Μπέρνι Σάντερς: Στις ΗΠΑ ζούμε έναν ταξικό πόλεμο εν εξελίξει

«Ο τραμπισμός βασίζεται στην κατανόηση ότι το αμερικανικό σύστημα δεν λειτουργεί για τους ανθρώπους της εργατικής τάξης» λέει ο Μπέρνι Σάντερς από τα γραφεία του Guardian στο Λονδίνο. «Με έναν υποκριτικό τρόπο, ο Τραμπ εκμεταλλεύθηκε το γεγονός και οι “λύσεις” που προτείνει απλώς χειροτερεύουν μια ήδη άσχημη κατάσταση» συμπληρώνει.

Ο ανεξάρτητος, συνεργαζόμενος με τους Δημοκρατικούς, γερουσιαστής της Πολιτείας του Βερμόντ με την έντονη προφορά της γενέτειράς του, Μπρούκλιν, τονίζει, όπως κάνει συχνά, ότι οι πιο πάμπλουτοι Αμερικανοί γίνονται όλο και πλουσιότεροι, ενώ το 60% των πολιτών της χώρας παίρνουν μισθούς πείνας.

Σε αντίθεση με τον κυνισμό και τη διάθεση παραίτησης που εμφανίζουν τα περισσότερα επιφανή στελέχη των Δημοκρατικών μετά την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ, ο Σάντερς διατηρεί έναν ζήλο και μια επιθετική ρητορική που συναρπάζει τα ακροατήριά του, όπως επισημαίνει ο Guardian.

Μιλάει για «ταξικό πόλεμο εν εξελίξει» στις ΗΠΑ, τον οποίο προκάλεσαν οι οικονομικές ελίτ. Ο Σάντερς, ένας βετεράνος της αμερικανικής πολιτικής –ο οποίος, παρεμπιπτώντος, θα μιλήσει, την Τρίτη, διαδικτυακά στη 2η Διεθνή Διάσκεψη για τη Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη που διοργανώνει το Ινστιτούτο Τσίπρα– άγγιξε την πολιτική ανατροπή στη χώρα του δύο φορές – το 2016 και το 2020, όταν κατέβηκε ως υποψήφιος του χρίσματος των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές. Ειδικά στην πρώτη του καμπάνια καλλιεργήθηκε η πεποίθηση ότι θα τα κατάφερνε, μέχρι που η Χίλαρι Κλίντον τον υποσκέλισε με τη βοήθεια των επιφανών μελών του κόμματος. Αλλά ο Σάντερς δεν απογοητεύτηκε. «Είμαι πολύ απασχολημένος για τέτοια συναισθήματα» λέει στον Guardian.

Εμφανίζεται κάθετος ότι το Δημοκρατικό Κόμμα δεν προσφέρει πραγματικά προοδευτικές υποσχέσεις και γι’ αυτό δεν βρίσκει απήχηση στην εργατική τάξη. Δεν εκφράζει καμία πικρία για τον πρώην πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και την πρώην αντιπρόεδρο και υποψήφια του κόμματος το 2024, Κάμαλα Χάρις, παρότι επισημαίνει ότι το κατεστημένο του κόμματος οδήγησε τον ίδιο και άλλους υποψήφιους σε απόσυρση από την κούρσα.

«Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε» λέει στωικά. Η πολιτική σταδιοδρομία του ξεκίνησε το 1981, όταν εξελέγη δήμαρχος της πόλης Μπέρλινγκτον του Βερμόντ. Ο 90χρονος σήμερα αδελφός του, Λάρι, ζει στην Οξφόρδη της Αγγλίας και ήταν υποψήφιος των Πρασίνων στην παλιά κοινοβουλευτική έδρα του πρώην πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον το 2016.

Οι γονείς τους ήταν πολιτικοποιημένοι και φανατικοί οπαδοί του Νιου Ντιλ – της κοινωνικής πολιτικής του προέδρου Ρούζβελτ, που έβγαλε τις ΗΠΑ από τη Μεγάλη Υφεση του 1929. Ο Σάντερς κατηγορεί τους Δημοκρατικούς ότι έχουν πλέον χάσει την αξιοπιστία τους και το μόνο που έχουν να πουν είναι πόσο επικίνδυνος είναι ο Τραμπ – αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, αναφέρει στον Guardian.

Θεωρεί την εκλογή του μεγιστάνα συνέπεια της επέλασης των δισεκατομμυριούχων, που δεν φορολογούνται στις ΗΠΑ. Υποστηρίζει «ευρωσοσιαλιστικά» μέτρα, όπως την κατάργηση των διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια και τη δημιουργία εργατικών κατοικιών.

Παράλληλα στηρίζει ριζοσπαστικά μέτρα για την απεξάρτηση της χώρας του από τα ορυκτά καύσιμα. Μιλάει στον Guardian για κινήσεις του Τραμπ, όπως οι απειλές και οι μηνύσεις εναντίον μέσων ενημέρωσης και δικηγορικών γραφείων, οι απειλές εναντίον δικαστών και η μη συμμόρφωση με τις αποφάσεις τους, οι απελάσεις και οι κρατήσεις φοιτητών και νόμιμων μεταναστών – πολιτικές που παραπέμπουν στον αυταρχισμό.

Δίνει έμφαση στο «Project 2025», ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε από την ακροδεξιά δεξαμενή σκέψης Heritage Foundation το 2024, προσφέροντας ένα τρομακτικό όραμα για πιθανή δεύτερη θητεία του Τραμπ. Το σχέδιο περιλαμβάνει περιορισμούς των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ και των αμβλώσεων, καταστολή της μετανάστευσης και δράσεις κατά των πρωτοβουλιών για την κλιματική αλλαγή και των εμβολίων – μια επιστροφή, δηλαδή, στην Αμερική του 18ου αιώνα, λέει.

Χαρακτηρίζει «τρομακτικές» τις υπαναχωρήσεις από τη δημοσιογραφική δεοντολογία που κάνουν τους τελευταίους μήνες πανίσχυροι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι κάποτε θεωρούνταν φιλικοί προς τους Δημοκρατικούς, όπως ο Τζεφ Μπέζος της Washington Post και ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης των Los Angeles Times – αλλά και τις αξιακές εκπτώσεις ιδιοκτητών μεγάλων στούντιο και δικηγορικών γραφείων μετά τις πιέσεις που τους ασκεί ο Τραμπ.

Καταδικάζει την επιρροή των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων σε τομείς όπως το αμερικανικό Σύστημα Υγείας, η κλιματική αλλαγή και οι ενέργειες των Ισραηλινών στη Γάζα, λέγοντας ότι τα πανίσχυρα λόμπι εξαγοράζουν ή εκφοβίζουν τους δημόσιους λειτουργούς. Παράλληλα επισημαίνει στον Guardian τον αριθμό των υποψηφίων για δημόσια αξιώματα στελεχών των Ρεπουμπλικανών που, παρότι διαφωνούν με τις πολιτικές του Τραμπ, εξαναγκάζονται σε σιωπή και απόσυρση.

Ειδικά για την κατάσταση με τις «φρικαλεότητες στη Γάζα που παρακολουθεί όλος ο πλανήτης», ο Σάντερς αναρωτιέται ποιο είναι το μακροπρόθεσμο σχέδιο της στρατιωτικής επέμβασης των Ισραηλινών. «Δεν το κατανοώ» λέει, επιλέγοντας προσεκτικά τα λόγια του, αλλά χωρίς δισταγμό – ειδικά μετά τις αποδοκιμασίες που δέχθηκε πρόσφατα στο Δουβλίνο, όταν απέφυγε να χρησιμοποιήσει τη λέξη «γενοκτονία», όπως και να ζητήσει άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, προ διετίας.

Από τα τέλη Μαρτίου ο Σάντερς και η σύμμαχός του στη Βουλή των Αντιπροσώπων, Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, περιοδεύουν σε όλες τις ΗΠΑ, ακόμη και σε Πολιτείες που συνιστούν «κάστρα» του αμερικανικού συντηρητισμού. Τα πλήθη που μαζεύονται στις ομιλίες τους είναι τεράστια, γεγονός που κάνει τον Σάντερς να υποστηρίζει ότι μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών «δεν θέλει να δει μια αυταρχική ολιγαρχία στη χώρα ή περαιτέρω φορολογικές ελαφρύνσεις των πλουσίων».

Οι δυο τους συμφωνούν σε πολλά, χαρακτηρίζοντας εαυτούς «δημοκράτες σοσιαλιστές» – μια έκφραση που θεωρείται σχεδόν απαγορευμένη την τελευταία δεκαετία στα πολιτικά δρώμενα των ΗΠΑ, αλλά εκείνοι την αναφέρουν με υπερηφάνεια.

Ο Σάντερς εκφράζει αισιοδοξία για το μέλλον, παρακινούμενος από τη διαρκώς αυξανόμενη ομάδα των «προοδευτικών» αριστερών βουλευτών, «των οποίων η Αλεξάντρια είναι ίσως η πιο χαρισματική εκπρόσωπος», όπως λέει.

Τέλος, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς ότι οι δυο τους επιδιώκουν την ίδρυση τρίτου πολιτικού φορέα. «Προσπαθούμε να οικοδομήσουμε ένα κίνημα βάσης από την εργατική τάξη και τους νέους – η πληθώρα των προοδευτικών υποψηφίων στις μέρες μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτές τις περιοδείες και τις προεκλογικές μας ομιλίες ενόψει των ενδιάμεσων εκλογών για το Κογκρέσο το 2026» λέει με σθένος στον Guardian.

Πηγή: Pagenews.gr