Επειδή τα αρχεία απολιθωμάτων είναι περιορισμένα και κατακερματισμένα, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αυτά τα είδη ήταν όλα ενδημικά ή ότι δεν θα είχαν επιβιώσει εκτός της Μεσογείου, εξ ου και η αξία της βάσης της μελέτης μας σε στατιστικές από μεγάλο αριθμό ειδών. Αλλά για εκείνα που ήταν ενδημικά, πού κατάφεραν να επιβιώσουν και τι καταφύγια βρήκαν για να αποφύγουν τη ριζική αύξηση των επιπέδων αλατιού και της θερμοκρασίας;
Αυτά τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα, αλλά καταφέραμε να αποδείξουμε ότι οι αλλαγές στους πληθυσμούς είναι αποτέλεσμα αντικατάστασης από είδη του Ατλαντικού μετά την εκ νέου πλημμύρα της Μεσογείου , αντί της ταχείας προσαρμογής στο νέο υπεραλατόνερο περιβάλλον. Με άλλα λόγια, η ζωή δεν είχε αρκετό χρόνο για να προσαρμοστεί και τα εξαφανισμένα είδη αντικαταστάθηκαν από είδη του Ατλαντικού που μετανάστευσαν στη Μεσόγειο.
Αρκετά εμβληματικά είδη, όπως ο μεγάλος λευκός καρχαρίας και το δελφίνι, εμφανίστηκαν στη Μεσόγειο μόνο μετά την κρίση. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο σημερινός πλούτος της πανίδας στη δυτική Μεσόγειο ήρθε μόνο μετά την εκ νέου πλημμύρα – προηγουμένως, η ανατολική Μεσόγειος (Ιόνιο και Λεβαντίνο πέλαγος) είχε μεγαλύτερο αριθμό διαφορετικών ειδών.
Μαθήματα για τη μαζική εξαφάνιση
Οι επιπτώσεις της απομόνωσης της Μεσογείου στην πανίδα και τη χλωρίδα της ήταν καταστροφικές, καταστρέφοντας τα περισσότερα από τα οικοσυστήματα της. Ένα άλλο σημαντικό εύρημα από την έρευνά μας είναι ότι χρειάστηκαν περισσότερα από 1,7 εκατομμύρια χρόνια για να επανέλθει ο αριθμός των ειδών. Αυτή η αργή ανάκτηση του πλούτου των μεσογειακών οικοσυστημάτων παρέχει την πρώτη λεπτομερή ποσοτικοποίηση του τρόπου με τον οποίο η άγρια ζωή ανταποκρίνεται σε ένα γεγονός εξαφάνισης αυτού του μεγέθους.
Η βιοποικιλότητα της Μεσογείου σήμερα είναι πολύ υψηλή χάρη στην παρουσία πολυάριθμων ενδημικών ειδών. Τα αποτελέσματά μας υποδηλώνουν ότι αυτό συνέβαινε και πριν από έξι εκατομμύρια χρόνια, αλλά ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ενδημικών ειδών εξαφανίστηκε όταν αποκόπηκε από τον Ατλαντικό.
Ίσως ένα άλλο μάθημα που αντλήθηκε από αυτή τη μελέτη είναι ότι, όσο δελεαστικό κι αν είναι να πιστεύουμε ότι τα έργα γεωμηχανικής μπορούν να μας επιτρέψουν να διατηρήσουμε τον τρέχοντα ρυθμό εκπομπών και την καταστροφή του οικοσυστήματος, το γεωλογικό παρελθόν της Γης θα αποκαλύψει περισσότερα από οποιοδήποτε πείραμα.
Όταν η Μεσόγειος επανασυνδέθηκε με τον Ατλαντικό, ξανακατοικήθηκε από το τεράστιο απόθεμα ειδών στους ωκεανούς του κόσμου, ωστόσο χρειάστηκαν ακόμη εκατομμύρια χρόνια για να ανακάμψουν τα οικοσυστήματα της Μεσογείου από άποψη πλούτου. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμη πόσο καιρό θα χρειαστεί για να ανακάμψει η θαλάσσια ζωή από το είδος της αλλαγής παγκόσμιας κλίμακας που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πηγή: pagenews.gr