«Μου είχε γίνει η μυθική τότε πρόταση για τις Χάντρες της Αθήνας, γιατί εμείς τις είχαμε τις Χάντρες στη Θεσσαλονίκη και, όταν πια αποφάσισα ότι θα γίνω «εσωτερικός μετανάστης» και από τη Θεσσαλονίκη θα πάω στην Αθήνα, ανέβηκα σε εκείνο το αεροπλάνο και το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν κάτι πολύ χαρούμενο αλλά για ένα κορίτσι τότε 26 ετών με την κόρη μου, την Χριστιάνα ούτε 2 ετών, έβλεπα από ψηλά τα φώτα της πόλης και σκεφτόμουν που πάω. Είχα μια μικρή άγνοια κινδύνου λόγω ηλικίας, είχα μια μεγάλη χαρά για κάτι καινούργιο που ερχόταν. Είχα ένα μωρό στην αγκαλιά, ναι, αλλά είχα μια θαυμάσια οικογένεια και τους ευχαριστώ πάρα πολύ…»
«Κάθε φορά που μιλάω για την οικογένεια μου συγκινούμαι γιατί, θέλω να το πω αυτό, η οικογένεια είναι ο πυρήνας, η μικρή κοινωνία και το κέντρο του ανθρώπου. Επειδή έρχονται πολύ νέοι και με ακούνε, σας ευχαριστώ πάρα πολύ που έρχεστε και αγκαλιάζετε τη μουσική μου, πρέπει να αγαπάτε τους γονείς σας. Να τους σέβεστε, να τους ακούτε. Είναι τόσο σημαντικά και όμορφα από καρδιάς τα λόγια τους».