Οι αναρτήσεις του μπορεί να θυμίζουν προϊόν τεχνητής νοημοσύνης (ή μάλλον τεχνητής ανοησίας), αν υποθέσουμε ότι η τεχνητή νοημοσύνη ήταν μαθητής τρίτης δημοτικού, που είχε μείνει στην ίδια τάξη και καθόταν μόνη της στο τελευταίο θρανίο. Ωστόσο, συχνά προσφέρουν μια μορφή ψυχαγωγικού αντιπερισπασμού στη γκριζόμαυρη διεθνή επικαιρότητα. Έτσι, περίμενα με κάποια ανυπομονησία την αντίδραση του Τραμπ στην εντυπωσιακή νίκη του Ζοχράν Μαμντάνι στους προκριματικούς των Δημοκρατικών για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης. Και δεν με απογοήτευσε (η μέρα που θα γράψει κάτι μετριοπαθές ή συγκρατημένο θα είναι η μέρα που θα έχει υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό).
«Επιτέλους συνέβη», έγραψε ο «μπαμπάς» μας, όπως τον αποκάλεσε με στοργή ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε (πόσο γελοίος είναι κι αυτός, ή μάλλον περισσότερο…). «Οι Δημοκρατικοί επιτέλους ξεπέρασαν τα όρια. Ο ΖΜ, ένας 100% Τρελός Κομμουνιστής, μόλις κέρδισε την εκλογή των Δημοκρατικών και είναι υποψήφιος για Δήμαρχος. Είχαμε Ριζοσπάστες Αριστερούς και στο παρελθόν, αλλά τώρα η κατάσταση έχει γίνει γελοία. Η εμφάνισή του είναι ΧΑΛΙΑ, η φωνή του είναι εκνευριστική και τον στηρίζουν η ΑΟΚ και άλλοι, όλοι τους ΧΑΖΟΙ…».
Όλα αυτά αναμφίβολα συνιστούν μια αναγνώριση (παράσημο!) για τον νεαρό πολιτικό, αλλά και για την Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ (ΑΟΚ), η οποία τον υποστήριξε. Είναι χρήσιμο για τους ντόπιους πολιτευτές, ιδιαίτερα από την αριστερά, να παρακολουθούν την προεκλογική της εκστρατεία στο ντοκιμαντέρ του Netflix, «Knock Down The House», προκειμένου να κατανοήσουν πώς λειτουργεί η διαδικασία.
Δεν είναι πάντα –ούτε απαραίτητα– κακό να είσαι «γόνος» κάποιου είδους. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλοί «αυτοδημιούργητοι» που, αν και ξεκίνησαν από πολύ ταπεινές αφετηρίες, η επιτυχία τους τους έχει μετατρέψει σε σκληρούς και ανάλγητους, ενισχύοντας τα τραύματα και τα συμπλέγματά τους. Το αναφέρω αυτό, καθώς ο Ζαχράν Μαμντάνι προέρχεται από έναν κόσμο προνομίων. Αν και η πολιτική του πορεία δεν ήταν εύκολη, και οι δύο γονείς του είναι αναγνωρίσιμα πρόσωπα στον τομέα του πνεύματος και των τεχνών, με σημαντική πολιτική επιρροή.
Ένα liberal οικογενειακό περιβάλλον
Ο πατέρας του, Μαχμούντ Μαμντάνι, καθηγητής ανθρωπολογίας και πολιτικών επιστημών στο Κολούμπια, συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής με πλήθος σημαντικών άρθρων στο London Review of Books, είχε δηλώσει πέρυσι σε συνέντευξή του στο The Nation σχετικά με την απαράδεκτη έννοια του «αντισημιτισμού»: «Η ταύτιση της κριτικής προς ένα κράτος με την κριτική προς έναν ολόκληρο λαό αποτελεί απειλή για τη δημοκρατική κουλτούρα. Όσο περισσότερο τα κράτη προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους μέσω θρησκευτικών, πολιτισμικών ή φυλετικών ταυτοτήτων, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στο τέλος της δημοκρατίας. Η δυνατότητα εκκοσμικευμένης κριτικής ενός κράτους περιορίζεται».
Στο ίδιο πνεύμα, η μητέρα του, η γνωστή σκηνοθέτρια Μίρα Νάιρ, η οποία είχε μεγάλη αναγνώριση τη δεκαετία του ’80 και του ’90, είχε απορρίψει το 2013 την πρόσκληση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Χάιφα να παραστεί ως «τιμώμενο πρόσωπο», δηλώνοντας ότι θα επισκεφθεί το Ισραήλ «μόνο όταν πέσουν τα τείχη, όταν το κράτος σταματήσει να ευνοεί τη μία θρησκεία εις βάρος της άλλης, όταν τελειώσει η κατοχή και λήξει το απαρτχάιντ».
Παρά την αισιοδοξία που φέρνει ο «πολιτικός σεισμός» από την εκλογή του 33χρονου Δημοκρατικού Σοσιαλιστή στη δημαρχία της Νέας Υόρκης, η καρδιά σφίγγεται κάθε φορά που μια τέτοια ενσάρκωση της ελπίδας αναδύεται στο προσκήνιο. «Η ελπίδα είναι ένα πλάσμα με φτερά / Που φωλιάζει στην ψυχή / Και τραγουδά τον σκοπό χωρίς λόγια / Και δεν σταματά ποτέ», γράφει ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα της Έμιλι Ντίκινσον. Αντίθετα, ο χαρακτήρας του Τζορτζ Κονστάντζα από την κωμική σειρά Seinfeld δήλωνε: «Δεν θέλω άλλη ελπίδα, η ελπίδα είναι που μ’ έχει σκοτώσει», σαν να μιλούσε ένας απογοητευμένος πρώην υποστηρικτής του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είχε κι αυτός κάποτε ενσαρκώσει την ελπίδα με εντυπωσιακό τρόπο.
Πηγή: Pagenews.gr