Όταν η Ζωή ξεπέρασε τον εαυτό της: Τρισάθλια επίθεση κατά της μνήμης του Μπακογιάννη

Αυτή τη φορά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ξεπέρασε τον εαυτό της. Ήταν μια ακόμη συνηθισμένη μέρα ταλαιπωρίας για τους συναδέλφους της στο ελληνικό Κοινοβούλιο, με τις υπερβολικές καθυστερήσεις και τις τοξικές παρεμβάσεις της, καθώς προσπαθούσε να πείσει ότι είναι η πιο αυθεντική και ικανή εκπρόσωπος των Τεμπών. Αυτή η πολιτική της προσφορά, που έχει επικεντρωθεί στο «εμπόριο της θλίψης» τους τελευταίους μήνες, την οδήγησε σε μια νέα ιδέα. Θεώρησε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να επιτεθεί ξανά στον Μητσοτάκη, αυτή τη φορά και οικογενειακώς, αλλά και να εκφράσει το μένος της κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα, ο οποίος, ως Πρόεδρος της Βουλής, την κρατούσε σε καταστολή με ειρωνικά σχόλια.

Αναφερόταν στη δικογραφία των Τεμπών, η οποία είναι διαθέσιμη στους βουλευτές στην αίθουσα 168 του Κοινοβουλίου, που έχει μετονομαστεί σε αίθουσα «Παύλου Μπακογιάννη», προς τιμήν του πολιτικού και δημοσιογράφου που δολοφονήθηκε το 1989 από την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη. Κάποια στιγμή, η προέδρος του προσωποκεντρικού κόμματος που συνειδητά επενδύει στην τοξικότητα άλλαξε θέμα και χαρακτήρισε τη μετονομασία της αίθουσας τελευταίο ρουσφέτι του Τασούλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη – υπονοώντας ότι η τιμή στον Παύλο Μπακογιάννη οφείλεται όχι στη θυσία του αλλά στο ότι ήταν σύζυγος της Ντόρας Μπακογιάννη, αδελφής του Πρωθυπουργού, ότι δηλαδή είναι οικογενειακή υπόθεση.

Το πολιτικό στίγμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι ότι εκμεταλλεύεται τη μνήμη των νεκρών. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο οποίος δολοφονήθηκε πριν εκείνη γεννηθεί, υπήρξε θύμα μιας ταραγμένης εποχής που κατέληξε στη δικτατορία. Ωστόσο, η μνήμη του παραμένει ζωντανή: είναι διεθνώς αναγνωρίσιμος χάρη στην ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, η οποία βασίζεται στο πιο γνωστό μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού, και τιμάται επανειλημμένα από τη δημοκρατία. Επιπλέον, η Κωνσταντοπούλου υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Βουλής στην πρώτη, καταστροφική για τη χώρα, κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν πράγματι την ενδιέφερε η μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, θα μπορούσε να προτείνει τη μετονομασία οποιασδήποτε αίθουσας, αντί να ασχολείται με τις αστείες επιτροπές αλήθειας ή να παρευρίσκεται στο κόκκινο χαλί του Καμμένου στο Πεντάγωνο.

Το ζήτημα αφορά την ανίερη επίθεση κατά της μνήμης του Παύλου Μπακογιάννη. Αυτή η επίθεση είναι ανίερη, καθώς προέρχεται από την Κωνσταντοπούλου στο όνομα της Αριστεράς – μιας Αριστεράς που χαρακτηρίζεται από διαρκείς συγκρούσεις, αναταραχές και υπονόμευση της ομαλότητας. Εσκεμμένα παραλείπει να αναγνωρίσει ότι ο Παύλος Μπακογιάννης υπήρξε αγωνιστής της δημοκρατίας και της ομαλότητας, και όχι απλώς συγγενής του Μητσοτάκη. Αγνοεί τη συμβολή του στον αντιδικτατορικό αγώνα και παραβλέπει το κύριο πολιτικό του σχέδιο, το οποίο τον κατέστησε στόχο για τους δολοφόνους του: εργάστηκε για την εθνική συμφιλίωση, την κατάργηση των συνεπειών του εμφυλίου, την πολιτική ομαλότητα και τη δημοκρατική συνέχεια μιας Ελλάδας χωρίς αποκλεισμούς.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, σήμερα, εκπροσωπεί τις τοξικές πολιτικές του διχασμού και του σχεδόν εμφυλίου. Η επίθεσή της στη μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη συνιστά μια απαράδεκτη προσβολή κατά της ουσίας της δημοκρατίας: των θεσμών της, των πολιτικών ελευθεριών που διασφαλίζει και της ομαλότητας.

Πηγή: pagenews.gr