πώς θα το ντιλάρεις; Θα το κρύψεις; Θα το πεις; Αρχίζεις μετά και απορροφάς και τα εξωτερικά σημεία, που είναι η παραβίαση, το bullying, το να είσαι δακτυλοδεικτούμενος.
Έχεις εκατό ταλέντα, έχεις του κόσμου τα καλά και όλα παραγκωνίζονται, γιατί μερικοί, τότε τουλάχιστον και ευτυχώς όχι ακόμα, σε βλέπουν ως κάτι το διαφορετικό. Αυτό για την παιδική ψυχολογία είναι πολύ τραυματικό» τόνισε αρχικά ο Παντελής Τουτουντζής για τα σκληρά παιδικά του χρόνια και το bullying.
«Βαρέθηκα να ζητιανεύω την ευτυχία μου. Σκέψου, για κάποιον άνθρωπο πόσο όμορφη είναι αγκαλιά, το φιλί, ο έρωτας, η αποδοχή και για κάποιον άλλον άνθρωπο, που δεν φταίει σε τίποτα, να μην είναι. Να μην μπορεί να ονειρευτεί την οικογένεια, να μην μπορεί να ονειρευτεί το σπιτικό του, την αγάπη του, τον έρωτα, την συμπόνια» υποστήριξε.