Yohji Yamamoto: «Νομίζω ότι η τελειότητα είναι άσχημη»

Θα περίμενε κανείς από έναν σχεδιαστή μόδας -αυτό το πλάσμα που είναι ειδικά προσαρμοσμένο στην πιο ματαιόδοξη τέχνη, τη βιομηχανία με τα πιο θολά μαθηματικά- να αποφεύγει να αναφέρεται σε μια πτώχευση, όποτε είναι δυνατόν. Η Diane von Furstenberg, για παράδειγμα, γίνεται επιφυλακτική όταν την ρωτούν για τη χρεοκοπία της σειράς ρούχων της, και ο Roberto Cavalli έκλαψε όταν αναγκάστηκε να ανακοινώσει την ακύρωση της σειράς Just Cavalli μετά την κατάρρευση του brand. Όχι ο Yohji Yamamoto.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Yohji Yamamoto Official (@yohjiyamamotoofficial)

Ο Ιάπωνας σχεδιαστής αναφέρει τη χρεοκοπία του στην πρώτη σελίδα των απομνημονευμάτων του, My Dear Bomb, αναδημοσιεύοντας μια συλλυπητήρια επιστολή του φίλου του, σκηνοθέτη, Βιμ Βέντερς. «Πέρασα κι εγώ το ίδιο πράγμα πριν από λίγο καιρό, χάνοντας τα δικαιώματα όλων των ταινιών που έχω γυρίσει μέχρι σήμερα» γράφει ο Βέντερς, «συμπεριλαμβανομένου του Notebook on Cities and Clothes, αυτής της περιπέτειας που μοιραστήκαμε. Τέλος πάντων, έτσι είναι η ζωή, υποθέτω».

Το πώς, ακριβώς, ο αναγνωρισμένος οίκος μόδας της πρωτοπορίας Yohji Yamamoto Inc. συσσώρευσε χρέη εξήντα επτά εκατομμυρίων δολαρίων έναντι ετήσιων πωλήσεων ογδόντα εκατομμυρίων, τον χειμώνα του 2009, δεν είναι τόσο η ιστορία του βιβλίου του Yamamoto όσο η κατάστασή του. Αυτό που εκτυλίσσεται είναι περισσότερο ένας στοχασμός πάνω στη δύσκολη συνύπαρξη δημιουργικών και εμπορικών ανησυχιών.

Το My Dear Bomb αποτελείται από μια σειρά σύντομων σκέψεων για την παιδική ηλικία του Yamamoto στο μεταπολεμικό Τόκιο, τις σχέσεις του με τις γυναίκες, το πώς θέλει να πεθάνει (σε προχωρημένη ηλικία, στο γραφείο του) και τα συναισθήματά του για τα κουμπιά. «Κάποιος φοράει ένα σακάκι και το κουμπώνει» γράφει ο Γιαμαμότο. «Το σχετικό βάρος του σακακιού συγκεντρώνεται ακριβώς σε αυτό το σημείο. Η ζωή -ή ο θάνατος- ενός ενδύματος εξαρτάται από την εύρεση του σημείου έκστασης για αυτό το κουμπί».

Τα κείμενα αυτά διανθίζονται με στίχους, σκίτσα, αντικείμενα όπως η επιστολή του Βέντερς και δοκίμια από άλλους συντελεστές, όπως η κριτικός μόδας Irène Silvagni, η οποία γράφει για τις πασαρέλες του Yamamoto στο Παρίσι, και ο συγγραφέας Seigow Matsuoka, ο οποίος αξιολογεί τον Yamamoto ως Ιάπωνα καλλιτέχνη -και περιγράφει τη δική του εμπειρία να γίνει μοντέλο σε μια επίδειξη ανδρικών ενδυμάτων του Yamamoto.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Yohji Yamamoto Official (@yohjiyamamotoofficial)

Έχει ντύσει τους άνδρες με μαλακά κοστούμια χωρίς φόδρα, με παντελόνια τόσο φαρδιά που είναι σχεδόν culottes και έχει βάλει τις γυναίκες με φορέματα από τσόχα τόσο χοντρή και σκληρή όσο το υπόστρωμα του χαλιού.

Ο Yamamoto γεννήθηκε στο Τόκιο το 1943. Γιος μιας μοδίστρας και ενός στρατιώτη του αυτοκρατορικού στρατού, τα λείψανα του οποίου δεν βρέθηκαν ποτέ, ο Yamamoto πέρασε τη δεκαετία του 1960 αποκτώντας πτυχίο νομικής και στη συνέχεια σπουδάζοντας σχέδιο μόδας.

Εργάστηκε στο κατάστημα της μητέρας του, το οποίο πούλησε το 1972 για να χρηματοδοτήσει την έναρξη της επιχείρησης του γιου της. Η επίδραση της πρώτης επίδειξης του Yamamoto στο Παρίσι το 1981 στην ευρύτερη βιομηχανία δεν μπορεί να εκτιμηθεί. Παρόλο που μια χούφτα Ιάπωνες σχεδιαστές, συμπεριλαμβανομένων των Kenzo Takada και Hanae Mori, εργάζονταν στο Παρίσι τη δεκαετία του 1970, η αισθητική τους ήταν λιγότερο ξένη προς τα επικρατούντα ευρωπαϊκά γούστα από ό,τι η αισθητική του Yamamoto.

Παρόλο που η προσέγγισή του στο σχεδιασμό είναι θεμελιωδώς ρομαντική, ο Yamamoto προτιμούσε πάντα τα ασύμμετρα κοψίματα, τα ανασηκωμένα τελειώματα και τις ραφές που ράβονται προς τα έξω, καθώς και τις γραμμές που απομακρύνονται από το σώμα του χρήστη. Έχει ντύσει τους άνδρες με μαλακά κοστούμια χωρίς φόδρα, με παντελόνια τόσο φαρδιά που είναι σχεδόν culottes και έχει βάλει τις γυναίκες με φορέματα από τσόχα τόσο χοντρή και σκληρή όσο το υπόστρωμα του χαλιού.