Το Ισραήλ κέρδισε μια μάχη, όχι τον πόλεμο

Το Ισραήλ κέρδισε μια μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο. Δεν γνωρίζουμε τι έχει απομείνει από το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, αλλά ό,τι έχει καταστραφεί μπορεί να ξανακτιστεί, αφού απαιτούνται μόνο δεξιότητες και χρόνος. Και το Ιράν διαθέτει και τα δύο. Τα παραπάνω επισήμανε ο Αντρέα Νικάστρο στην Corriere della Sera, σε ενδιαφέρον άρθρο γνώμης.

Μια ντουζίνα σκοτωμένοι επιστήμονες δεν ξεριζώνει μια ολόκληρη σχολή έρευνας και ανάπτυξης και, αν χρειαστεί, η γνώση μπορεί κάλλιστα να αγοραστεί. Η Βόρεια Κορέα, για παράδειγμα, θα ήταν πρόθυμη να πουλήσει την τεχνογνωσία της σε αυτό το θέμα, με αντάλλαγμα δωρεάν ενέργεια. Και όχι μόνο αυτή. Η Ρωσία το ίδιο, ώστε να διατηρήσει την παρουσία της στη Μέση Ανατολή ή, απλώς, για να κρατήσει έναν αντιαμερικανικό ρόλο στη γεωπολιτική σκακιέρα.

Η δε Κίνα θα την έδινε ως διαπραγματευτικό χαρτί σε περίπτωση σύγκρουσης με την Ταϊβάν. Εξάλλου το Ιράν διαθέτει ορυκτά, χάλυβα, εργοστάσια, σχεδιαστές, εργάτες και τον μεγαλύτερο αριθμό πτυχιούχων στη Μέση Ανατολή, ενώ η ιρανική Σχολή Πυρηνικής Φυσικής δεν έμεινε ποτέ άδεια από φοιτητές. Στο σημείο αυτό ο Νικάστρο θύμισε ότι το Ισραήλ έχει εξοντώσει κατά το παρελθόν και άλλους πυρηνικούς φυσικούς του Ιράν, με ειδικές επιχειρήσεις της Μοσάντ ακόμη και μέσα σε κατοικίες ή ιδιωτικά αυτοκίνητα.

Ωστόσο το ιρανικό πρόγραμμα προχώρησε. Το δίδυμο «Μπίμπι»-Ντόναλντ, συνέχισε ο αρθρογράφος, απέτυχε να ανατρέψει το καθεστώς και να πείσει το Ιράν να περάσει στο Δυτικό μπλοκ. Με άλλα λόγια, δεν πέτυχαν την παράδοση των μουλάδων. Τι θα σκεφτούν τώρα οι Ιρανοί; Το λογικό: ότι, για να επιβιώσουν, πρέπει να είναι περισσότερο οπλισμένοι, όχι λιγότερο. Και η ατομική βόμβα είναι η βασίλισσα όλων των αποτρεπτικών μέσων.

Ο πυρήνας της στρατηγικής Νετανιάχου

Η στρατηγική του Νετανιάχου ήταν πάντα η υποδούλωση του εχθρού. Κάθε φορά που κάποιος σηκώνει το κεφάλι του, δέχεται χτυπήματα για να αποδυναμωθεί, για να αφοπλιστεί και για να τρομοκρατηθεί. Οι περιοδικές επιδρομές εναντίον των πλησιέστερων εχθρών του Ισραήλ ονομάζονται σε στρατιωτική γλώσσα «αποψίλωση της χλόης». Τι εικόνα! Μετά τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου, το δόγμα ασφαλείας του Νετανιάχου φαίνεται να έχει κάνει ποιοτικό άλμα και να έχει γίνει «εξόντωση πιθανού κινδύνου».

Πέτυχε στην Παλαιστίνη και συνεχίζει να επιχειρεί σε αυτήν, πέτυχε και στη Συρία με την πτώση του φιλοϊρανού Μπασάρ αλ-Ασαντ και σχεδόν πέτυχε στον Λίβανο μειώνοντας στο μισό τις δυνάμεις της Χεζμπολάχ. Αλλά δεν πέτυχε στο Ιράν. Εκεί 90 εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να καθοδηγούνται από κληρικούς και στρατιωτικούς που βλέπουν το Ισραήλ ως εχθρό τους. Τι χρειάζεται για μια διαρκή ειρήνη; Είναι απαραίτητο οι ανάγκες του καθενός να γίνονται, τουλάχιστον εν μέρει, σεβαστές. Και οι δύο να είναι εν μέρει δυσαρεστημένοι με αυτά που έχει πετύχει ο άλλος, αλλά όχι φοβισμένοι.

Το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να είναι η Τεχεράνη να σταματήσει να διακηρύσσει την καταστροφή του Ισραήλ ως τον ύψιστο στόχο της και το Ισραήλ να σταματήσει να επεκτείνεται εις βάρος των γειτόνων του επικαλούμενο «αυτοάμυνα». Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά τα οικονομικά συμφέροντα μπορούν να κάνουν θαύματα. Αν τα ευρωπαϊκά κράτη σταμάτησαν να πολεμούν μεταξύ τους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχει ελπίδα και για τη Μέση Ανατολή.

Η… εναλλακτική λύση είναι χειρότερη για όλους. Αν το Ιράν αποχωρούσε από τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Οπλων για να αναζητήσει την «αμυντική» του βόμβα, τότε η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και το Κατάρ θα αποχωρούσαν και αυτές αμέσως (και πάντα για «προληπτική αυτοάμυνα»). Και θα ακολουθούσαν η Αίγυπτος, το Σουδάν, η Αιθιοπία.

Μεταξύ των αιτιών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο «ζωτικός χώρος» των μεγάλων δυνάμεων, σήμερα η «υπαρξιακή απειλή» των μεσαίων δυνάμεων. Το αποτέλεσμα τότε ήταν η μεγαλύτερη σφαγή στην Ιστορία. Σήμερα τα πράγματα μπορεί να είναι χειρότερα, κατέληξε ο ιταλός δημοσιογράφος.

Πηγή: Pagenews.gr