Κώστας Σημίτης: Παραδίδει μαθήματα πολιτικής, χαμηλόφωνα…

Ο Κώστας Σημίτης ακόμη προκαλεί όχι μόνο ενδιαφέρον, αλλά και «πάθη», στην πολιτική ζωή του τόπου, παρότι έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε που κυβερνούσε, σίγουρο δηλαδή σημάδι επιτυχημένης πολιτικής διαδρομής. Μια ακόμη απόδειξη ήταν  και το μεγάλο πολιτικό event της εβδομάδας που πέρασε, όπου στην εκδήλωση που διοργάνωσαν προς τιμή του το Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση, το ίδρυμα Ντελόρ και η ιστοσελίδα Μεταρρύθμιση, παραβρέθηκαν όλες οι «φυλές» του κόμματός του, του ΠΑΣΟΚ, πολλές εξέχουσες προσωπικότητες και σχεδόν σύσσωμη η πολιτειακή ηγεσία του τόπου. Σχεδόν, αφού ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από αμφιθυμία,  τελικώς απουσίασε και μάλιστα δεν παρέλειψε να σχολιάσει αυτή του τη στάση με τρόπο σχεδόν «μίζερο»…Κάτι, βέβαια, που δεν έκαναν ούτε οι μεγαλύτεροι αντίπαλοί του: τα στελέχη της ΝΔ, του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου.

Και όμως, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε το κατάλληλο άτομο στην κατάλληλη στιγμή, για την επιτέλεση του «μεγάλου άλματος προς τα μπρος», δηλαδή της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ και το ευρώ, χωρίς να χρειάζεται να αναφερθούμε, λόγω χώρου, σε έναν πραγματικά μεγάλο αριθμό μεταρρυθμίσεων που εκτείνονται από τις υποδομές της χώρας, το κοινωνικό κράτος και την Παιδεία έως την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.. Ήταν μια στιγμή σπάνιας τύχης για την Ελλάδα, η οποία σε πολλές περιπτώσεις από την εποχή της Επανάστασης του 1821 και έπειτα, κυβερνήθηκε σε εξαιρετικά δύσκολες συγκυρίες από τους πιο ακατάλληλους ηγέτες –σε πολλές περιπτώσεις «χαρισματικούς», όπως θέλει να παρουσιάζεται και ο κ. Κασσελάκης- που άλλοτε της στοίχησαν σε μεγάλες καταστροφές και άλλοτε σε χαμένες (τεράστιες) ευκαιρίες.

Η «κατάρα όμως έσπασε» στην περίπτωση του «κ. Καθηγητή». Μεθοδικός και οργανωμένος, με μια σπάνια ικανότητα εξισορρόπησης και σύνθεσης των διαφόρων τάσεων του κόμματός του, πέτυχε να καταστεί ισότιμος συνομιλητής ισχυρών ευρωπαίων ηγετών που είδαν θετικά την ένταξη της Ελλάδας στο λαμπερό club του πυρήνα της Ε.Ε.. Και αυτό συνέβη παρά τις όποιες επιφυλάξεις τους, τις οποίες μετά το 2004, η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ και του κ. Καραμανλή «έσπευσαν» σχεδόν αμέσως να επιβεβαιώσουν, με τις γνωστές συνέπειες στο τέλος της δεύτερης τετραετίας τους (βλέπε Μνημόνιο).

Ίσως όχι τυχαία, η ημερομηνία θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου, 23 Ιουνίου, συμπίπτει με τα γενέθλια του από πολλούς θεωρούμενου καλύτερου πρωθυπουργού της Μεταπολίτευσης. Άλλοι πάλι προερχόμενοι από τον πολιτικό σχηματισμό που υπηρετώ, το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, να θεωρούν αυτήν την άποψη «αιρετική» και να προκρίνουν τον Αντρέα γι’ αυτή τη θέση. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκει κανείς, η μετάβαση από την «εποχή Παπανδρέου» στην «εποχή Σημίτη» σηματοδότησε το γεγονός πως το «χάρισμα» του πρώτου, μπορούσε κάλλιστα να ισούται με τη «μεθοδικότητα με αρχές» του δεύτερου, με τα ίδια σχεδόν θετικά αποτελέσματα για τη χώρα. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, ακόμη και έτσι η «εποποιία ΠΑΣΟΚ» συνεχίστηκε για πολλά ακόμη χρόνια, καθιστώντας το –όχι άδικα- αναμφισβήτητο πρωταγωνιστή της Μεταπολίτευσης. Και αυτό είναι μια παρακαταθήκη που όλοι οι μετέπειτα αρχηγοί της παράταξης έχουν χρέος να αξιοποιήσουν, είτε δια του χαρίσματός τους, είτε δια της μεθοδικότητάς τους. Όσο για τους «χαρισματικούς», επίδοξους «ηγέτες» της Κεντροαριστεράς, όπως διατείνεται πως είναι ο κ. Κασσελάκης; Καλύτερα να είχε έρθει στην εκδήλωση για τον κ. Σημίτη, για να δει πως γίνεται η δουλειά…

*Η Ευαγγελία Λιακούλη είναι ποινικολόγος, βουλευτής Λάρισας και Γραμματέας της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής