Το καλύτερο που μπορούν να κάνουν τώρα οι κυβερνήσεις είναι να δημιουργήσουν την υποδομή για να μελετήσουν την τεχνολογία και τους πιθανούς κινδύνους της και να διασφαλίσουν ότι όσοι ασχολούνται με το πρόβλημα θα έχουν επαρκείς πόρους. Στον σημερινό διασπασμένο κόσμο θα είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ένας φορέας όπως η IPCC και να ευδοκιμήσει. Όμως φορείς που ήδη ασχολούνται με ζητήματα που σχετίζονται με την ΤΝ, όπως ο ΟΟΣΑ και η νεοσύστατη Frontier ΑΙ Taskforce της Βρετανίας, η οποία έχει στόχο να αποκτήσει πρόσβαση στις βασικές πρακτικές λεπτομέρειες των μοντέλων, θα μπορούσαν να συνεργαστούν στενά.
Αν οι κυβερνήσεις συμφωνούσαν σε έναν κώδικα δεοντολογίας για τους κατασκευαστές μοντέλων, όπως οι «εθελοντικές υποχρεώσεις» που διαπραγματεύτηκε ο Λευκός Οίκος και στις οποίες έχουν ήδη υπογράψει 15 κατασκευαστές ιδιόκτητων μοντέλων, θα βοηθούσε. Αυτές υποχρεώνουν τους κατασκευαστές μοντέλων, μεταξύ άλλων, να μοιράζονται πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τον κίνδυνο της ΤΝ. Αν και οι υποχρεώσεις δεν είναι δεσμευτικές, μπορούν να βοηθήσουν στην αποφυγή ενός επικίνδυνου ελεύθερου παιχνιδιού, Παράλληλα, οι κατασκευαστές μοντέλων ανοικτού κώδικα δεν θα πρέπει να μείνουν εκτός.
Καθώς η ΤΝ αναπτύσσεται περαιτέρω, οι ρυθμιστικές Αρχές θα έχουν πολύ καλύτερη ιδέα από ποιους κινδύνους προστατεύονται και, κατά συνέπεια, πώς θα πρέπει να διαμορφωθεί το εγχειρίδιο κανόνων. Ένα ολοκληρωμένο καθεστώς θα μπορούσε τελικά να μοιάζει μάλλον με εκείνα για άλλες τεχνολογίες που αλλάζουν τον κόσμο, όπως η πυρηνική ενέργεια ή η βιομηχανική. Ωστόσο, η δημιουργία του θα απαιτήσει χρόνο -και περίσκεψη.
© 2023 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved. Άρθρο από τον Economist, το οποίο μεταφράστηκε