Σε κλίμα κατάνυξης γιορτάστηκε η Ανάσταση του Κυρίου–Πλήθος πιστών κατέκλυσε τις εκκλησίες

Σε κλίμα κατάνυξης τελέστηκε σε όλη τη χώρα η ακολουθία της Αναστάσεως, με πλήθος πιστών να γεμίζει τις εκκλησίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας για να λάβει το Άγιο Φως και να ανταλλάξει ευχές με αγαπημένα πρόσωπα.

Χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος και παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τασούλα, σε κλίμα κατάνυξης τελέστηκαν στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αθηνών η Ακολουθία της Αναστάσεως και η Θεία Λειτουργία.

Παρουσία εκατοντάδων πιστών εψάλη το «Χριστός Ανέστη» και εν συνεχεία τελέστηκε η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.

Εξάλλου, σε όλους τους ναούς της Αθήνας αναγνώστηκε το πασχάλιο μήνυμα του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας:

«Αδελφοί μου και παιδιά μου εν Κυρίω αγαπητά,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

και

Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός!

Ο αναστημένος Χριστός γίνεται το θεμέλιο της καινούργιας ζωής και πραγματικότητας, της καινής κτίσης. Ο σαρκωθείς Λόγος, ο κατατεθείς εν τάφω άπνους και νεκρός Κύριος, εξηγέρθη «ως ο υπνών». Δώρισε στην ανθρώπινη φύση την αθανασία και την επανέφερε «προς την προτέραν ευγένειαν». Στα Έσχατα όλοι θα αναστηθούν για να συναντήσουν τον Κύριο και «ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα».

Ωστόσο, ο κόσμος, ο μακράν του Θεού, «εν τω πονηρώ κείται».[7] Οι δυνάμεις του κακού φαίνεται να κυριαρχούν παντού. Πόλεμοι, βία, αδικία και άνομα συμφέροντα, μεταναστεύσεις ανθρώπων, προσφυγιά. Οι λαοί γίνονται αντικείμενο συναλλαγής. Ο πόνος ανείπωτος, βουβός μαζί και εκκωφαντικός. Οι προβλέψεις για τις κοινωνικές αλλαγές σε όλο τον κόσμο δυσοίωνες. Οι προσωπικές σχέσεις δοκιμάζονται. Η σημασία της οικογένειας υποβαθμίζεται. Το φυσικό κακό έρχεται κάποιες στιγμές να ολοκληρώσει την εικόνα της απόγνωσης. Οι εκκλησιαστικές μας κοινότητες κλυδωνίζονται και δοκιμάζονται κάποτε και αυτές από το κλίμα της αυξανόμενης αδιαφορίας. Η παύλεια διαπίστωση «έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι»[8] φαίνεται τόσο ταιριαστή στη δική μας πραγματικότητα.

Η Βασιλεία του Θεού είναι, όπως ψάλαμε κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, «δικαιοσύνη και άσκησις συν αγιασμώ».[9] Η οδός του Θεού είναι οδός θυσιαστικής αγάπης. Όσοι διαλέγουμε αυτό τον δρόμο καλούμαστε σε πορεία χωρίς συμβιβασμούς. Αληθινή αγάπη, όπως γράφει ένας μεγάλος λογοτέχνης,[10] σημαίνει να κάνουμε τον εαυτό μας υπεύθυνο για όλα τα ανθρώπινα όντα και για τον κόσμο ολόκληρο. Ζωή αναστάσιμη σημαίνει αγώνας. Αγώνας κατά του κακού που υπάρχει γύρω μας, με αίσθηση ευθύνης για τον ελάχιστο αδελφό μας. Αγώνας κατά του κακού που ριζώνει μέσα μας, κατά του εγωισμού, της ιδιοτέλειας και της αμαρτίας.

Αυτό το χριστιανικό ήθος κυοφορείται μέσα στη Λατρεία και στην ευγνωμοσύνη μας προς τον Αναστάντα Θεάνθρωπο. Αυτόν τον σταυρικό τρόπο ζωής τον οδηγεί η άπειρη Χάρη, που συνοδεύει τη θυσία του Χριστού, μια θυσία χάριν όλων. Η ζωή και η Ιστορία αποκτούν νόημα.