Η αδιέξοδη πρόταση Τσίπρα στο κόμμα Κασιδιάρη

Η μάχη με τον φασισμό είναι εκεί έξω στις γειτονιές, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και είναι καθημερινή».

Ξεκάθαροι είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Σύριζα ως προς το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί πρωταρχικά το κόμμα Κασιδιάρη και η εν γένει νεοφασιστική απειλή. Στον δρόμο, στα πεζοδρόμια και στις ρούγες δηλαδή, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η «αληθινή ζωή», κι όχι μέσα στους θεσμικούς τοίχους του κοινοβουλευτικού αγώνα, παρά τα οδυνηρά αδιέξοδα που αυτή η αντιμετώπιση επιφύλαξε και επιφυλάσσει στους ανθρώπους. Για τον πρόεδρο του Σύριζα, «το ζήτημα είναι σαφές, είναι καθαρό. Η μάχη ενάντια στον φασισμό είναι μια μάχη καθημερινή και γίνεται εκεί έξω. Δεν θα τη δώσουν αυτήν τη μάχη ούτε θα την κερδίσουν αυτήν τη μάχη διάτρητες τροπολογίες Βορίδη. Αυτές το αντίθετο κάνουν. Η μάχη με τον φασισμό είναι εκεί έξω στις γειτονιές, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και είναι καθημερινή».

Αυτό που υπόσχεται και για το οποίο δεσμεύεται ο Αλ. Τσίπρας έναντι της εθνικής αντιπροσωπείας, είναι η βία απέναντι στην βία των νεοφασιστικών ομάδων και οργανώσεων. Στην φασιστική βία η απάντηση δεν μπορεί και δεν πρέπει παρά να είναι βίαιη. Στις ορδές των βιαιοπραγούντων φασιστών αντιπαρατάσσεται, εντελώς φαντασιακά τώρα πια, η δημοκρατική (;) βία μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων. Ο Αλ. Τσίπρας δεν πρωτοτυπεί ιστορικά με την κατάθεση αυτής της πρότασης από το βήμα του Κοινοβουλίου (προσοχή: όχι ανεβασμένος στο καφάσι κάποιας αυτοσχέδιας δημοκρατικής antifa κινητοποίησης). Η λαικομετωπική λογική είναι μάλλον κυρίαρχη σε δυτικές μεσοπολεμικές κοινωνίες, αλλά απέτυχε, αφού δεν κατάφερε να αποδώσει τους προσδωκόμενους – «από το Κίνημα» – καρπούς. Οι συγκρούσεις «σε σχολεία, πανεπιστήμια και χώρους δουλειάς» ήταν τω όντι σφοδρές, η αντιπαράθεση ήταν συχνότατα βίαιη ανάμεσα σε πλατιές κοινωνικές ομάδες και φασιστικές εμπροσθοφυλακές, αλλά οι αγώνες δεν βγήκαν στο ποτάμι, κατά την ρήση παλαιότερων σοφών της αριστεράς.

Το προτέρημα που παρουσιάζει για το έκδηλο εκλογικό άγχος του Τσίπρα και του Σύριζα, είναι το ότι αυτή η προσέγγιση είναι συμβατή με την ιδιαίτερη πρόσληψη του εκλογικού αγώνα από την ηγεσία της Κουμουνδούρου. Μια χονδροειδής αντίληψη της εκλογικής διαπάλης μέσα από το βλέμμα μιας αντιπολίτευσης που θέλει να είναι διαταξική, μαζική, λαϊκή, πλατιά. Όπως πρέπει, κατά μία ορισμένη αριστερή μυθολογία, να είναι μια αντιπολίτευση «απέναντι στο κράτος της δεξιάς και τον μητσοτακισμό». Η απάντηση που κομίζει ο Αλ. Τσίπρας έναντι του νεοφασισμού και της νεοφασιστικής βίας είναι, εκτός από ιστορικά, και θεωρητικά καταγεγραμμένη. Στην απειλούμενη από τον φασισμό Ιταλία του Μεσοπολέμου, ο Γκράμσι σφυρηλατεί την έννοια του ιστορικού μπλοκ, όψεις της οποίας προσιδιάζουν με την απάντηση Τσίπρα στο κόμμα Κασιδιάρη.

Τα δομικά στοιχεία της κοινωνίας παραμένουν δύο και είναι ανταγωνιστικά μεταξύ τους: οι παραγωγικές σχέσεις της υποδομής και η θεσμική (κοινοβουλευτική, δικαστική…) όψη της πραγματικότητας. Επειδή όμως η σοσιαλιστική υπόσχεση του πατέρα – θεμελιωτή καθυστερεί, η λύση προέρχεται από το μπλοκ που θα συνδυάζει ενεργητική παρουσία και στην υποδομή και στο εποικοδόμημα, και στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων και στον κοινοβουλευτικό αγώνα. Σε τελική ανάλυση, ο πρωτεύων λόγος ανήκει στην υποδομή, στο κίνημα, στις πραγματικές σχέσεις, αλλά και αυτό το σχήμα δεν «περπατάει» στην ζωή, αποτυγχάνει να αναχαιτίσει βίαια τη φασιστική βία, και οι φασιστικές δυνάμεις έρχονται στην εξουσία. Έναν αιώνα μετά, όμως, θα περίμενε απολύτως καλοπροαίρετα κανείς από την ριζοσπαστική αριστερά των ημερών μας να έχει αντιληφθεί – ή έστω να έχει υποψιαστεί – τα τρομακτικά αδιέξοδα μιας κοσμοθεωρίας που βλέπει παντού και πάντα συγκρούσεις, που διδάσκει το κοινωνικό μίσος, και η οποία απολήγει στα οδυνηρά, πολιτικά και υπαρξιακά, αδιέξοδα μονίμως αγχωμένων «αρχηγών» που παίζουν τα ρέστα μιας καριέρας σε μια εκλογική αναμέτρηση.