Εκτός από τις εταιρείες, στοχεύει στην προστατευτική συμπεριφορά των εθνικών κυβερνήσεων που διατηρούν τις αγορές κατακερματισμένες για να διατηρήσουν την εξουσία λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε οι δικές τους οικονομίες να μπορούν να ωφεληθούν περισσότερο βραχυπρόθεσμα.
Σπασμένα μέρη
Οι ευρωπαϊκές αγορές μετοχών, τα χρηματιστήρια και οι χρηματοοικονομικές υδραυλικές εγκαταστάσεις, γνωστές ως υποδομές μετά το εμπόριο, είναι ένα «σύνθετο συνονθύλευμα», το οποίο δημιουργεί «ένα τεράστιο εμπόδιο για την οικοδόμηση μεγαλύτερων και καλύτερων κεφαλαιαγορών», έγραψε το think tank New Financial σε μια έκθεση του 2021 για τον κατακερματισμό των αγορών.
Για όσο διάστημα παραμένουν τόσοι πολλοί παίκτες στην αγορά, η έκθεση ανέφερε ότι η ΕΕ «μπορεί να ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες των κανονισμών», αλλά «δεν θα αλλάξουν πολλά».
Για σύγκριση, οι αγορές μετοχών των ΗΠΑ είναι υπερδιπλάσιες από τις αγορές της ΕΕ, ενώ διαθέτουν ένα μικρό κλάσμα των χρηματιστηρίων για εισαγωγές και συναλλαγές που διαθέτει η Ευρώπη. Η έκθεση διαπίστωσε, για παράδειγμα, ότι η ΕΕ έχει 20 φορές περισσότερους τόπους μετά το εμπόριο από τις ΗΠΑ
Οι αμερικανικές αγορές επωφελούνται επίσης από μία μόνο μη κερδοσκοπική εταιρεία, την DTCC, η οποία είναι υπεύθυνη για όλες τις συναλλαγές συμψηφισμού και διακανονισμού μετοχών. Στην ΕΕ, από την άλλη πλευρά, υπάρχουν 295 τόποι διαπραγμάτευσης , 14 κέντρα εκκαθάρισης και 32 κεντρικά αποθετήρια τίτλων. Οι περισσότερες συναλλαγές μετοχών γίνονται σε εγχώρια χρηματιστήρια. Και ενώ υπάρχουν μεγαλύτερες ομάδες ανταλλαγής στην ΕΕ τώρα, όπως το Euronext και το Nasdaq, τα εθνικά χρηματιστήρια εντός αυτών των ομίλων εξακολουθούν να είναι ξεχωριστά, πράγμα που σημαίνει ότι η αγορά εξακολουθεί να είναι κατακερματισμένη.
Η έρευνα του ΔΝΤ που συχνά επικαλείται η Επιτροπή υπολογίζει τη ζημία των φραγμών της ενιαίας αγοράς στην ΕΕ ως ισοδύναμη με δασμούς άνω του 100%.
Το πρόβλημα είναι ότι ο χρηματοοικονομικός κλάδος κερδίζει χρήματα από την πρακτική. Οι κυβερνήσεις, υπό έντονη πίεση από διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων, ασφαλιστές και άλλους που επωφελούνται από τις μίζες, πίεσαν την Επιτροπή να άρει την απαγόρευση πριν καν προταθεί επίσημα το κείμενο το 2023. Η τελική συμφωνία για την πρόταση δεν έχει ακόμη επιτευχθεί.
Μια άλλη πρόταση, για μια κοινοτική ταινία που θα δημοσιεύει δεδομένα για τις τιμές και τον όγκο των διαπραγματεύσιμων τίτλων στην ΕΕ, βελτιώνοντας τη συνολική διαφάνεια των τιμών και τον ανταγωνισμό, καταργήθηκε μετά από —και πάλι— πίεση από τις κυβερνήσεις που πίεζαν τα χρηματιστήρια τους, των οποίων το επιχειρηματικό μοντέλο διανομής αυτών των δεδομένων για μια premium τιμή θα απειλούνταν από την ταινία.
Σύμφωνα με την πολιτική συμφωνία για αυτή τη νομοθεσία, θα δημιουργηθεί μια πιο αδύναμη εκδοχή της ταινίας με λιγότερο πολύτιμες πληροφορίες, αλλά τα χρηματιστήρια έχουν ήδη σχηματίσει κοινοπραξίες για να υποβάλουν προσφορά για τη λειτουργία της κασέτας, πράγμα που σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός μπορεί να μειωθεί.
Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα από πολλά, αλλά το μοτίβο είναι ξεκάθαρο — οι νέες πρωτοβουλίες της ΕΕ που θα εμβάθυναν τις κεφαλαιαγορές κατακλύζονται ή χάνονται αφού οι κυβερνήσεις, υπό την πίεση των εθνικών πρωταθλητών της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας, αρνούνται.
Οι κανόνες
Έπειτα, υπάρχει το επίμονο ζήτημα των κανόνων και του ποιος τους επιβάλλει. Αν και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η ύπαρξη ενός ενιαίου εγχειριδίου κανόνων και ενός ενιαίου επόπτη για τους παράγοντες της κεφαλαιαγοράς της ΕΕ θα έκανε την αγορά πιο ολοκληρωμένη, οι κυβερνήσεις δεν θα εγκαταλείψουν την κυριότητα των κανόνων και την εποπτεία τους, με τις συνόδους κορυφής υψηλού επιπέδου για το θέμα να καταλήγουν σε αδιέξοδο.
Συμμετέχουν επίσης σε «χρυσοχοΐα» — όταν οι χώρες εφαρμόζουν διαφορετικούς κανόνες της ΕΕ σε εθνικό επίπεδο. Αυτό γίνεται συχνά για την προστασία των εθνικών επενδυτών ή των εγχώριων οικονομικών συμφερόντων, γεγονός που δημιουργεί εμπόδια για τους ξένους νεοεισερχόμενους, βλάπτοντας τον ανταγωνισμό, σύμφωνα με μια έκθεση του 2024 από τον όμιλο λόμπι της πολωνικής κεφαλαιαγοράς CFA Poland.