Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά του Ιράν δεν αφορούσε ποτέ μόνο τα πυρηνικά

Ο Νετανιάχου πάντα επιδίωκε κάτι περισσότερο από την απλή διακοπή του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Στον τρέχοντα πόλεμο, το Τελ Αβίβ βλέπει μια ιστορική ευκαιρία να καταρρίψει επιτέλους την Ισλαμική Δημοκρατία

Όπως αναφέρει το the cradle, από τη δεκαετία του 1990, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου παραμένει αμετάβλητος στον στρατηγικό του στόχο: να σταματήσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Σε μια εποχή που ακόμη και η Ουάσινγκτον επικεντρωνόταν στις ειρηνευτικές συμφωνίες και τους διακανονισμούς με τους Παλαιστινίους, ο Νετανιάχου είχε ήδη στραμμένη την προσοχή του στο Ιράν.

Επέκρινε τη συμφωνία ειρήνης με τους Παλαιστινίους, αλλά τόνιζε συνεχώς την «ιρανική απειλή». Σε μια εποχή που το ζήτημα αυτό δεν αποτελούσε παγκόσμια ή περιφερειακή προτεραιότητα, ο Νετανιάχου ήταν σχεδόν ο μόνος που προειδοποιούσε για τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ενώ ο πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν επικεντρωνόταν στην καταστολή της Ιντιφάντα της Αλ-Ακσά και σε αυτό που αποκαλούσε «παλαιστινιακή τρομοκρατία», ο Νετανιάχου προειδοποιούσε ταυτόχρονα για τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν. Ο Σαρόν θεωρούσε το Ιράν ως ένα διεθνές πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά ο Νετανιάχου επιδίωκε τη μονομερή αντιπαράθεση.

Ο Νετανιάχου πάντα ήθελε να αφήσει το στίγμα του στην εβραϊκή ιστορία και να μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που εξουδετέρωσε την «ιρανική πυρηνική απειλή».

Αποτυχημένα σχέδια και αναζωπυρωμένες φιλοδοξίες

Μέχρι το 2010, ο Νετανιάχου και ο τότε υπουργός Άμυνας Εχούντ Μπαράκ διέταξαν τον ισραηλινό στρατό να προετοιμάσει επιθέσεις εναντίον ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων και να δολοφονήσει Ιρανούς επιστήμονες. Η επιχείρηση σταμάτησε μόνο επειδή αντιτάχθηκαν βασικοί ηγέτες της ασφάλειας: ο αρχηγός του γενικού επιτελείου Γκάμπι Ασκενάζι, ο επικεφαλής της Σιν Μπετ Γιουβάλ Ντίσκιν και ο επικεφαλής της Μοσάντ Μεΐρ Νταγκάν προειδοποίησαν ότι το Ισραήλ δεν είχε τη στρατιωτική ικανότητα να χτυπήσει το Ιράν χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Η κυβέρνηση Ομπάμα, προειδοποιημένη από τον Μπαράκ, στράφηκε προς τη διπλωματία και υπέγραψε το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA) με την Τεχεράνη. Ο Νετανιάχου «έβραζε». Αλλά το όνειρο της βομβιστικής επίθεσης κατά του Ιράν δεν ξεθώριασε ποτέ. Συνέχισε τις προσπάθειές του στη διεθνή σκηνή, χρησιμοποιώντας ακόμη και τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για να επιδείξει ένα καρτούν με μια βόμβα, προειδοποιώντας ότι το Ιράν ξεπέρασε το όριο στο εμπλουτισμό του ουρανίου.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Ντόναλντ Τραμπ, ο Νετανιάχου κατάφερε να τον πείσει να αποσυρθεί από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα, αφού αποκάλυψε το «κλεμμένο πυρηνικό αρχείο» του Ιράν. Για να διατηρήσει την πολιτική και στρατιωτική δυναμική, ο Νετανιάχου διέταξε τον στρατό να προετοιμαστεί για επίθεση κατά του Ιράν χωρίς εξωτερική βοήθεια, επικαλούμενος το σύνθημα που επαναλαμβάνει συχνά: «Η τύχη του μοναδικού εβραϊκού κράτους στον κόσμο δεν μπορεί να αφεθεί σε ξένους, ακόμη και αν είναι σύμμαχοί μας».

Στη συνέχεια, το Τελ Αβίβ ενέτεινε τις στοχευμένες δολοφονίες και τις κυβερνοεπιθέσεις. Η δολοφονία του Μοχσέν Φακριζάντε (ο οποίος βρισκόταν στη λίστα στόχων της Μοσάντ από το 2009), του μεγαλύτερου πυρηνικού επιστήμονα του Ιράν, το 2020, ήταν ένα μήνυμα: ο πόλεμος του Ισραήλ κατά του Ιράν είχε εισέλθει σε μια νέα φάση.

Η αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν δεν έχει σταματήσει ποτέ. Ο Νετανιάχου παραμένει ο “δημιουργός” αυτής της σύγκρουσης. Ακόμη και μετά την ανάληψη της ηγεσίας της αντιπολίτευσης στην Κνεσέτ υπό την κυβέρνηση Μπένετ-Λαπίντ, ο Μπένετ διατήρησε τη στάση του Νετανιάχου, δηλώνοντας ότι «χίλιες μαχαιριές» πρέπει να κατευθυνθούν προς το «κεφάλι του άξονα», εννοώντας το Ιράν. Έτσι, ο Νετανιάχου έχει ενσωματώσει το ιρανικό ζήτημα στην καθημερινή πολιτική ζωή του Ισραήλ — κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να το αγνοήσει.

Από τον κρυφό πόλεμο στην ανοιχτή αντιπαράθεση

Η επιχείρηση «Al-Aqsa Flood» υπό την ηγεσία της Χαμάς ενέτεινε τους φόβους του Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ απάντησε με κλιμάκωση της έντασης σε πολλαπλά μέτωπα: στη Γάζα, στο Λίβανο, στη Συρία, στην Υεμένη και, κρυφά, στο Ιράν. Το κράτος κατοχής εκμεταλλεύτηκε τις περιφερειακές αλλαγές – την αποδυνάμωση της συριακής αεροπορικής άμυνας και τη δημιουργία ενός νέου διαδρόμου μέσω του Ιράκ – για να χτυπήσει βαθύτερα στο ιρανικό έδαφος.

Το Τελ Αβίβ πιστεύει ότι έκανε στρατηγικό λάθος που δεν επιτέθηκε στο Ιράν το 2010. Τώρα, οι πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν είναι πιο οχυρωμένες και η άμυνά του ισχυρότερη. Ορισμένοι ισραηλινοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι αν η Τεχεράνη αποκτήσει πυρηνικά όπλα, αυτή και οι σύμμαχοί της θα γίνουν πιο τολμηροί, αναγκάζοντας το Ισραήλ να δράσει για να αποτρέψει μια πραγματική υπαρξιακή απειλή.

Ο τρέχων πόλεμος είναι το αποκορύφωμα της δεκαετούς εμμονής του Νετανιάχου. Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης παραδέχονται πλέον ότι η επιχείρηση «Rising Lion» στοχεύει Ιρανούς επιστήμονες, πυρηνικές εγκαταστάσεις, εγκαταστάσεις του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) και στρατιωτικό προσωπικό. Ωστόσο, οι φιλοδοξίες είναι βαθύτερες.

Το σχέδιο για την αλλαγή καθεστώτος

Όπως τεκμηριώνεται από ισραηλινές δεξαμενές σκέψης και στρατηγικούς σχεδιαστές, ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι η αλλαγή καθεστώτος: η διάλυση της Ισλαμικής Δημοκρατίας, η εγκατάσταση μιας φιλικής κυβέρνησης και η καταστροφή του Άξονα Αντίστασης. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι με τη γήρανση του Ανώτατου Ηγέτη Αλί Χαμενεΐ, το σύστημα είναι ευάλωτο.

Άλλοι υποστηρίζουν ακόμη πιο ριζοσπαστικά μέτρα: μια αποκεφαλιστική επίθεση κατά της ηγεσίας του Ιράν σε συνδυασμό με επιθέσεις κατά των πετρελαϊκών υποδομών για να πυροδοτήσουν εσωτερικές αναταραχές. Οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι, αλλά το Τελ Αβίβ το βλέπει ως μια ιστορική ευκαιρία.

Δεν πρόκειται πλέον για έναν «πόλεμο σκιών». Για πρώτη φορά, το Ισραήλ χτύπησε ανοιχτά βαθιά μέσα στο ιρανικό έδαφος, προκαλώντας άμεση αντίποινα. Οι δυτικές δυνάμεις έσπευσαν να υπερασπιστούν το κράτος κατοχής, αλλά η κατάσταση εξελίσσεται ραγδαία.

Το Ισραήλ στοιχηματίζει ότι μπορεί να απορροφήσει την ιρανική αντίδραση, να διασπάσει την Ισλαμική Δημοκρατία και να ξαναγράψει τις ισορροπίες δυνάμεων στη Δυτική Ασία για τις επόμενες δεκαετίες.

Όμως, το Ιράν δεν είναι απομονωμένο και ο Νετανιάχου μπορεί να έχει υπερβεί τα όρια. Αν και ταλαιπωρημένος και εκτεταμένος σε πολλαπλά μέτωπα, ο Άξονας της Αντίστασης – από τη Χεζμπολάχ έως την Ανσαράλα και τις ιρακινές φατρίες – έχει κινητοποιηθεί. Η περιοχή προετοιμάζεται για μια ευρύτερη αντιπαράθεση.

Ο Νετανιάχου βλέπει μια ευκαιρία. Η Τεχεράνη βλέπει όχι μόνο μία, αλλά πολλές κόκκινες γραμμές που έχουν ξεπεραστεί. Η υπόλοιπη Δυτική Ασία βλέπει έναν πόλεμο που θα μπορούσε να ξανασχεδιάσει τον χάρτη.

Πηγή: Pagenews.gr