Περίπου 40 ημέρες μετά…

Το μετεκλογικό σκηνικό σημαδεύεται από την κυρίαρχη θέση  της Νέας Δημοκρατίας, αν και οι πρώτες αρρυθμίες στο κυβερνητικό έργο έχουν καταγραφεί. Οι πολιτικοί συσχετισμοί που προέκυψαν από τις κάλπες του Ιουνίου δεν άφησαν άλλωστε και πολλά περιθώρια και αυτό εμπεδώνεται σαράντα μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές.

Πολύ περισσότερο που ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη και βρίσκεται σε φάση εκλογής νέου/ας Προέδρου αλλά ουσιαστικά και πλήρους αναδιοργάνωσης, αντιμετώπισης της υπαρξιακής, δομικής κρίσης που αντιμετωπίζει και παράλληλα το ΠΑΣΟΚ σχετικά ενισχυμένο αναζητεί τον βηματισμό του για να πετύχει αυτό που του δόθηκε η ευκαιρία να το πετύχει, να ανεβάσει σημαντικά τα ποσοστά του.

Αν κάτι θα έχει ενδιαφέρον το επόμενο διάστημα θα είναι η συμπεριφορά των τριών κομμάτων στα δεξιά της ΝΔ, βλέποντας ήδη ακόμα και φαινόμενα διαγκωνισμού μεταξύ τους για το ποιος θα εκφράσει τον «χώρο». Φαίνεται δε, ότι κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει την παρουσία της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, αφού οι παρεμβάσεις και η συνολική εμφάνιση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Βουλή διαψεύδουν όσους ανέμεναν μια έξαλλη πολιτική συμπεριφορά.

Ο αντίπαλος της ΝΔ

Αλλά είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πούμε. Οι εχθροί της Νέας Δημοκρατίας είναι τα προβλήματα, η δίψα για υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και η τάση ενός έθνους γεμάτου μικρόβια για στασιμότητα και αδράνεια.

Υπάρχει επίσης μια αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της αλαζονείας και ένας εκτελεστικός εφησυχασμός λόγω της έλλειψης αντιπολίτευσης. Πρέπει να σταματήσουμε να εξαπατάμε τους εαυτούς μας. Η ολιστική προσέγγιση αυτών των προβλημάτων δεν είναι εύκολη. Ουσιαστικά αναφέρεται στον μετασχηματισμό της Ελλάδας σε δύσκολους καιρούς μεγάλων γεωπολιτικών αλλαγών, αλλαγών στη ζωή και την εργασία μέσα από νέες ψηφιακές πραγματικότητες και ρομποτική, πιθανές νέες οικονομικές κρίσεις, νέες υποδομές, προσεγγίσεις αντιμετώπισης και την απειλητική παρουσία της κλιματικής κρίσης που απαιτεί οικονομικούς πόρους. Οι υποσχέσεις που δόθηκαν προεκλογικά έγιναν με αυτές τις παραμέτρους στο μυαλό και δεν έχουν άλλοθι.

Αρχικές αρρυθμίες

Τις πρώτες 40 ημέρες μετά τις εκλογές ελήφθησαν σημαντικά νομοθετικά μέτρα, αλλά υπήρξαν και αποτυχίες ανταπόκρισης. Ως εκ τούτου, η ψήφιση της άρσης όλων των εμποδίων για το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού, το οικονομικό νομοσχέδιο και η ψήφιση του κανονισμού για την επιστροφή του ΕΒΔΑΠ από το Ipertafondo στο Ελληνικό Δημόσιο ήταν θετικές και θετικές πρωτοβουλίες που άδειασαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Στο πρώτο, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ κατέστησαν σαφή την προσήλωσή τους στην απίστευτη αντιδημοκρατική αντίληψη του αποκλεισμού των Ελλήνων από το δικαίωμα ψήφου, ενώ ανάγκασαν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ και τους ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ να αλλάξουν τις θέσεις τους για λόγους που δεν έπεισαν κανέναν. Το οικονομικό νομοσχέδιο “μπέρδεψε” τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ανακοίνωσε ότι είναι κατ’ αρχήν υπέρ του, αλλά στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ το καταψήφισε επίσης και τάχθηκε υπέρ των περισσότερων ρυθμίσεων. Στην πράξη, όμως, ενώ “μοίραζε λεφτά” και έδινε στους δημοσίους υπαλλήλους την πρώτη αύξηση μισθού μετά από 14 χρόνια, αντιτάχθηκε και σε αυτό που η Αντιπολίτευση είχε πει στην προεκλογική φάση με τον πιο σαφή τρόπο: μια κυβέρνηση που δίνει λεφτά στους λίγους και όχι στους πολλούς και δεν περιλαμβάνει μεσοπρόθεσμα οικονομικά μέτρα. Και με την επιστροφή της ΕΥΔΑΠ στο ελληνικό κράτος, απάντησε και ευνούχισε όλους εκείνους που διοργάνωσαν συναυλίες με τη συμμετοχή γνωστών μαχητικών τραγουδιστών που μίλησαν και τραγούδησαν για την περίφημη “ιδιωτικοποίηση του νερού”.

Παρατυπίες και αδυναμίες

Παράλληλα, όμως, παρατηρούνται και παρατυπίες και αδυναμίες. Το παράδειγμα της Ρόδου είναι το καλύτερο. Το βλέπουμε στη φοροδιαφυγή, η οποία ξεφεύγει από τον έλεγχο όσο η οικονομία ανεβαίνει, και στη “δικτατορία του κυκλώματος” στις τουριστικές περιοχές και στις παραλίες. Η κυβέρνηση παρενέβη σε αυτά και σημείωσε ότι θα τα εντοπίσει και θα τα αντιμετωπίσει. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν έγινε κυβέρνηση ούτε χθες ούτε σήμερα.

Ως εκ τούτου, οι κρίσεις των πολιτών διαπερνώνται από μεγαλύτερες απαιτήσεις για όσα δεν έγιναν χθες και θα γίνονται πιο απαιτητικές κάθε μέρα που οι συνέπειες δεν είναι ορατές. Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα, το οποίο δεν μειώνεται από την αλλαγή υπουργού ή από την αφαίρεση μιας αλοιφής που εφαρμόστηκε πριν από δέκα ημέρες. Μπορεί συχνά να είναι άδικο να ασκούμε σκληρή κριτική στην επόμενη περίοδο, αφού μιλάμε για ένα κράτος που έχει παθογένειες δεκαετιών, αλλά αυτή είναι η “κατάρα” κάθε κυβέρνησης, ειδικά στα δεύτερα με τέταρτα χρόνια μιας κυβέρνησης που επανεκλέγεται με συντριπτική πλειοψηφία.

Η μη ύπαρξη αντιπολίτευσης 

Η αντίληψη μη ύπαρξης αντιπολίτευσης είναι μια λάθος αντίληψη. Αποδείχτηκε στην χώρα το 2011-2012 όταν κανένας δεν περίμενε ότι σε λίγα χρόνια ο ασήμαντος ΣΥΡΙΖΑ του 4%-5% θα κατατρόπωνε τους δύο ισχυρούς του δικομματισμού. Η κυβέρνηση έχει ένα δρόμο για να καταφέρει. Αυτόν των θυελλωδών μεταρρυθμίσεων παντού, από το ΕΣΥ, μέχρι την Παιδεία, από την αντιμετώπιση των παθογενειών στην Δικαιοσύνη, μέχρι την συντριβή του παρασιτισμού στην φοροδιαφυγή, της αισχροκέρδειας. Αυτόν της σύγκρουσης με διάσπαρτα συμφέροντα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να το κατανοεί αυτό. Χρειάζεται όμως μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα στρατευτούν για να αλλάξει μια και καλή η Ελλάδα. Διαφορετικά, ας μη μένουν κάποιοι στην κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ ή τα αργόσυρτα βήματα του ΠΑΣΟΚ. Κενά δεν μένουν ποτέ στην ζωή και την πολιτική. Μπορεί να εμφανιστούν δυνάμεις αυτή την φορά από τα δεξιά της ΝΔ ή και δυνάμεις που διψάνε για εκσυγχρονισμό. Και τότε κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει…