Η σύνδεση της παπαρούνας με τις γιορτές της άνοιξης συνεχίστηκε και στη χριστιανική παράδοση, έτσι το λουλούδι της Δήμητρας έγινε το λουλούδι που φυτρώνει κάτω από τον σταυρό του Χριστού στον Γολγοθά – εξού και το κόκκινο χρώμα του αίματος, από τις σταγόνες του αίματος του πληγωμένου Ιησού.
Η παπαρούνα είναι ένα ντελικάτο, ευαίσθητο λουλούδι που ανοίγει τα πέταλά του για μία μόνο μέρα και την επόμενη αρχίζει να φυλλορροεί. Στην Ευρώπη οι παπαρούνες είναι φυτό των κήπων, καλλιεργημένες, με πολλές ποικιλίες που ανανεώνονται συνεχώς, από τα φυτά που αγαπούν πολύ οι Βρετανοί και από τα πολύ δημοφιλή στους διαγωνισμούς ανθοκομίας. Δεν αντέχει αν την κόψεις, μαραίνεται γρήγορα, κι αυτό την έκανε πάντα –και σήμερα– ακόμα πιο πολύτιμη.
Τα άνθη παπαρούνας δεν τρώγονται, τρώγονται όμως οι βλαστοί της και τα φύλλα της όταν είναι τρυφερά, μπαίνουν σε πίτες ή σε μαγειρέματα με άγρια χόρτα, όπως και οι σπόροι της, που καρυκεύουν ψωμιά και κουλούρια. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι πίστευαν ότι η παπαρούνα μπορούσε να θεραπεύσει μια πληγωμένη από έρωτα καρδιά, γι’ αυτόν τον λόγο τη χρησιμοποιούσαν στην άσκηση πρακτικών μαγείας, ενώ στα τραπέζια τους παρουσίαζαν εκλεκτές πίτες από μέλι, αλεύρι και σπόρους παπαρούνας. Και λόγω του κόκκινου χρώματος που παραπέμπει στο αίμα οι Αιγύπτιοι στόλιζαν με παπαρούνες τα νεκροταφεία και τις κηδείες.
Στη σύγχρονη εποχή οι παπαρούνες είναι σύμβολο μνήμης αλλά και θανάτου. Για τους βετεράνους του πολέμου τα πέταλα της παπαρούνας συνδέονται με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα πεδία της μάχης στη Φλαμανδία πιστεύεται ότι οι παπαρούνες φύτρωσαν εκεί όπου έπεσε το αίμα των γενναίων στρατιωτών και τα ελεύθερα λιβάδια με τις παπαρούνες σήμαναν το τέλος του πολέμου. Σήμερα η παπαρούνα φοριέται καρφιτσωμένη σε σακάκια, καπέλα και τσάντες προς τιμήν αυτών των νεκρών στις 11 Νοεμβρίου.