«Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς» φωνάζουν οι Άγγλοι κάθε φορά που ένας ανώτατος μονάρχης αποχαιρετά τη ζωή. Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται εδώ κάτω. Η συνέχεια της αυτοκρατορίας, του έθνους και του κράτους, καθώς και των συμβόλων τους, παραμένει αδιάλειπτη. Μόλις ο προκάτοχος φύγει, ο διάδοχος αναλαμβάνει αμέσως τη σκυτάλη, και αυτό συμβαίνει σχεδόν ακαριαία.
Στην Ελλάδα, ευτυχώς, δεν έχουμε βασιλιάδες, αλλά έχουμε άφθονα σκάνδαλα. Μικρά, μεσαία και μεγάλα, τοπικά και πανεθνικά. Σκάνδαλα οικονομικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, ερωτικά, σεξουαλικά, αστυνομικά, στρατιωτικά και άλλα. Σε άλλες χώρες, κάθε σκάνδαλο περιορίζεται στον τομέα του και έχει τη δική του σημασία. Στην Ελλάδα, όλα τα σκάνδαλα είναι βαθιά πολιτικά και στοχεύουν στην κορυφή της πυραμίδας, χωρίς καμία εξαίρεση. Και αν, κατά τύχη, υπάρξει μια σύντομη περίοδος χωρίς σκάνδαλα, εύκολα δημιουργούμε τρεις ντουζίνες από σκανδαλοκατασκευές και σκανδαλολογίες, αποκαθιστώντας έτσι την κατάσταση. Έτσι διασφαλίζεται η πολυπόθητη συνέχεια της εσωτερικής μας αντιπαράθεσης, η οποία μας τρέφει ως λαό (που κατατρώει τις σάρκες του). Αμφιβάλλει κανείς αν στα 204 χρόνια ελεύθερης ύπαρξής μας υπήρξε ημέρα κατά την οποία η λέξη «σκάνδαλο» δεν εμφανίστηκε σε κάποιο φύλλο εφημερίδας.
Κι αν παρ’ ελπίδα εμφανιστεί κάποια σύντομη χρονική περίοδος έλλειψης σκανδάλων, ρίχνουμε εύκολα στην αγορά τρεις ντουζίνες σκανδαλοκατασκευής και σκανδαλολογίας, οπότε αυτομάτως ισιώνει το πράμα. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η πολυπόθητη συνέχεια της εσωτερικής μας φαγωμάρας, η οποία διαχρονικώς μας τρέφει ως λαό (που τρώει τις σάρκες του). Αμφιβάλλω αν στα 204 χρόνια ελεύθερου βίου μας, υπήρξε ημέρα κατά την οπαία η λέξη «σκάνδαλο» δεν τυπώθηκε σε φύλλο εφημερίδας. Είναι το χόμπι μας. Αυτή την φορά πάντως, ο συγχρονισμός ήταν τέλειος. Ακριβώς την ημέρα που εξέπνευσε το σκάνδαλο των Τεμπών, ακούσαμε το πρώτο μωρουδίστικο κλάμα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ούτε περιθώριο 24 ωρών ανάπαυλας δεν πήραμε. Πριν καν ξεφυσήσουμε ανακουφισμένοι από την καταβαράθρωση των ξυλολίων, των χαμένων βαγονιών και της πυρόσφαιρας, μας έπιασαν από τα μούτρα τα κοπάδια των ανύπαρκτων αρνιών, τα απέραντα (σαν την ρώσικη στέπα) βοσκοτόπια και οι ροκανισμένες επιδοτήσεις.
«Το σκάνδαλο των Τεμπών απέθανε, ζήτω το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ» θα αναφωνούσαμε αν ήμασταν φλεγματικοί Βρετανοί. Όντες όμως απλώς πρακτικοί Έλληνες, και παραμένοντας σταθεροί οπαδοί της ελάσσονος προσπάθειας, ετοιμαζόμαστε να κάνουμε κάτι πιο απλό. Στα ήδη έτοιμα στοιχεία, κείμενα, συμπεράσματα, προκάτ κατηγορητήρια ή de facto απαλλακτικά βουλεύματα (ανάλογα με την πολιτική πλευρά που υπηρετούμε) του ακόμα ζεστού σκανδάλου των Τεμπών, θα αλλάξουμε μέρος του τίτλου (αντί Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ) και μερικά ονόματα (αντί Καραμανλής και Τριαντοπουλος, Βορίδης και Αυγενάκης). Όλα τα υπόλοιπα θα παραμείνουν ως έχουν.
Φυσικά, θα ακουστεί ξανά και ξανά η δήλωση «έχετε την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη για το πελώριο αυτό σκάνδαλο», καθώς και η απάντηση «μην προσπαθείτε να βγάλετε την ουρά σας απ’ έξω, εσείς κάνατε πολύ χειρότερα, εμείς τουλάχιστον προσπαθούμε να τα θεραπεύσουμε ενώ εσείς τα κουκουλώνατε». Επίσης, θα επαναληφθεί η γνωστή φράση «είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών», καθώς και η ανταπάντηση «άνθρακες ο θησαυρός σας, κατέρρευσε η σκευωρία σας».
Και ποιες οι διαθέσεις της κοινής γνώμης;
Μπροστά σε αυτό το νέο εκρηκτικό περιβάλλον κεντρικό ζητούμενο είναι ποια είναι η στάση των πολιτών. Θα συνεχίσουν να έχουν τάσεις παρακολούθησης ενός «δημοσίου θεάματος», όπως είναι το σκάνδαλο των πολλών εκατομμυρίων ευρώ στον ΟΠΕΚΕΠΕ, ή θα τηρήσει αποστάσεις από τον πειρασμό;
Με βάση τις πιο πρόσφατες μετρήσεις η κοινή γνώμη ενδιαφέρεται ζωηρά για το ζήτημα των αγροτικών επιδοτήσεων και μάλιστα, επιζητεί τον καταλογισμό πολιτικών ευθυνών.
Έτσι, στη χθεσινή δημοσκόπηση της MRB, διαβάζουμε ότι αναφορικά με την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, το 74,5% θεωρεί πως «σίγουρα» (46%) ή «μάλλον» (28,5%) πρέπει να διερευνηθούν πολιτικές ευθύνες σε επίπεδο υπουργών. Το 44,1% θεωρεί πως το ζήτημα αφορά όλες τις κυβερνήσεις.
Και προσοχή: την ίδια στιγμή, στο ελληνικό κοινωνικό σώμα, η ελπίδα υποχωρεί σταθερά έναντι της απαισιοδοξίας και η προσδοκία παραχωρεί τη θέση της αγανάκτηση: «φόβος», «οργή» και «παραίτηση»/«απογοήτευση» είναι οι λέξεις που εκφράζουν περισσότερο τους Ελληνες για το παρόν και το μέλλον της χώρας σύμφωνα με τους συμμετέχοντες στην έρευνα, που τις θέτουν πάνω από την «ελπίδα», τη «σιγουριά» και την «περηφάνια».
Εν άλλοις λόγοις, η κρίση έχει πάψει προ πολλού να είναι αυστηρά πολιτική, έχει μετασχηματιστεί σε βαθιά κοινωνική…
Πηγή: pagenews.gr