Τεχνητή Νοημοσύνη: Δεν δουλεύω σήμερα, θα σας στείλω τον κλώνο μου

Η ιδέα είναι απλή και φαινομενικά πολύ ενδιαφέρουσα: Ο πραγματικός άνθρωπος περνάει από λεπτομερή «σάρωση» και η ΤΝ δημιουργεί έναν ψηφιακό του «δίδυμο», πιστό του αντίγραφο. Ακούγεται, πράγματι, συναρπαστικό, διότι το μυαλό όλων μας πάει αμέσως στα θετικά, πριν καν διαβάσουμε τις διαφημίσεις των σχετικών εταιρειών: εγώ θα αράζω στον καναπέ μου και θα στέλνω το ψηφιακό μου δίδυμο να δουλέψει, να σπουδάσει, να ψωνίσει κ.λπ.

Φυσικά δεν είναι τόσο απλό –τίποτε δεν είναι τόσο απλό– κυρίως επειδή ο ψηφιακός μας δίδυμος δεν έχει φυσική υπόσταση, συνεπώς οι εργασίες που μπορεί να διεκπεραιώσει και οι χώροι στους οποίους μπορεί να λειτουργήσει είναι πολύ περιορισμένοι. Η μόδα είναι, προφανώς, ένας από αυτούς τους χώρους, διότι είναι μια βιομηχανία που βασίζεται κατ’ εξοχήν, αν όχι αποκλειστικά, στην εικόνα. Τη δημιουργία και εκμετάλλευση ψηφιακών διδύμων ξεκίνησε η σουηδική εταιρεία «γρήγορης» μόδας H&M, η οποία κλωνοποίησε 30 πραγματικά μοντέλα. Τα διδάγματα που μπορούμε να αντλήσουμε από τους ήδη υπάρχοντες ψηφιακούς κλώνους είναι πολλά, αλλά τα ηθικά και άλλου τύπου διλήμματα που προκύπτουν είναι ακόμη περισσότερα, γράφει το Conversation. Οι κίνδυνοι είναι, επίσης, υπαρκτοί και είναι πολύ πιο πεζοί και καθημερινοί από όσο φαντάζεται κανείς. Οπως, για παράδειγμα, σε ποιον ανήκει ο κλώνος, αλλά και όλες οι γενετικές και άλλες πληροφορίες που περιλαμβάνει;

Για ποιον εργάζεται; Ποιος τον πληρώνει, ή μάλλον, ποιος πληρώνει το αρχικό μοντέλο και πώς; Πόσο πιθανό είναι να πετάξει τον ίδιο τον «δίδυμό» του εκτός αγοράς εργασίας; Και, τέλος, πώς διαμορφώνει την ίδια την αγορά εργασίας; Οπως και στα περισσότερα άλλα ζητήματα και εξελίξεις που αφορούν την ΤΝ, το πλαίσιο για όλα αυτά είναι από ασαφές έως ανύπαρκτο. Οταν κάποιος εγκρίνει την ψηφιακή του κλωνοποίηση, συμφωνεί με τη χρήση της ΤΝ που αναπαράγει τα πάντα σχετικά με το φυσικό του σώμα: προσωπική ταυτότητα, ξεχωριστά χαρακτηριστικά και δεξιότητες. Οσο τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται, τα ηθικά και νομικά πλαίσια βρίσκονται, υποτίθεται, σε εξέλιξη, όμως αδυνατούν να συμβαδίσουν με τις τεχνολογικές εξελίξεις. Ο νέος αυτός κλάδος ονομάζεται «Εικονική Ανθρώπινη Οικονομία». Τον όρο επινόησε η Νάταλι Μόνμπιοτ, συνιδρύτρια της HourOne, μια από τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα. Η HourOne, η Synthesia και η Soul Machines ανταγωνίζονται για να κυριαρχήσουν στον χώρο και προσφέρουν ψηφιακά δίδυμα για εφαρμογές που κυμαίνονται από το μόντελινγκ έως τα εταιρικά εκπαιδευτικά βίντεο και την ηλεκτρονική εκπαίδευση. Το ανθρώπινο μισό των ψηφιακών διδύμων της H&M λαμβάνει μια εφάπαξ «δίκαιη αποζημίωση», και θα συνεχίσει να αμείβεται για όσο καιρό το ψηφιακό του μισό χρησιμοποιείται.

Η εταιρεία έχει δηλώσει ότι τα μοντέλα θα διατηρήσουν «ορισμένα δικαιώματα» σχετικά με τον τρόπο χρήσης των ομοιοτήτων τους, όμως πρότυπα για τέτοιες συμβάσεις δεν υπάρχουν. Οι περισσότερες εταιρείες ψηφιακών διδύμων συνάπτουν συμφωνίες με τις οποίες το ανθρώπινο «πρωτότυπο» λαμβάνει μόνο εφάπαξ αποζημίωση για τη διαδικασία δημιουργίας, η οποία περιλαμβάνει εκτεταμένη σάρωση, ηχογράφηση φωνής και καταγραφή κίνησης. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια είναι η πραγματική, μακροπρόθεσμη αξία αυτών των ψηφιακών κλώνων, αλλά και πώς θα χρησιμοποιούνται. Ορισμένες εταιρείες προσφέρουν «πακέτα» δικαιωμάτων, ενώ άλλες αγοράζουν τα πλήρη δικαιώματα εκ των προτέρων. Τα παραδοσιακά συμβόλαια δικαιωμάτων εικόνας, δανεισμένα από τη βιομηχανία της ψυχαγωγίας, προφανώς δεν λαμβάνουν υπόψη την ικανότητα της ΤΝ να δημιουργεί νέο περιεχόμενο χρησιμοποιώντας ψηφιακά αντίγραφα. Η βιομηχανία της ΤΝ, γράφει τo Conversation, ουσιαστικά εφευρίσκει τα ηθικά της πρότυπα on the go, σε πραγματικό χρόνο, με ορισμένες εταιρείες να υιοθετούν πιο διαφανείς προσεγγίσεις από άλλες. Για τους εργαζομένους σε κλάδους που βασίζονται στην εικόνα, όπως τα μοντέλα και οι φωτογράφοι, η άνοδος των ψηφιακών διδύμων φέρνει θεμελιώδεις αλλαγές στη δομή της εργασίας και στις αποδοχές τους. Το μόντελινγκ ήταν πάντα ένας πολύ ανταγωνιστικός χώρος, όμως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν εντείνει δραματικά τον ανταγωνισμό και πλέον παίζουν σημαντικό ρόλο στον τρόπο κατανομής των ευκαιριών. Οπως το θέτει ο αμερικανός ακαδημαϊκός και ειδικός σε θέματα εργασίας, Αντριου Ρος, «οι νέες δυναμικές οδηγούν σε μια οικονομία στην οποία η πνευματική ιδιοκτησία θα είναι το λαμπερό έπαθλο για τους λίγους τυχερούς, ενώ η πλειοψηφία θα αντιμετωπίσει αυξημένη επισφάλεια». Κοινώς, θα διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους λίγους επιτυχημένους και τους πολλούς.

Επιπλέον, σύμφωνα με το Conversation, η άνοδος των «παρακοινωνικών» σχέσεων έχει γίνει ολοένα και πιο κεντρική για την επαγγελματική επιτυχία σε αυτούς τους τομείς. Ως παρακοινωνική σχέση ορίζεται η αίσθηση της στενής σύνδεσης που νιώθουν οι ακόλουθοι απέναντι στους influencers και τις διασημότητες. Με άλλα λόγια, τα επιτυχημένα ψηφιακά δίδυμα θα μπορούσαν να αυξήσουν κατακόρυφα την επιρροή των μοντέλων που ήδη έχουν σημαντικό αριθμό ακολούθων, πολλαπλασιάζοντας τις δυνατότητες κέρδους τους, ενώ τα μοντέλα με λιγότερη προβολή θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να ανταγωνιστούν τόσο τους ανθρώπους όσο και τις εναλλακτικές λύσεις που παράγονται από την ΤΝ.ΦΦ Φυλή, σεξουαλικότητα και φύλο Αυτό το φαινόμενο «υπερσυγκέντρωσης», σημειώνει το Conversation, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό σε σχέση με τη φυλή, τη σεξουαλικότητα και την εκπροσώπηση του φύλου στους εικονικούς χώρους. Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, εικονικά μοντέλα μόδας όπως η Shudu έχουν γίνει ολοένα και πιο δημοφιλή. Η Shudu έχει περισσότερους από 237.000 ακόλουθους στο Instagram και συνεργασίες με φίρμες όπως οι Balmain, Louis Vuitton και Furla. Η Shudu και άλλοι «συνάδελφοί» της έχουν καταδείξει πώς τα ψηφιακά avatars συχνά ισοπεδώνουν και εμπορευματοποιούν την ταυτότητα. Παρουσιάζουν, γράφει το Conversation, «αποστειρωμένες εκδοχές της φυλετικής και έμφυλης ποικιλομορφίας, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της μάρκας αντί για την αυθεντική εκπροσώπηση».

Ενώ τα ψηφιακά δίδυμα που βασίζονται σε πραγματικούς ανθρώπους μπορεί να παρέχουν πιο αυθεντική εκπροσώπηση από τα πλήρως συνθετικά avatars, παραμένει ο κίνδυνος να ενισχύσουν τις υπάρχουσες ανισότητες ως προς το ποιος ξεχωρίζει και «πετυχαίνει». Από την άλλη πλευρά, η ψηφιακή κλωνοποίηση θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάσταση σε σχέση με τα καθαρά συνθετικά μοντέλα. Διατηρώντας μια σύνδεση με πραγματικά ανθρώπινα υποκείμενα που μπορούν να διαπραγματευτούν την εκπροσώπηση και την αποζημίωσή τους, τα ψηφιακά δίδυμα θα μπορούσαν να παρέχουν μια πιο δίκαιη προσέγγιση από τα avatars που δημιουργούνται από υπολογιστή και δημιουργούνται εξ ολοκλήρου όπως τα θέλει μια εταιρεία. Είμαστε τόσο γοητευμένοι από την ΤΝ, που μπορεί να ξεχνάμε τα παλιότερα, αλλά ακόμη πιεστικά κοινωνικά ζητήματα: τις οικονομικές δομές που διέπουν την εργασιακή κουλτούρα, την ανθρώπινη δημιουργικότητα και τους εργασιακούς κανόνες. Η συζήτηση, καταλήγει το Conversation, δεν αφορά μόνο την απαγόρευση ή τη ρύθμιση της ΤΝ, η οποία επιτρέπει φαινόμενα όπως τα ψηφιακά δίδυμα. Πρόκειται επίσης για το πώς διασφαλίζουμε δίκαιη αμοιβή και ισότιμη πρόσβαση σε αυτές τις νέες μορφές εργασίας. Καθώς η τεχνολογία των ψηφιακών διδύμων (και άλλες ανάλογες) συνεχίζει να εξελίσσεται, πρέπει να αναπτύξουμε κανονιστικά πλαίσια για να διασφαλίσουμε δίκαιη αμοιβή για τους εργαζομένους στις βιομηχανίες που επηρεάζονται. Οσο εστιάζουμε στις τεχνολογικές δυνατότητες της ΤΝ, πρέπει να στρέψουμε τη συζήτηση προς τα οικονομικά συστήματα μέσα στα οποία αναπτύσσονται και λειτουργούν αυτές οι τεχνολογίες.

Πηγή: pagenews.gr