Οι πρώτες προειδοποιήσεις και η εκ δεξιών απειλή

Λιγότερο από δύο μήνες έχουν περάσει από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, το θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας και την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Το κυβερνών κόμμα κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενο σταθερότητα και ασφάλεια και έμεινε (τουλάχιστον για το προσεχές χρονικό διάστημα) ως ο μόνος σταθερός πυλώνας του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Οι πρώτες εβδομάδες της νέας κυβέρνησης δεν ήταν αδιάφορες. Από τη φυλάκιση του Μπελέρη στην Αλβανία, τις πυρκαγιές και τα στρατόπεδα στην Αγχίαλο, την αύξηση της λαθρομετανάστευσης, το καθημερινό φαινόμενο οι πολίτες της Θράκης να έχουν να αντιμετωπίσουν τους παράνομα οδηγούντες λαθρέμπορους στις εθνικές οδούς, τους Κροάτες χούλιγκαν που διασχίζουν ανενόχλητοι τη μισή ηπειρωτική χώρα, τη δολοφονία οπαδού της ΑΕΚ.

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι όλα τα παραπάνω αντιστρατεύονται στο αφήγημα της νίκης στις διπλές εκλογές: την ικανότητά της να εγγυάται τη σταθερότητα και την ασφάλεια. Τα γεγονότα αυτά, σε συνδυασμό με προβληματικές δηλώσεις υπουργών, έχουν πλήξει την αξιοπιστία της κυβέρνησης στους τομείς της ασφάλειας και της σταθερότητας.

Αυτό που θα έπρεπε να έχει προτεραιότητα ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, είναι το να μη δυσαρεστήσουν συντηρητικούς ψηφοφόρους της βάσης. Εκτός του ότι πλέον δεν υπάρχει το φόβητρο της επιστροφής ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, οι εκλογές έδειξαν πως το εκλογικό σώμα της χώρας μας ακολουθεί τις τάσεις των εκλογικών σωμάτων των υπολοίπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την άνοδο δηλαδή αντισυμβατικών συντηρητικών κομμάτων και πολιτικών τύπου Αδελφών Ιταλών και  Μελόνι, μέσα από το συνδυασμό οικονομικής και ταυτοτικής κρίσης.

Η αντιπολίτευση πλέον για μια κεντροδεξιά ή κεντρώα κυβέρνηση έρχεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα δεξιά, τα συντηρητικά. Όχι από τα αριστερά όπως είχαμε συνηθίσει. Και σε ορισμένες περιπτώσεις η πιο σοβαρή αντιπολίτευση δεν έρχεται από πολιτικούς αντιπάλους αλλά πηγάζει από την ίδια τη βάση του κόμματος (π.χ. CDU).

Με διπλές εκλογές να πλησιάζουν (αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές), η κυβέρνηση θα πρέπει να κοιτάξει τα θέματα  σε όλους τους τομείς (οικονομία, εγκληματικότητα, σύνορα, υγεία) ώστε να αποδείξει πώς καλύπτει το αυξημένο αίτημα που υπάρχει.

Είναι αναγκαίο να κατανοηθεί ότι το αίτημα για ασφάλεια διαπερνά οριζόντια το πολιτικό φάσμα, από την ακροδεξιά έως την κεντροαριστερά. Εάν δηλαδή η κυβέρνηση δεν πραγματώσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της, δε θα χάσει μόνο «δεξιούς» ψηφοφόρους αλλά και κεντρώους.

Είναι επίσης αναγκαίο οι κυβερνώντες να μην επαναπαυθούν στο 41% και στο ότι τα δεξιά της ΝΔ δεν παρουσιάζουν σταθερή και σοβαρή κυβερνητική εναλλακτική παρά κόμματα διαμαρτυρίας.

Να μη θεωρήσουν δηλαδή πως οι συντηρητικοί ψηφοφόροι δεν έχουν που αλλού να πάνε. Να μην τους θεωρήσουν δεδομένους. Ένας δυσαρεστημένος από την κυβέρνηση συντηρητικός ψηφοφόρος μπορεί να μην ψηφίσει κάποιο άλλο μικρότερο δεξιό κόμμα εάν δεν τον εκφράζει αλλά μπορεί πολύ εύκολα (σε πρώτη φάση) να απέχει από τις εκλογές ώστε με αυτόν τον τρόπο να στείλει το μήνυμα του.